Wednesday, August 31, 2011

Pour le premier ministre albanais, le processus d'intégration dans l'UE est "inarrêtable"

LEMONDE pour Le Monde.fr | 08.05.11 | 08h22 • Mis à jour le 08.05.11 | 08h59

Le premier ministre albanais Sali Berisha, en février 2011.

Le premier ministre albanais Sali Berisha, en février 2011.AFP/GENT SHKULLAKU

Premier président de l'Albanie postcommuniste (1992-1997), Sali Berisha est premier ministre depuis juin 2009. Agé de 66 ans, il a tellement vécu de vies politiques qu'il ne faut pas escompter de sa part une quelconque fébrilité pour de simples élections municipales. A la veille du scrutin, organisé dimanche 8 mai, le premier ministre a reçu Le Monde et l'Agence France Presse pour évoquer, d'un ton affable et dans son français rocailleux, la situation politique dans son pays, particulièrement tendue depuis le drame du 21 janvier. Ce jour-là, une manifestation de l'opposition, à l'appel du Parti socialiste, a dégénéré devant le siège du gouvernement. Les gardes républicains ont ouvert le feu. Quatre personnes sont mortes.

Candidate à l'entrée dans l'Union européenne, l'Albanie se trouve sous le regard attentif de 400 observateurs étrangers, à l'occasion de ce scrutin local. Au nom du Parti démocrate, Sali Berisha a conduit une campagne électorale moins virulente qu'à l'ordinaire, en insistant sur les problèmes de la vie quotidienne. "Il s'agit d'élections locales. Si on gagne, c'est très bien, dit-il. Mais l'inverse n'est pas une fatalité." Son adversaire, le maire de Tirana, Edi Rama, a tenté au contraire de transformer le scrutin en référendum contre le régime.

Quelle leçon tirez-vous du drame du 21 janvier ?

Le 21 janvier a été un évènement très malheureux mais en fin de compte, ce fut une réussite pour l'Etat de droit et la démocratie. Une tentative de renversement du gouvernement, menée par des délinquants payés par l'opposition, a été déjouée. Pendant cinq heures, il y a eu une attaque du bâtiment du conseil des ministres. Des investigations nationales et internationales ont été conduites. Tout se passe selon l'ordre constitutionnel du pays et ses lois.

Mais vous n'avez pas voulu coopérer avec l'enquête judiciaire, conduite par le procureur général, Mme Ina Rama

Mme Rama a été empêchée de poursuivre ce à quoi elle s'était engagée en violant les lois du pays. Elle a émis des mandats d'arrêt contre toute la hiérarchie de la garde nationale, en bloc, avant même de débuter les investigations. Pourriez-vous imaginer l'arrestation, au petit matin du 22 janvier, de toute la hiérarchie, du commandant en chef jusqu'aux officiers de base ? Ce serait une décapitation. Quand les représentants internationaux sont venus ici, ils ont annulé cela. Un seul mandat d'arrêt a été exécuté. Il existe une loi dans le code de procédure pénale qui dit qu'on ne peut exécuter un mandat en de telles circonstances s'il existe [pour la personne visée] un devoir à accomplir. C'était le cas.

On ne vous a pas beaucoup entendu regretter les morts du 21 janvier…

Ce n'est pas vrai. Dès ma première conférence de presse, j'ai dit à mes chers concitoyens que le conseil des ministres avait été attaqué, alors que le premier ministre et toute son équipe se trouvaient dans leurs bureaux. Trois personnes ont perdu la vie, une autre est décédée par la suite. J'ai exprimé toute mes condoléances aux familles et j'ai demandé au procureur général d'éclaircir toutes les circonstances. Certains ont pensé que l'ordre de tirer avait été donné. C'est complètement stupide. Dans un pays libre, la garde nationale n'agit pas sur ordre, mais selon la loi. Celle-ci dit : quand quelqu'un prend le bâtiment du gouvernement, vous devez tirer en l'air. Si le danger persiste, vous devez l'anéantir.

L'opposition socialiste s'élève contre la répression…

Chaque pays a ses problèmes. Le leader de l'opposition [le maire de Tirana, Edi Rama] veut le pouvoir à tout prix. Ce n'est pas possible dans un pays libre, membre de l'OTAN. Il faut passer par les élections. Dimanche, nous avons un scrutin municipal. En 2013, il y aura d'autres élections. Il est très important que les choses restent dans le cadre de la Constitution et de l'Etat de droit. Cette opposition a protesté déjà 1 731 fois. Elle n'a jamais subi la moindre intimidation. Mon attitude a toujours été de respecter entièrement leurs droits. Mais une attaque du gouvernement par des gens payés… Tous les manifestants avaient déjà déserté la zone. Il ne restait que des délinquants payés. Mais on ne pouvait pas renverser Berisha !

Cette campagne a été émaillée par des incidents, des voitures incendiées, des intimidations…

Les incidents arrivent malheureusement partout, je pourrais vous citer l'exemple d'autres pays européens où des gens ont perdu la vie dans des élections. La violence est à condamner. Mais ces élections municipales ont connu moins d'incidents que les précédentes. Il n'y a pas eu de vie perdue.

Edi Rama vous considère comme un "dinosaure" de l'Ancien régime…

Je me suis opposé au régime communiste ! J'ai été un chercheur, j'ai publié des études qualifiées d'originales dans toute la presse mondiale spécialisée. J'étais presque roi dans ma profession de cardiologue. Puis j'ai décidé de m'opposer sans aucune autre raison que ma dignité humaine, qui n'existe pas dans une dictature. Je ne viens pas de la nomenclature, à laquelle appartient M. Rama. Mais moi, je ne le considère pas comme coupable, en tant que fils de son père [ancien sculpteur sous le régime communiste], qui a été un vrai persécuteur des intellectuels en son temps. Je suis fier de ce que j'ai fait subir au communisme.

Une habitante de Tirana devant un poster de campagne d'Edi Rama, maire sortant de la capitale.

Une habitante de Tirana devant un poster de campagne d'Edi Rama, maire sortant de la capitale.REUTERS/ARBEN CELI

Avez-vous eu des pressions européennes pour adoucir le ton de la campagne ?

Aucune pression. Ma règle d'or dans une campagne est de faire 20 % de négatif et 80 % de positif. Cette fois, j'ai baissé la négativité à 5 %, pour des raisons électorales. Dans des élections municipales, on risquait d'endommager le message si on y allait avec de la politique. Les gens auraient oublié ce qui était important pour eux. Je leur ai donc parlé de routes, d'écoles.

Le mécontentement social semble pourtant en forte hausse…

Il y a des gens qui se sentent à l'aise avec le développement, d'autres qui sont mécontents. Mais les enquêtes montrent que la plupart des Albanais jugent juste la direction prise par le pays. Entre 2006 et 2010, le salaire minimum et le salaire moyen ont doublé. Selon la Banque mondiale, la pauvreté a chuté d'un tiers, passant de 18 à 12 %. Mais c'est vrai que beaucoup de gens souffrent, que le chômage est à 12 %.

Ne craignez-vous pas que ce drame devienne un handicap dans la marche de l'Albanie vers l'Union européenne ?

C'est une vieille nation. Elle a un avenir tout à fait européen. Son ADN est un des plus vieux du continent. L'Europe doit être construite dans chaque coin du pays, dans tous ses aspects. C'est un processus très sérieux qui nécessite des réformes multidimensionnelles. L'Albanie a un héritage terrible. Il y a 20 ans, quand on a démarré sur ce chemin, le salaire moyen était de 5 dollars par mois. Le pays était dans une misère incroyable, en sous-développement terrible. En 2005 [lorsque M.Berisha est devenu premier ministre], ce pays n'avait que 2 400 km de routes asphaltées. En 5 ans, on en a fait plus de 8 000. Il en reste encore plus de 5 000 à faire. Le taux de pénétration d'Internet – 4,8 % - était une des plus faibles du monde. Il est à 50 %.

Vous n'avez pas répondu sur la mise en difficulté de votre processus d'intégration dans l'UE…

Le processus est inarrêtable, mais il doit être entièrement basé sur le mérite, la performance, pas sur un climat. Or le climat n'est pas très chaud pour un élargissement, même s'il n'y a pas de blocage. 86% des Albanais sont pour l'intégration. Je les trouve très sages. Pour une petite nation comme la mienne, l'Union européenne est presque un paradis terrestre. Chaque pas qu'on fait améliore les libertés, les conditions de vie, les revenus. Imaginez : il y a 20 ans, on avait en Albanie 600 000 bunkers. Maintenant, il y a 600 000 villas !

Qu'avez-vous pensé du rapport du Suisse Dick Marty, pour le Conseil de l'Europe, sur les camps de prisonniers de l'armée de libération du Kosovo (UCK) en Albanie pendant la guerre de 1999, et les allégations de trafics d'organes ?

Le rapport Marty est du pur racisme. Le procureur général de Serbie a lui-même déclaré que son rapport, non achevé, a été inclus dans celui de Marty. Marty n'est pas raciste. Le problème est l'écho provoqué dans les médias, inspiré par le racisme anti-albanais. Il a écrit ce que Carla Del Ponte [ancien procureur du Tribunal pénal international pour l'ex-Yougoslavie] a écrit dans son livre. Même Milosevic dans les milliers de pages de son procès n'a pas fait de telles accusations.

Etes-vous prêts à collaborer avec la mission civile européenne Eulex, chargée des investigations au Kosovo après le rapport Marty ?

Je leur ai dit : venez le plus tôt possible ! Partout où Eulex veut ! Ils m'ont demandé de voir six sites [pouvant compter des fosses communes]. J'ai dit : "soixante, si vous voulez". Mais créer un tel rapport pour diaboliser les Albanais et soulager ceux qui ont commis des génocides et les pires atrocités que les Balkans aient connus, c'est une chose différente. Le rapport Marty est un acte unique dans l'histoire. Pouvez-vous imaginer que Bernard Kouchner [ancien haut représentant des Nations unies au Kosovo entre 1999 et 2001], qui a dédié sa vie aux droits de l'Homme, ait pu accepter de cacher de tels crimes ?

Vous sentez-vous en partie responsable de la bipolarisation très dure de la politique albanaise : socialistes contre démocrates, campagnes contre villes ?

C'est une tendance dans toutes les démocraties du monde. La France, les Etats-Unis, la Grande-Bretagne sont bipolaires. Tout le monde est bipolaire. Mais ici, les médias, les administrations et les entrepreneurs sont contraints de choisir leur camp… Si parmi 130 000 entrepreneurs, certain sont plus amicaux envers une force qu'une autre… Je peux vous donner une liste d'entrepreneurs en France qui ont la même attitude. Dans les médias, c'est vrai que la presse est plutôt de gauche ou de droite. La plupart des médias penchent vers l'opposition. C'est très bien, je ne critique pas cela.

M. Rama postule à un 4e mandat de maire de Tirana ; vous êtes au premier rang politique, comme président puis premier ministre, depuis 20 ans. N'illustrez-vous pas, tous les deux, le problème du renouvellement de la classe politique albanaise ?

J'ai passé huit ans dans l'opposition [1997-2005]. C'est aux électeurs, pas aux journalistes, de déterminer le renouvellement. Je quitterai mes fonctions le jour où les Albanais me diront non.

Cela veut dire que vous vous présenterez indéfiniment ?

[rire] Sans aucun doute ! A chaque fois, c'est un nouveau début.

Propos recueillis par Piotr Smolar


Translation by Shekulli:

“Le Monde” zbuloi kabllogramin për zgjedhjet: “Berisha, truri i trukimeve”

Një artikull i datës 9 maj 2011, i prestigjiozes franceze “Le Monde”, zbulon mes të tjerash një telegram deri më tani të panjohur të Wikileaks. Ky kabllogram është nisur nga ish-ambasadori amerikan në Tiranë, Uithers, në drejtim të Uashingtonit, 17 ditë para zgjedhjeve të 29 qershorit, të cilat pasuan krizën 2-vjeçare që kulmoi me vrasjen e 4 qytetarëve shqiptarë nga Garda e Republikës në 21 janar të këtij viti.

Gazetari Piotr Smolar përshkruan situatën politike në Shqipëri dhe citon kabllogramin në fjalë në paragrafin ku përshkruan marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Shteteve të Bashkuara:

Shqipëria është një aleat pa rezerva i Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Uashingtoni e njeh mirë realitetin politik të këtij vendi. Në 12 qershor 2009, bash në vigjilje të zgjedhjeve legjislative në Shqipëri, ambasadori amerikan Xhon Uidhers, prezantonte metodat e trukimit të zgjedhjeve në një kabllogram të nxjerrë në dritë nga Wikileaks.

Ai theksonte që “përhapja e blerjes së votës, ryshfetet për anëtarët e komisioneve zgjedhore, fletët elektorale të falsifikuara, intimidimi i zgjedhësve deri edhe dhuna, – kanë shënjuar zgjedhjet paraardhëse. Kabllogrami në fjalë e përshkruante Sali Berishën si ‘trurin e trukimit’ të zgjedhjeve. E megjithatë, pikërisht ky i mësipërmi, arriti të ruante favoret e perëndimorëve ‘në emër të stabilitetit’…”

Pjesa e mësipërme e artikullit është vetëm një nga citimet interesante të tij. Autori ka qenë në Tiranë një ditë para zgjedhjeve të 9 majit dhe flet gjatë për 21 janarin dhe për tonin që kjo ngjarje e rëndë i dha fushatës së zgjedhjeve lokale në Shqipëri.

“Në Shqipëri, jeta politike e tendosur dhe e ngrirë gjymton ecjen drejt Europës” – është titulli i artikullit që hapet me përshkrimin e një takimi elektoral të Edi Ramës në Durrës ku e nënkupton këtë të fundit si të fiksuar pas kamerave: “… Kur hap krahët Edi Rama, shefi i Partisë Socialiste Shqiptare, mbush gjithë skenën. Gjiganti me mjekrën e sterpikur me thinja po del në paraqitjen e gjashtë publike brenda këtij katër maji. Palma, shatërvanë, tinguj dehës, grushti me trëndafil nëpër pankarta: s’mungon asgjë për kamerat…” – thotë autori në paragrafin e parë.

Më pas ai shkruan: “…Shqipëria thuajse nuk bie më në sy në radarin europian të krizave, në këtë situatë të trazuar prej revolucioneve arabe… Veç të tjerave, ky vend s’ka hallet që kanë fqinjët e tjerë ballkanikë…”

Në një paragraf tjetër artikulli citon ministrin Genc Pollo, të cilin autori e ka takuar në zyrë. Kur gazetari i “Le Monde” i ka drejtuar Pollos një pyetje rreth vrasjeve të Gardës në 21 janar, Pollo ka dhënë këtë përgjigje cinike: “Nëse një turmë e tërbuar do të sulmonte Elizenë apo Shtëpinë e Bardhë, si do të reagonin policët dhe gardistët?” (?!).

Gazetari francez ka takuar më pas një protestues të 21 janarit, të quajtur Deni Sanxhaku. Me sa duket Pollo i ka folur atij për një “turmë bolshevike”. Sepse gazetari e nis përshkrimin e personazhit me fjalët:

“Deni Sanxhaku nuk ka asgjë prej bolshevikeje. Ajo është një 22-vjeçare e revoltuar kundër pabarazisë sociale, studente në Fakultetin Ekonomik, dega Financë në Tiranë. Në 21 janar, ajo ishte në rrugë mes manifestuesve, duke u përballur me gazin lotsjellës dhe dhunën dhe më pas mësoi për viktimat nga televizioni.

“Nuk kishim ndërmend konfrontimin… Ajo protestë ishte thjesht pasojë e një papunësie, korrupsioni dhe varfërie që nuk ka të mbaruar…”. Me këto fjalë mbyllet artikulli i “Le Monde”, i cili mund të lexohet i plotë në faqen 9 të numrit të datës 9 maj me titullin “En Albanie, la vie politique, tendue et figee, handicape la marche vers l’Europe”.

4 gazetat ku Wikileaks nxori kabllogramet e parë

Katër ishin gazetat me tirazhin më të madh në Europë e SHBA, të cilat u përzgjodhën nga Asange i Wikileaks për të qenë shpërndarëset e informacionit: Prestigjiozja “Le Monde” në Francë, “El Pais”, më e lexuara e më popullorja në Spanjë dhe më e njohura në vendet latine përtej Europës, “Der Spiegel” e përjavshme që ka shkaktuar dorëheqje të panumërta ministrash në Gjermani, (shkaktarja e skandalit të ish ministrit të mbrojtjes në ish Gjermaninë perëndimore të viteve 60-të), elitarja “The Guardian” në Britaninë e Madhe, e cila, nga ana e saj, e ndante informacionin me median ideologjikisht të majtë në SHBA, “The New York Times” që preferon historikisht demokratët dhe kundërshton republikanët.

Këto gazeta ishin të vetmet, të cilat morën të gjitha kabllogramat e Wikileaks në marrëveshje me Julian Asange dhe nisën botimin e tyre disa muaj më parë.

Kabllogrami për Buxhetin: E lehtë të fitosh zemrat, duke kontrolluar xhepat

Në një kabllogram të 17 dhjetorit 2008, Ambasada Amerikane në Tiranë diskuton buxhetin e sapo miratuar nga parlamenti, të cilin që Berisha e ka cilësuar si një vazhdim të premtimeve të tij elektorale. Kundër këtij buxheti është edhe FMN-ja. Në këto kushte, ambasada analizon buxhetin sipas zërave dhe fokusohet në një pikë: A po tenton Berisha të blejë vota me këto lëvizje? Më poshtë, pjesë nga kabllogrami në fjalë:

Titulli: Buxheti (elektoral) i Shqipërisë në 2009

Dërguar nga Ambasada e Tiranës më 17.12.2008

Merr Departamenti Amerikan i Shtetit

“…Buxheti siguron një rritje domethënëse të pensioneve dhe rrogave në disa sektorë publikë. Kryeministri Berisha vlerëson se rrogat e larta (në disa raste dyfishi i vitit 2005) si një nga sukseset e tij kryesore për të përmbushur premtimet elektorale të vitit 2005.

Rritja këtë vit do të hyjë në fuqi më 1 maj, vetëm një muaj përpara zgjedhjeve dhe, sipas Berishës, do të rrisë rrogat e 2005 për 104.000 punonjës të administratës publike; disa kategori si mësuesit e shkollave fillore, infermierët dhe doktorët.. 520 mijë pensionistë… Gjithsesi nuk është e qartë se nga do të dalë kjo rritje pagash dhe pensionesh në një kohë kur buxheti i vitit 2009 është më i vogël se ai i vitit 2008.

Është më e lehtë të fitosh zemrat dhe mendjet e njerëzve kur t’i kontrollon atë që shkon në xhepat e tyre. Ky buxhet duket qartë se është bërë për ti dhënë PD-së që është në pushtet një avantazh këtë verë. Gjithsesi ka shumë të panjohura që mund të shqetësojnë planet e PD-së dhe të shkaktojnë dështimin e strategjisë…

Kur të mbarojë programi i FMN-së, nuk do të ketë asnjë institucion që të ndalojë shpenzimet e larta të qeverisë shqiptare, e cila mund të tejkalojë shpenzimet në ato zona ku nevojiten vota”.



Tuesday, August 30, 2011

Rishikim i historise?- Arratisja nga perëndimi dhe shfaqja e neo-otomanizmit shqiptar

Ndue Ukaj (marre nga shtypi)

"Hapi i parë në likuidimin e një populli, është të fshini kujtesën e tij. Shkatërroni librat e tij, kulturën e tij, historinë e tij. Atëherë vini dikë të shkruajë libra të rinj, të krijojë një kulturë të re, të shpikë një histori të re. Para se të kalojë shumë kohë, kombi do të harrojë se çfarë është dhe çfarë ishte. Kjo referencë, e shkrimtarit të madh çek Milan Kundera, duket sikur të jetë menduar dhe shkruar veçanërisht për ne shqiptarët. Kjo për faktin se, pikërisht ky kërcënim, në formën e përshkruar, është artikuluar kundër shqiptarëve këto ditë nga ministri turk i arsimit Omer Dincer, thirrje kjo e përforcuar nga ambasadorja e tyre në Prishtinë dhe e mbrojtur turpshëm nga qeveria jonë. Një tjetërsim i historisë, nënkupton edhe tjetërsim të kujtesës. Një popull pa kujtesë, është e destinuar të jetë objekt eksperimentesh, ku shfrejnë ambiciet e ndryshme të shteteve të forta që hartojnë plane strategjike.
Më e keqja, një popull pa kujtesë dhe së cilit i ndryshohet historia, për t’ju rishkruar nga armiqtë, rrezikon të shpërbëhet. Prandaj, duhet të thuhet troç se kjo është një përpjekje për rirobërim të ri të shqiptarëve.

Qeveria e sotme e Kosovës, me një performancë proturke, është shmangur nga orientimi perëndimor dhe kështu ka përçarë keq shqiptarët. Proklamimet perëndimore të kësaj qeverie, janë vetëm një retorikë shterpe, në prapavijën e së cilës, po farkon interesat turke në Ballkan, duke e bë Kosova si trampolinë në synimet e jashtme të politikes turke. Kryeministri Hashim Thaqi, duke e thirr vëlla kryeministrin turk Taip Erdogan, ka shkaktua tensione jo të pakta në mes shqiptarëve. Ndërsa kulmi i kësaj, u arrit ditëve të fundit, kur vendin tonë, e vizituan në mënyrë të njëpasnjëshme disa zyrtarë të lartë turq, të cilët në fund treguan çka duakan nga vëllazërinë me shqiptarët, kur kërkuan ndryshimin e historisë, apo pastrimin e saj, siç e përforcoi qëndrimin e Ankarasë zyrtare, ambasadorja turke në Prishtinë. Këto pretendime, tronditën rëndë shqiptarët, reagimet e së cilëve ishin shumë të ashpra. Në Kosovë, tendencat dhe sentimentet neootomane, kohëve të fundit, janë shfaqur hapur, edhe pse kryeministri Thaqi i ka fituar zgjedhjet e fundit, duke u përbetuar para qytetarëve të Kosovës, për rrugëtimin tonë drejtë perëndimit, integrimin në strukturat euro-atlantike pa ekuivokë. Vizitat e shpeshta të zyrtareve turk dhe proklamimi i një vëllazëri të paqenë, ishin sinjalet e para ogurzeze. E, më shqetësues është fakti se këtë lojë Turqia po e bën, duke e instrumentalizuar fenë, një gjë kjo e cila tek shqiptarët nuk ka ndodh kurrë më parë. Ambiciet e Turqisë për ndryshimin e historisë, të miratuara në mënyrë tinzare nga qeveria jonë, janë akte të paprecedent.

E, përvec tjerash, kërkesa turke, ishte edhe një ndërhyrje flagrante në punët e brendshme të vendit. Historia nuk ndryshohet sipas tekeve të politikës, ngase një precedent të tillë nuk i njeh shkenca e historisë. Këto tendenca turke, shihet qartësisht se kanë konotacione tepër të rrezikshme dhe mund të prishin keq ekuilibrat ndërshqiptar. Kjo kërkesë e Turqisë, e artikuluar në formën siç e pamë gjithë, është dëshmi se ky shtet nuk shkëputet nga otomanizmi si mendësi politike. Mirëpo, një gjë ishte pozitive, ngase kjo kërkesë turke, u prit me rezistencë të paparë ndër shqiptarë, ngase historianë, shkrimtarë, publicistë, qytetarë dhe politikan të shumtë, u shprehen decidiv kundër çdo përpjekje për ndryshim të historisë, duke alarmuar se çdo ndryshim, do të rrezikojë shpërbërjen e kombit. Kësisoj, gjaku i arbrit demonstroi fuqishëm se asnjë përpjekje për me ndryshua historinë, nuk do të pranohet dhe do të shpallet jolegjitime për shumicën e shqiptarëve, si mysliman, të krishterë e të pafe.


Ndërsa këtë tendencë e ka analizuar mjaft mirë Naser Ali (Lis Bukuruca), duke shkruar se: ky është sulm ne bërthamën shqiptare, e kaq larg nuk ka guxuar te shkoje as Serbia..."Aludimet e ministrit turk të arsimit, të përkrahura nga ca nostalgjikë otoman e shqiptarë, janë përpjekje rrënuese, që sic u përsërit shpesh këto ditë, destabilizojnë marrëdhëniet ndërshqiptare. Kjo për faktin se këtu nuk bëhet fjale për përpjekje shkencore, një fakt të cilin e din të gjithë, por për një pastrim politik. Andaj, të gjithë ata që pretendojnë të bëjnë këso skenarë të rrezikshme, duhet të jenë vigjilentë për konseguencat e paparashikuara që mund të dalin kjo, sepse ka shqiptarë që për asnjë çmim nuk do te pranojnë të zëvendësohet Gjergj Kastriot me Sulltan Muratin, Pjeter Bogdani me një tjetër turk, e Naim Frashri me ndonjë tjetër- pastrim ky që do të pasohej, natyrisht sipas skenarëve turke, përkrahur nga shqiptarë, me selektimin e autorëve që duhet lexuar dhe atyre që s'duhet lexuar. Çfarë është kjo përpjekje, nëse jo një shprehje e hapur e diktaturës politike?


Kultura shqiptare, që nga datimet e para në shekullin XVI, e gjerë në ditët e sotme, është zhvilluar duke kultivuar një ton mjaft kritikë për perandorinë otomane. Nëse shikohet në këndvështrimin e letërsisë, e cila ishte hallka fundamentale e identitet it dhe mbijetesës shqiptare, atëherë lehtësisht mund të themi se letërsia shqipe për pesë shekuj, ka kultivuar një frymë perëndimore dhe kësisoj, ka gjykuar rëndë pushtimin turk. Me pastrimin e historisë dhe letërsisë, shqiptarët nuk do të mund më të lexojnë me Marin Barletin dhe librat e tij për Skënderbeun dhe Rrethimin e Shkodrës, nuk do të mund të studiojnë më Bogdanin, e as Jeronim de Radën. Madje, më e keqja, shqiptarët duhet të heqin dorë edhe nga Naim Frashri, për të vazhduar me plejadën më të ndritshme të krijuesve, siç janë Andon Zako Çajupi, Gjergj Fishta, Fan Noli, Faik Konica, Mithat Frashri, e deri në kohën e sotme, me Ismail Kadarenë, Sabri Godonë dhe shumë e shumë të tjerë. Përpjeke shkencore për me verifikua historinë, janë gjithmonë te mirëseardhura dhe përplotësojnë boshllëqet e mundshme, vetëm përderisa sa janë përpjekje shkencore, pa ndërhyrjen e ambicieve politike. Nuk ka njeri me një grimë mendje të shëndoshë që si përkrah këto synime. Ama, në kontekstin shqiptar, këto janë përpjekje makabre, te cilat qartësisht dhe botërisht, sië e potencoi ambasadorja turke, kërkojnë pastrimin e historisë. Çfarë nënkupton kjo? Thjesht, eliminimin e gjithë kulturës shqiptare dhe zëvendësimin e saj me një turke, ku Skënderbeu do të shpallet si tradhtar, e Sulltan Murati si shpëtimtar. E gjithë kjo për të përplotësuar ambiciet e disave që pretendojnë kot tëiu mbushin mendjen shqiptarëve për gjoja një bashkëekzistencë mes shqiptarëve dhe turqve. Kjo është një gënjeshtër e trilluar nga otomanët dhe shqiptarët e otomanizuar që s’deshtën asnjëherë Shqipëri të pavarësuar e europiane.

Arsyetimet e disa nostalgjikëve otomanë, që pa fije racionaliteti, sjellin në tryezën e debateve teza qyqare, se historia duhet të ndryshohet, se kinse na u paska mitizua gjatë Rilindjes, janë të qullta dhe si të tilla pa asnjë argument racional. E për argumente shkencore, këtu as që mund të bëhet fjalë. Përpjekja e disa shkrolsave se gjoja Skënderbeu na qenka mitizuar gjatë Rilindjes, janë aq absurde sa të bëjnë të qeshësh. Figura e Skënderbeut, pa marrë parasysh pse nuk ka jetuar ne një kohë kur kanë ekzistuar kombet, siç po pretendojnë të ligjërojnë ca shqiptarë nostalgjikë të sulltanëve, ai ishte dhe mbetet shtylla themelore mbi te cilën u konstitua kombi shqiptar, ashtu siç janë pjesët tjera qe i përmendëm, elemente te këtij identiteti. Asnjë komb a shtet nuk është krijuar duke mohuar rrënjët e tij. Përkundrazi, gjitha kombet europiane-sipas konceptit modern për kombin-janë formuar pikërisht mbi rrënjët e tyre parakombëtare. Shqiptaret kudo qe jetojnë, kane një kulture dhe një identitet kulturor. Kjo kulture dhe ky identitet, është krejtësisht ne kundërvënie ndaj hordhive otomane, qe kane tentua te zhbëjnë e ëdo gjëje shqipe. Fjala shqipe, gjuha shqipe dhe shkollimi shqip, u bën diga te fuqishme kundruall pushtimit otoman.

Tezat qe po diskutohen kohëve te fundit se gjoja shqiptaret kane bashkëjetuar në një perandori, duke e lidh me faktin se ka pasur vezirë shqiptarë e pashallarë shqiptarë, janë përpjekje qyqare. Kjo është identike, sikur të thuhet se shqiptarët e Kosovës kanë bashkëjetuar me Jugosllavinë dhe Serbinë, ngase ka pasur mjaftë shqiptarë që kanë qeverisur në kohën e Jugosllavisë, por edhe në kohën Milloshit. Këto arsyetime të pabaza të bëjnë të kuptosh se përpjekja turke për me pastruar historinë, është pjesë e një skenari të menduar mirë dhe për këtë, është hapur një fushatë e paparë sulmesh kundër Skënderbeut, kundër Bogdanit, kundër Fishtës, Konicës, ndaj Kadaresë dhe shume figurave tjera qe janë identifikuar me përkatësinë oksidentale te shqiptareve. E analizuar në planin e përgjithshëm, kjo kërkesë është aq e marre sa mendja njerëzore humane, është vështire ta kuptojë. Imagjinoje sikur ministri gjerman i arsimit te shkonte ne Izrael e te kërkonte një gjë tëtille, çfarë skandali i përmasave botërore do të shkaktohej. E, këso shembuj në kontinentin tonë, kemi shumë.


Në kontinentin Europian, por edhe në pjesë tjera të botës, ka shumë histori te popujve qe kane qene pushtues dhe te pushtuar. Edhe ne kohen kur nuk kane ekzistuar kombet, në kuptimin modern. Por nuk ka ndodh asnjë komb a shtet deri me sot të ketë kërkuar pastrimin e historisë, për hir të miqësive politike. Kjo ç’ka po bën Turqia, po tregon se ajo krijese është një kosh i mbeturinave të kalbura të një perandorie, që asnjëherë s’u pendua për krimet e panumërta qe ju ka bë shqiptarëve dhe jo vetëm shqiptarëve. Me këto kërkesa, shqiptarët duhet ta kuptojnë miqësinë me prapavija të rrezikshme që ka ushqyer shteti turk karshi shqiptareve. Për mua, me këtë akt, Turqia po tregon se është larg standardeve moderne, larg shtetit human dhe mendësisë humane, larg shtetit tolerant, e mbi të gjitha larg përcaktimeve moderne që i vendosi themeluesi i Turqisë moderne Ataturku. Historia nuk mund të ndryshohet. Për asnjë çmim, ngase faktet historike dhe shkencore nuk tjetërsohen, edhe po deshi ministri turk dhe ai shqiptar. Ato janë të tilla dhe të tilla do të jenë.Turqia duhet të tregoj pak tolerancë më të madhe ndaj shqiptarëve, tëi pranojë faktet historike dhe të pendohet për shkatërrimet e panumërta dhe pushtimin barbar që ju ka bë shqiptarëve.


Për më tepër, Turqia duhet të njohë ekzistencën e kombit shqiptar, e jo t’i trajtojë ata si objekt për interesa dhe kusure politike. Periudha e historisë otomane është ajo që është. Po të rishkruhet (pastrohet), sipas ambicieve turke, nuk mbetet asgjë shqiptare. Për fund, po e përfundoj këtë tekst me një mesazh shumë qëllimmirë të profesorit Ardian Ndreca, për të cilën shqiptarët duhet të meditojnë më kthjelltë: Ne admirojmë ruejtjen e gjuhës dhe traditave të arbëreshëve që kanë pesë shekuj të ndamë prej dheut nanë, kurse Turqia mike në pak dekada zhduku miliona shqiptarë.

Monday, August 29, 2011

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΧΟΛΕΙΩΝ "ΟΜΗΡΟΣ" ΧΙΜΑΡΑΣ - ΚΟΡΥΤΣΑΣ

Ζητήματα διμερούς συνεργασίας σε αστυνομικό επίπεδο, στο επίκεντρο της επίσκεψης του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. στη χώρα

Του ανταποκριτή μας Ιλίρ Πάτσο

Επίσκεψη στα Τίρανα πραγματοποιεί σήμερα ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, αντιστράτηγος Ελευθέριος Οικονόμου, ο οποίος είχε ήδη συνάντηση με τον Αλβανό ομόλογό του Χίσνι Μπουργκάι.

Στο επίκεντρο της συνάντησης βρέθηκαν διάφορα ζητήματα, που άπτονται της διμερούς συνεργασίας, με τους κ.κ. Οικονόμου και Μπουργκάι να εκφράζουν την ικανοποίησή τους για το εξαιρετικό επίπεδο των αστυνομικών υπηρεσιών σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος.

Ερωτηθείς από δημοσιογράφους για τις καθυστερήσεις και τις ουρές που σχηματίζονται, κάθε καλοκαίρι, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, λόγω της επιστροφής των Αλβανών μεταναστών, ο κ. Οικονόμου επισήμανε ότι πολλά από τα προβλήματα αυτά έχουν πλέον ξεπεραστεί.

Ο αρχηγός της Ελληνικής αστυνομίας υπενθύμισε ακόμη ότι φέτος είναι η πρώτη χρονιά μετά την κατάργηση του καθεστώτος θεωρήσεων βίζας, γεγονός που έχει αυξήσει πολύ την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών.

"Έχουμε την πρόθεση να επιλύσουμε κάθε πρόβλημα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εκτελέσουμε, επίσης, τις υποχρεώσεις μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τους ελέγχους στα σύνορα", τόνισε ο κ. Οικονόμου.

Ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας έγινε δεκτός από τον υπουργό Εσωτερικών της Αλβανάις Μπουγιάρ Νισάνι, με τον οποίο συζήτησαν τις σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας, υπό το πρίσμα της συνεργασίας των δυνάμεων ασφαλείας των δύο χωρών αναφορικά με την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και τη φύλαξη των συνόρων.

Anti-Social Europe

As the Eurozone crisis rumbles on, is it sounding a death knell for ‘Social Europe’?
Exclusive 25 August, by Chris J Bickerton

When, earlier this year, Germany and France proposed a ‘pact for competitiveness’ which included provisions for eliminating salary indexation schemes and overhauling national pension provisions, the acting Belgian premier Yves Leterne responded angrily: “We must not let our social model be undone.” As the European Central Bank has been quietly transformed into a lender of last resort for Eurozone member states, it has expanded its reach into national fiscal policies by advocating deep, socially divisive austerity measures.

Italy is a case in point. When the country wavered recently, with prime minister Silvio Berlusconi saying that politics is about winning votes, not just cutting deficits, international markets responded strongly, raising the borrowing costs for Italy’s government and adding to its language the term attaco speculativo. The ECB intervened by buying up Italian government bonds at a cheaper rate, but sent a letter to Rome stating that its help was a quid pro quo for a quick and efficient implementation of Italy’s austerity budget.

The Eurozone crisis has revealed many of the inequities buried deep within Europe’s political economy. But it would be wrong to see the EU as the neoliberal menace to Europe’s social democratic legacy. ‘Social Europe’ emerged on the back the defeat of this legacy, not its extension to the European level. We have seen in the current crisis a deepening of pre-existing anti-social trends within Europe.

The agent of all of this is not the EU but national governments themselves. These governments have sought to preserve the Eurozone as it stands out of deference to powerful banking interests and also because life outside the Eurozone is inconceivable for its members. The Euro is not just a currency, it’s also a distinctive kind of policymaking where responsibility for decisions is diffused across a dizzying array of actors, committees and institutions, and where national governments are shielded from challenges emanating from their domestic populations.

We can trace the idea of ‘Social Europe’ back to Jacques Delors. As finance minister in the first Mitterrand government in the early 1980s, Delors presided over the failed Keynesian re-launch of the French economy. Believing that social democracy needed to reconcile itself to the market and also re-cast itself at the European level, Delors pursued this goal when he became president of the European Commission in 1985. Though he was able to introduce some redistribution at the European level via the structural funds, this period was marked by the historical defeat of organized labour across Europe.

The post-war Keynesian model had focused on full employment and granting working classes a greater share of the national wealth through rising wages. This was gradually dismantled and replaced with an alternative that prioritized price stability over jobs and focused on wage moderation and labour market reform as the main route to maintaining competiveness.

In some cases, such as in Italy and in Germany, this change in direction was pursued through the corporatist arrangements of the Keynesian era. In other cases, most notably Britain, change came via a direct clash between organized labour and the state. Yet common to all was the use made of ‘Europe’ as a route via which the social bonds and obligations of the Keynesian ‘Golden Age’ were given up. Privatization policies and the liberalization of financial markets across Europe all came about as a result of decisions by national governments. Yet these policies were subsequently implemented under the aegis of the European Single Market and with the help of the European Commission in order to limit the possibilities for opponents to mobilize at the national level.

Social Europe’s leaders

Looking at the leaders of ‘Social Europe’, such as Germany and the Netherlands, the figures show how these countries have made use of anti-social growth models. In Germany, the ability of the government to secure wage moderation from the unions representing its exporting industries has been critical to the country’s success since the downturn of the early 2000s. Similar policies have been pursued in the Netherlands, the country with the lowest unemployment in Europe but also with the highest proportion of workers on fixed (i.e. not permanent) term contracts.

This growth model has propped up the Eurozone’s average annual GDP figures but has created conflicts between those member states able to achieve these kinds of internal competitive devaluations and those, in the Eurozone’s periphery, where credit-fuelled growth has led to wage inflation. We see these asymmetries reflected in the figures for household disposable income as a percentage of annual growth provided by the OECD. The average for the 2000-2008 period in Germany is 0.6%, in the Netherlands the figure is 1%. In Spain, it is 3.1%, in Ireland (for the period 2003-2008) it is 3.8%.

The project of European monetary union was an extension of this anti-social Europe: by preventing countries from using currency devaluations as ways of regaining competiveness, all the pressure for adaptation was transferred to labour markets. With fiscal resources tied up in bank bailouts, the reality of this transfer has begun to bite. Labour market reform is the main tool available to policymakers today, with predictable consequences both politically and socially. Protests in European capitals, from Athens to Madrid, have become a regular feature of European news in 2011, whilst policymaking at the European level, isolated from the protests and complaints of national populations, has intensified.

Why have governments in the Eurozone been so determined to preserve the currency union as it stands? It is because politics matter most. From the perspective of private investors, a Greek exit from the Eurozone would make some sense: representing less than 3% of the total GDP of the Eurozone, and yet threatening to bring down the whole currency bloc through the effects of contagion, a strong case can be made for a Greek exit. It wouldn’t be pretty but nor would mean a deathblow to the global banking system, as George Soros (exaggeratedly) put it.

What stands out is the attachment of national policymakers to Eurozone membership. Looking at the actions and words of Papandreou, Merkel, Sarkozy and Berlusconi, it is clear that none of them can imagine life outside of the Eurozone. This is because membership of the common currency area has become a defining feature of how these governments rule over their own societies, namely through external frameworks of rules and norms. When Italy faced higher borrowing costs due to doubts over its ability to implement spending cuts, Berlusconi criticized France and Germany for wanting to retain political control over the ECB’s decisions to intervene in the bond markets. Only by giving the ECB independent power to engage in bond buy-backs at its own discretion, what Berlusconi called proper “communitarian governance”, would markets be won over. For a leader not shy of playing the national-populist card, Berlusconi’s reaction in this moment was instinctively to an external authority.

But external authorities are not being empowered in the course of this crisis. The powers of the ECB and of other bodies such as the European Financial Stability Fund are better understood as part of a deeper and more long-standing development, of which the EU itself is the best expression. This is the preference national governments have for exercising their powers indirectly via independent bodies. The idea of imposing limits upon what national governments can do, through national budgetary rules that have constitutional force or through strengthening the budgetary oversight powers of the European Commission, has become the only way in which political action can be understood today in Europe.

This is the legacy of the dismantling of the Keynesian consensus in the late 1970s and 1980s: a loss of faith in national economic strategies was accompanied by a broader collapse in the belief in the efficacy of collective political responses to international economic forces. At the time, the turn to external support was a conscious and contingent strategy to undermine the power of organized labour; over time, it has become an eternal truth about the limits of public policy in a globalized and turbulent world.

The problem is that this takes responsibility away from national governments and invests it in disembodied and abstract rules. If the crisis were to deepen further, who exactly would be to blame? It is because Eurozone membership so effectively dissolves political responsibility into a myriad of private meetings, committees and institutions that it is so popular with national leaders. The dynamics driving the Eurozone crisis have been a combination of a deepening of anti-social Europe and an ongoing evasion by national governments of their own authority and power.

The Eurozone crisis in dates

November 2009 – The PASOK government in Greece announces the budget deficit for the year is much higher than previously thought, standing at 12.7% of GDP

April 2010 – Greece turns to the EU and the IMF for a 110 billion Euros bailout

May 2010 – Eurozone governments announce a 750 billion Euros rescue package (500 billions Euros from the EU and 250 billion Euros from the IMF). The ECB begins to buy up Greek government bonds.

October 2010 – At an EU summit, Eurozone member states decide on a permanent fund to be used to support troubled Eurozone economies. The EU’s powers of oversight over national budgets are also expanded.

November 2010 – Ireland turns to the EU for a bailout deal amounting to 85 billion Euros

March 2011 – the failed Franco-German Pact for Competitiveness is followed by a more successful Pact for the Euro, to be overseen by the Commission rather than by national governments. The lending capacity of the European Financial Stability Fund is raised to 440 billion Euros and funds for the European Stability Mechanism will amount o 500 billion Euros

May 2011 – Portugal reaches a bailout deal with the EU to the tune of 78 billion Euros

June 2011 – ECB exposure to debt of Portugal, Ireland, Greece and Spain estimated at 444 billions Euros (Open Europe figures)

July 2011 – a second bail-out package for Greece is agreed, amounting to 109 billions Euros for Greece. The plan also saw a reduction in the interest rates charged on emergency loans to Greece and some private sector involvement in the plan (involving a private sector loss of around 20% on its loans to Greece)

August 2011 – the European Central Bank responds to rising borrowing costs on Spanish and Italian bonds by intervening and buying up some of these countries’ bonds itself, raising further its exposure to Eurozone government debt.

Rishikimi i teksteve të historisë dhe neo-otomanizmi

Rishikimi i teksteve të historisë dhe neo-otomanizmi

Kërkesa e ministrit turk të Arsimit gjatë vizitës së tij në Kosovë mbi ndryshimin e teksteve të historisë ka provokuar një debat në gjithë botën shqiptare. Shumë prej atyre që kanë marrë pjesë në këtë diskutim, përveçse janë marrë me argumentin e rishikimit të teksteve të historisë, i janë kthyer, gjithashtu, nocionit të neo-otomanizmit të Davutoglusë. Nga shumë shkrime mbi këtë argument, kemi zgjedhur dy sosh, atë të studjuesit Ardian Ndreca dhe atë të publicistit Nexhmedin Spahiu. Këta dy autorë nuk është se polemizojnë me sho-shoqin. Jo, thjesht mbrojnë qëndrime të kundërta.

Tekstet e Historisë duhet të ndryshohen

Më se dy dekada nga mposhtja e komunizmit, Kosova u desh ta presë ministrin turk të Arsimit, Dinçer, që të marrë vërejtje për absurditetin në tekstet tona të Historisë. Rishikimi i teksteve të Historisë duhej të ishte bërë që para dy dekadave, në mënyrë që të shkundet nga mendësia marksiste – leniniste. Mundësitë akoma më të mira kanë qenë pas çlirimit të Kosovës.

Për këtë pata biseduar me ministrin e parë të Arsimit pas luftës në Kosovë, që vinte nga Afrika Jugore, dhe me ministrin e tretë në radhë pas lufte, Michael Daxner. Që të dy qenë pajtuar që kjo gjë duhej bërë sa më parë, por mandatet e tyre përfunduan dhe kjo gjë nuk u arrit.

Pengesa kryesore për ta duket të kenë qenë jo tekstet në gjuhën shqipe, por ato në gjuhën serbe, të cilat botoheshin në Beograd, dhe po të bëheshin tjera në Prishtinë, ato do të bojkotoheshin nga arsimtarët serbë në Kosovë. Kështu, as Mark-u as Michael-i nuk iu futën kësaj pune as për tekstet e Historisë në gjuhën shqipe.

Koncepti i kombit nuk është në rregull në tekstet tona të historisë?

Koncepti i kombit është i dhënë sipas teorisë staliniste, dhe kjo gjë prodhon derivate të tjera me të cilat nxënësit dhe studentët tanë furnizohen gjatë gjithë shkollimit. Ky koncept krijohet që në klasat e ulëta, akoma pa u dhënë definicioni eksplicit për kombin.

Defekti i konceptit stalinist për kombin është se ai e barazon kombin me etninë. Ky koncept buron nga teza e filozofit gjerman Johann Gottlieb Fichte, se çdo popull që flet një gjuhë të veçantë ka të drejtë të ketë shtetin e vet. Kjo do të thotë se çdo etni ka të drejtë të jetë komb. Por, mes së drejtës për të qenë komb dhe aftësisë për t’u organizuar si komb ka një hapësirë të madhe që Stalini nuk deshi ta pranojë në teori, por, për ironi, e zbatoi në praktikë. Bashkësive të shumta etnike në Perandorinë Sovjetike iu mohuan të drejtat për republikat e tyre pikërisht nga Stalini. Thjesht, në teori, Stalini e barazoi konceptin e kombit me etninë dhe, së këndejmi, historia e kombit u projektua deri në lashtësi. Madje edhe për epokat më të lashta u përdor terminologjia e historisë së kohës moderne.

Termi jologjik “Revolucioni Demokratik”

Kur është fjala për shqiptarët, këtu kemi edhe disa idiotizma të veçantë, p.sh. termi “Revolucioni Demokratik i Qershorit i 1924-s”, që përdoret për grushtshtetin që e solli Fan Nolin Kryeministër të Shqipërisë. Ne që na është mësuar veshi që nga fëmijëria, edhe nuk na duket ndonjë idiotllëk derisa të mos e përkthejmë në anglisht “Democratic revolution”. Atëherë kuptojmë çfarë marrëzish po flasim. Të thuash “revolucion demokratik” është sikur të thuash “dru i hekurt” (!). Ose është dru, ose është hekur, por nuk mund të jetë dru i hekurt. Kështu edhe revolucioni nuk mund të jetë demokratik, sepse këto dy gjëra përjashtojnë njëra-tjetrën. S’mund të jesh edhe revolucionar, edhe demokrat.

“Lufta Shqipëri – Perandori Osmane” është një term që nuk përket me konceptet historike

Në shekullin XIV, në kuptimin modern, s’kishte lindur akoma edhe një komb i vetëm në botë. Kombi i parë modern lindi më 1523-shin, kur më 6 qershor, mbreti suedez, Gustav Vasa Ericson, shpalli reformat e tij që Suedinë e bëjnë pronë të suedezeve dhe jo pronë të mbretit, siç ishte rasti me shtetet mesjetare, ku territori në zotërim të shtetit ishte, në fakt, pronë e mbretit dhe popullsia që banonte në atë territor nuk kishte asnjë rol në drejtimin e shtetit. Apo, më mirë e thënë, kishte aq rol, sa kishte edhe bagëtia që popullonte atë territor.

Kështu, suedezët u bënë kombi i parë në botë. Anglezët këtë e arritëm 126 vite me vonë, me Revolucionin e Oliver Cromwell-it më 1649-n; amerikanët me shpalljen e pavarësisë më 1776-n, ndërsa francezët me Revolucionin e vitit 1789, me të cilin fillon edhe epoka e kombeve.

Pse lindja e kombit francez shënon epokën e kombeve, e jo lindja e 3 kombeve të mëhershme? Kjo është sepse kombbërja franceze qe më e artikuluar (slogani “Liri, Vëllazëri, Barazi” në shkrimet Rousseau-os dhe Voltaire-it etj.) dhe u pasua menjëherë me kombbërjet në gjithë Europën Perëndimore.

Kur Perandoria Osmane arriti në Ballkan, nuk kishte as komb turk, as komb osman e as ndonjë komb ballkanik. Thjesht një sundimtar zëvendësonte një tjetër.

Edhe Skënderbeu nuk ishte udhëheqës kombëtar, por vetëm një sundimtar. Në shekullin XIX ai u shndërrua në një kryehero kombëtar nga rilindësit shqiptarë, me qëllim mitizimi. Madje, lëvizjen e kombformimit shqiptar e quajtën “Rilindje Kombëtare”, me demek se shqiptarët në kohën e Skënderbeut paskëshin qenë komb dhe tani po lindnin sërish si komb. Por kjo gjë nuk përkon me të vërtetën historike, sepse shqiptarët në atë kohë akoma s’ishin komb. Në mesjetë nuk kishim të bënim me konceptet që solli modernizmi (epoka e kombeve), siç është urrejtja ndëretnike, interesat kombëtare etj.

Perandoria Osmane s’ishte e turqve, por e sulltanit. Në trashëgiminë e saj, shqiptarët kanë të drejtë po aq sa dhe turqit, boshnjakët dhe popujt e tjerë.

Problemet shqiptaro-turke janë të një periudhe relativisht të shkurtër (1879-1912). Kjo është periudha kur lëvizja kombëtare turke po e sfidonte atë shqiptare.

Në fillimet e veta, lëvizja kombëtare turke donte që me popujt myslimanë të Perandorisë të krijonte një komb të vetëm. Rilindësit shqiptarë kishin konceptin e kombit mbi bazën e gjuhës e gjakut, e jo mbi atë të fesë, që binte ndesh me konceptin turk.

Kjo periudhë konflikti 33-vjeçare është minore në krahasim me miqësinë e mëpasshme mes kombit turk e atij shqiptar. Ndërsa, sa i përket Kosovës në veçanti, ajo lindjen e vet si shtet duhet t’ia dedikojë Turqisë me meritat e saj më të larta, menjëherë pas SHBA-ve dhe aleatëve perëndimorë.

Tekstet tona të Historisë përmbajnë urrejtje antiosmane e antiturke të trashëguar nga mendësia komuniste e Enver Hoxhës. Këto tekste duhet të revidohen një minutë e më parë. Ministri Dinçer ka plotësisht të drejtë.

Nga Nexhmedin Spahiu

Neo-otomanizmi ndër shqiptarë

Deklaratat e ministrit të Arsimit të Turqisë gjatë nji vizite në Kosovë për rishikimin e historisë sonë hapën rishtas debatin rreth neo-otomanizmit. Otomanizmi asht nji fenomen që i përket historisë, pra,i mbyllun e pa asnji spiral zhvillimit të matejshëm; megjithatë ndjenjat pro-otomane, e kam fjalën për nji farë jargavitjet orientale, nuk i janë nda asnjiherë shqiptarëve, madje edhe gjatë komunizmit. Lokucioni ma idiot që qarkullon lirshëm në politikën shqiptare asht “populli vëlla turk”, nji shprehje që nuk pasqyron asgja objektive, por që shpreh tendencën dhe dëshirën e rimëkambjes së nji gjendjeje mjerane.

Rranjët e kësaj historie nisin me nji fjalim të ministrit të Jashtëm turk, Davutogllu,në Sarajevë («Ottoman legacy and Balkan Muslim Communities today»,16/10/2009), tek i cili shihen hijet e epsheve perandorake dhe dëshira me i dhanë jetë nji koncepti që ka ma pak vitalitet se nji coftinë. Davutoglluja, në delirin e nji ministri perandorak që s’pushon së renduni prej nji qyteti të ish-perandorisë në nji tjetër, tue zbutë zemrat me praninë ngushëlluese të dovletit, në atë fjalim programatik identifikonte rolin e Turqisë së sotme me otomanizmin e dikurshëm. Në ketë mënyrë ai me nji pakujdesi jodiplomatike shkapërcente dallimet që baheshin deri sot mes dy entiteteve politike.

Fytyra e tij prej babaxhani e lejonte atë ditë në Sarajevë me nxjerrë prej gojet me shpengimin e nji qoftexhiu të brigjeve të Marmarës, visare të pandieme. Ai mbërriti ndër tjera me thanë në atë 16 tetor, se ka ma shumë shqiptarë në Anadoll se në Shqipni, se Anadolli ju përket ju (boshnjakë e ballkanas në përgjithsi), se ne kemi përgjegjësí ndaj jush edhe sot, pse ju jeni tanët, se taxhikë, pashtunë, azerë, boshnjakë, shqiptarë kanë nji qendër të vetme, Stambollin.

Asnji politikan shqiptar nuk reagoi ndaj fjalimit të Davutogllusë. Pseudo-nacionalistat shqiptar, ata që i bijnë legenit sa herë që ndonji grek i dejun flet përçart në Himarë, kësaj here flenin pa mend e pa shqisa.

Kohët e fundit asht pa nji mobilizim i madh dhe i financuem mirë kundër regjistrimit të popullsisë. Qëllimi i tij asht me pengue shtetasit shqiptarë me deklarue se çfarë fejet dhe çfarë etnijet kanë. Deklarimi i etnisë asht i lidhun me nji bazë objektive dhe mund të verifikohet lehtë nëse nji qytetar prej Skraparit apo prej Lezhet deklaron se asht grek apo spanjoll. Ndërsa deklarimi i fesë asht subjektiv pse secili asht i lirë me besue në Zot dhe me qenë antar i nji bashkësie fetare apo mos me besue aspak. Ekuilibrat fetarë në Shqipni nuk janë ma ato të fundit të viteve ’30 dhe nji regjistrim i sotshëm do të sillte nji pasqyrë tjetër të gjendjes.

Ata që duen me pengue regjistrimin e popullsisë, ku të deklarohet përkatësia fetare e shtetasve,nuk e bajnë ketë gja tue u nisë prej idealeve laike të ruejtjes së shtetit, por prej nji impulsi regresist që don me ruejt nji status quo fiktiv, për me përligj kështu indirekt tezat e Davutogllusë. Në qoftë se do t’i hante meraku për laicitetin e shtetit, atëherë përkrah firmave kundër deklarimit të fesë duhet të mblidhnin edhe firmat për daljen e Shqipnisë nga Konferenca islamike!

Ajo që u jep guxim turqve me kërkue rishikimin e historisë sonë rrjedh edhe prej statistikave të pasakta që ekzistojnë dhe vijojnë me u përdorë edhe sot. Mos të harrojmë se Turqia asht vorri i identitetit të miliona shqiptarëve të shpërngulun prej ish-Jugosllavisë. Si ka mundësi që populli vëlla turk e shkretinat e tija gëlltitën gjithë ata shqiptarë! Në qoftë se dashunia e tyne vëllaznore ka këto pasoja vdekjeprurëse, do të preferonim indiferencën apo harresën. Ne admirojmë ruejtjen e gjuhës dhe traditave të arbëreshëve që kanë pesë shekuj të ndamë prej dheut nanë, kurse Turqia mike në pak dekada zhduku miliona shqiptarë.

Edhe sot ka shtetas që mbajnë pasaporta shqiptare dhe e ndiejnë veten pinjoj të Anadollit. Në gjysmën e viteve ’30 kur Ahmet Zogu ndërmori reformat e veta që parashikonin heqjen e fesit,të ferexheve,shfuqizimin e Sheriatit etj.,pati familje të tana shqiptare që preferuen me emigrue në Turqi,sesa me pranue kushtet e reja. Sot,ata që asokohe s’patën guximin me ikë,marrin guximin me thanë se Skënderbeu s’ka qenë hero por tradhtar,dhe e pohojnë ketë gja me koherencën e mbeturinave të nji epoke të palavdishme për ta dhe fatkeqe për ne.

Jam i bindun se doktrina e Davutogllusë asht anakronike,dhe inteligjenca e tij e pazoja me rrokë zhvillimet ballkanike në thellësinë e tyne shumëdimensionale,prandaj asht e destinueme me dështue. Fjalimet e tija retorike prej veziri,ku herë citohet Nastradin hoxha e herë tjera mbyllen me shprehje si:“s’ka kafe pa cigare,s’ka xhami pa minare”,tingllojnë thjeshtësisht qesharake.

Faktori kryesor i dështimit të asaj doktrine janë edhe shqiptarët e sotëm,ata të vërtetit,që shohin me ftohtësi dhe përbuzje kohën kur otomanët sundonin vendin e tyne,tue i izolue prej Europës e tue pengue çdo lloj progresi. Sot turqit kërkojnë rishkrimin e historisë,e nesër kanë me kërkue me zhvendosë statujën e Skënderbeut prej qendrës së Tiranës.

Nji gja të tillë ata nuk e bajnë me grekët,tekstet e të cilëve përflaken kur flasin për otomanët. Me ne e bajnë pse klasa jonë politike e korruptueme nuk ka nji atdhe të caktuem,ajo asht sëmundja që e ulë imunitetin tonë dhe lejon që kombi jonë të poshtnohet prej nji ministri turqeli apo prej kandrrave që dovleti ka mbjellë anekand në tokën tonë.

Nga Ardian Ndreca

From: DIMITRIS PERDIKIS [mailto:perdikis.dim@cyta.gr]
Sent: Sunday, August 28, 2011 10:50 PM
Subject: ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ομάδα μαθητών του Ελληνικού Σχολείου της Χειμάρρας (Βορείου Ηπείρου) με την συνοδεία της νηπιαγωγού Στέλλας Πάνου φιλοξενείται στην κατασκήνωση του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Ανδρέα Αττικής.

Την Τρίτη 30 Αυγούστου και ώρα 8.45 μμ θα παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα στο θέατρο της κατασκήνωσης. Όσοι Χειμαρριώτες επιθυμούν μπορούν να προσέλθουν, είσοδος ελεύθερη.

Δημήτρης Περδίκης


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΟΜΟΝΟΙΑ

post by [dperdiki@otenet.co]

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΟΜΟΝΟΙΑ

BASHKIMI DEMOKRATIK I MINORITETIT ETNIK GREK OMONIA

DEMOKRATIC UNION OF GREEK MINORITY IN ALBANIA OMONIA

Δ. Ε. Ε. Ε. Μ. ΟΜΟΝΟΙΑ»

Address .Rruga Nr3, Sarande, Albania, web site: www.omonoia.info e-mail: omonoia_gmg@yahoo.gr tel - fax +355 85 2 2522

Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Rruga nr. 3 - Sarande, tel/fax (00355)8522522, email: omonoia_gmg@yahoo.gr

Με αφορμή ομίχλη που σκόπιμα επιδιώκουν να δημιουργήσουν οι στρατευμένοι της Κυβερνήσεως σε ότι αφορά στη στάση και τις θέσεις της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για το απαραίτητο της Διαδικασίας Απογραφής Πληθυσμού ας αποσαφηνίσουμε άλλη μια φορά:

Η ΟΜΟΝΟΙΑ παραμένει σταθερή στην εκτίμηση ότι 20 χρόνια μετά την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος παραμένει μετέωρη η σταθερή απαίτηση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας για μια διαδικασία δίκαιης και ειδικά με βάση την ελεύθερη δήλωση των πολιτών της εθνικής καταγωγής, μητρικής γλώσσας και θρησκεύματος για τα μέλη της, σε όλη τη γεωγραφία.

Με την ελπίδα ότι η διαδικασία που αναμένεται και αναβάλλεται λόγω έλλειψης βούλησης απ’ τις κυβερνήσεις να την πραγματοποιήσουν κατά τις προδιαγραφές που επιβάλει η ΕΕ και άλλοι ειδικευμένοι οργανισμοί, η ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΚΕΑΔ έχουν μήνες που ζητούν την επίσημη επικοινωνία και συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς. Ακόμη δεν υπάρχει επίσημη απάντηση ούτε διαπιστώνεται κάποια βούληση απ’ τους ιθύνοντες για περισσότερη διαφάνεια.

Σε ότι αφορά την λεκτική επίθεση του κ. Κώστα Μπάρκα, σε εντεταλμένη αποστολή του προϊσταμένου του Προέδρου της Κυβερνήσεως, κατά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και του ΚΕΑΔ να του υπενθυμίσουμε απλώς ότι παραμένει η ίδια και αναλλοίωτη η γραμμή και το πολιτικό της πρόγραμμα όπως όταν εκείνος ήταν στέλεχος της. Εκείνος μάλλον έχει μεταλλαχτεί. Η μεταλλαγή ειδικά στην πολιτική είναι ότι πιο επικίνδυνο. Το γνωρίζει ο ίδιος και οι ακολουθούντες τον ίδιο δρόμο Σπ. Ξέρας και Β. Τάβος, οι οποίοι επιτίθενται αμυνόμενοι. Είναι τόσο εκτεθειμένοι με την υπερψήφιση στη Βουλή των Τροποποιήσεων στον «Περί της Απογραφής» Νόμο (τροποποιήσεις που έγιναν καθ υπόδειξη του ανθελληνικού ακραίου Κόμματος Δημοκρατία για Ενότητα και Ένταξη) που έχουν απολέσει οριστικά το δικαίωμα να εκφραστούν ειδικά σε ότι αφορά το ζήτημα της Απογραφής.

Ευκαιρίας δοθείσης να αναφερθούμε και στις ενστάσεις που έχουμε σε ότι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις περί της Απογραφής. Οι ανησυχίες αυτές αφορούν την ουσία και τη διαδικασία. Συγκεκριμένα ο Νόμος όπως εγκρίθηκε απ’ τη Βουλή με τις τροποποιήσεις όχι απλώς δεν εγγυείται το δικαίωμα της με ελεύθερη βούληση δήλωσης της εθνικής καταγωγής, θρησκεύματος και μητρικής γλώσσας για τα μέλη της ΕΕΜ, αλλά απεναντίας επιβάλλει πρόστιμα αυστηρά για την άσκηση του. Το ερωτηματολόγιο όπως έχει διαμορφωθεί αποτελεί σημαντική οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο σε ότι αφορά την ΕΕΜ καθώς από καθεστώς Εθνικής Μειονότητας επισήμως αναγνωρισμένη και με ειδικό καθεστώς από συστάσεως του Αλβανικού κράτους, από διμερείς και άλλες έγκυρες νομικές πράξεις, κατατάσσεται τώρα σε εθνο - πολιτιστική ομάδα.

Σε ότι αφορά στη διαδικασία εκτός απ’ την προαναφερθείσα αδράνεια της πολιτείας για συνεργασία επί του θέματος με τους εκπροσώπους μας θέλουμε επίσης να διαπιστώσουμε την απαράδεκτη αδιαφάνεια που επικρατεί επί του θέματος. Επιπλέον οι προετοιμασία της διαδικασίας δεν έχει καμιά σχέση με τους ρυθμούς που επιβάλλει η νομοθεσία. Πέραν της φάσης της συγκέντρωσης στοιχείων δεν έχουμε καμιά εγγύηση για την διαφάνεια και το στατιστικό μηχανισμό στη φάση επεξεργασίας και ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων της διαδικασίας.

Εν πάση περιπτώσει κάνοντας την θετική διαπίστωση την οποία και ο ίδιος ο κ. Μπάρκας κάνει, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΚΕΑΔ έχουν ηγετικό ρόλο στον χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, να υπογραμμίσουμε ότι δεν πρόκειται να καταχραστούμε το ρόλο αυτό. Δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σαν πρόβατα προς σφαγή σε μια στημένη διαδικασία όπως την μαγειρεύει η Κυβέρνηση με τις ψήφους και των προαναφερθέντων. Απεναντίας επιμένουμε σε μια θέση που εκτιμάται απολύτως ορθή πολιτικά: η Αλβανική πολιτεία πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη ειλικρίνεια σε σχέση με τα θέματα της ΕΕΜ, να αλλάξει νοοτροπία και αντί της διάσπασης να επιλέξει την ευρωπαϊκή συμπεριφορά, διότι έτσι πλησιάζει περισσότερο την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και όχι απλώς την τεχνική ένταξη.

Αγ. Σαράντα, στις 23 Αυγούστου 2011.

Εκ’ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας

Sunday, August 28, 2011

second part- SPIEGEL Interview with Mikhail Gorbachev



08/16/2011
'They Were Truly Idiots'
Photo Gallery: 'I Earn Everything Myself'
Photos
Yevgeny Kondakov / DER SPIEGEL

Part 2: Yeltsin Was 'Infatuated with Power, Thirsty for Glory'

SPIEGEL: Against the will of the party. But you weren't that critical of them at the time.

Gorbachev: The Soviet Communist Party was a huge machine. At some point, it began throwing spokes into the wheels. It was the initiator of perestroika, but then it became its biggest obstacle. I understood that nothing would work without deep-seated political reforms. After suffering a defeat in the first democratic elections, the establishment joined forces and openly attacked me at a meeting of the party leadership. That was when I announced my resignation and left the plenary chamber.

SPIEGEL: But that was only in April 1991, eight months before the end of the Soviet Union. Besides, you returned. You allowed yourself to be persuaded once again, instead of using the moment to send the old party packing.

Gorbachev: Yes, I came back after three hours. Some 90 comrades had already established a list for a new Gorbachev party, which would have created a schism. I joined the Communist Party at 19, when I was still in school. My father had been on the front and my grandfather was an old communist -- and I was supposed to blow the whole thing up? Today I know that I should have done it. But the man sitting in front of you is not a so-called statesman, but a completely normal person. Someone with a conscience, and that conscience tortured me constantly.

SPIEGEL: The next charge is that you lacked sufficient insight into human nature for the job. Many comrades whose advancement you facilitated betrayed you later on. That too is certainly hard to deny.

Gorbachev: There you go again! Yes, I did make (Vladimir) Kryuchkov head of the KGB, and he later staged a coup against me. But where else was I going to get an intelligence chief? Kryuchkov had worked under Andropov for 20 years, and I was on familiar terms with Andropov. Of course I got him from there, but I didn't know him well enough.

SPIEGEL: (Boris) Yeltsin, who, as Russian president, later chased you out of office, was someone you did know well.

Gorbachev: Okay, let's talk about Yeltsin. I did in fact know him a little. Even as district leader in Sverdlovsk…

SPIEGEL: … which is now Yekaterinburg …

Gorbachev: … he was already very, very self-confident. When we wanted to bring him into the national party, many advised us against it. They later elected him as party leader in Moscow. I supported it. He was energetic, and it took a long time for me to recognize my mistake. He was extremely infatuated with power, haughty and thirsting for glory, a domineering person. He always believed that he was being underestimated, and he constantly felt insulted. He should have been shunted out of the way and made an ambassador in a banana republic, where he could have smoked water pipes in peace.

SPIEGEL: The third issue: You are criticized for having criminally underestimated the national question …

Gorbachev: That's not true. I lived in a country in which the people spoke 225 languages and dialects, and where all religions existed. I grew up in the Caucasus, and I was familiar with the problems.

SPIEGEL: You really didn't know that the army violently suppressed the independence movement in Tbilisi and Vilnius?

Gorbachev: Yes, I know, that accusation has been leveled at me millions of times. But it really was all happening behind my back. Of course, this raises the question: What sort of a general secretary were you if you didn't know anything about it? That's the far more serious charge. Take Vilnius, for example. On Jan. 12, 1991, after the clashes there between supporters and opponents of independence had come to a head, the Federal Council convened. They sent a delegation to Vilnius to bring about a political solution. But in the night before its arrival, there were clashes and people were killed. It's clear today that there were forces in the KGB leadership that wanted to stand in the way of a political solution. It was a similar situation in Tbilisi.

SPIEGEL: Your leadership vacillated between harshness and indecision.

Gorbachev: It was said that Chinese harshness was unacceptable, while not shooting was a sign of weakness. Both are nonsense. You have to seek dialogue until the end.

SPIEGEL: Why didn't you use the Chinese approach with your perestroika: tough communist leadership but capitalist economic reforms?

Gorbachev: Each country is different. China is a good example, but reforms have to be advanced in different ways.

SPIEGEL: There is a theory that you often repeat, but that we are unable to understand, namely that the Soviet Union could still have been saved even after the coup.

Gorbachev: And it could have. It's just that we were too late in beginning to reform it. Some wanted a federation, but the majority of the republics wanted a united state with elements of a confederation. Then I proposed a referendum. When we voted on the proposal, Yeltsin angrily slammed his fist on the table. He was against it, of course. He announced openly that he could no longer work with Gorbachev, and that they had to part ways with him. Then came the referendum, and the people supported me.

SPIEGEL: Seventy-six percent.

Gorbachev: That means that the union was destroyed against the will of the people, and it was done deliberately -- with the participation of the Russian leadership, on the one hand, and that of the putschists, on the other.