Ο Μπολάνος αθωώθηκε αλλά δεν δικαιώθηκε...

http://antiratsistis.blogspot.com/2010/06/blog-post_3907.html

Αθώο έκρινε το εφετείο Αυλώνας το Δήμαρχο Χειμάρρας και Γενικό Πρόεδρο της Ομόνοιας κ. Βασίλη Μπολάνο. Ο κ. Μπολάνος διώκονταν για κατάχρηση εξουσίας και πρόκληση δημόσιας φθοράς που είχε εκτιμηθεί μάλιστα στα 4.000.000 λεκ (~30.000 Ευρώ).

Η ιστορία αρχίζει το 2007 όπου κατασκευάζονταν η εθνική οδός στη Χειμάρρα. Η Αλβανική Νομοθεσία για τον τρόπο και το περιεχόμενο των πινακίδων στην εθνική οδό (κάθετοι άξονες και αρχαιολογικοί χώροι), επιβάλει να λαμβάνετε υπόψη η άποψη της τοπικής κοινωνίας, χωρίς να προσδιορίζει από ποιον εκπρόσωπο της τοπικής κοινωνίας. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Χειμάρρας αποφάσισε στα...


όρια του δήμου όπου διέρχεται η εθνική οδός οι πινακίδες να είναι δίγλωσσες, Αλβανικά και Ελληνικά. Η κατασκευαστική εταιρία τοποθέτησε πινακίδες στην αλβανική και αγγλική γλώσσα, προκαλώντας την τοπική κοινωνία. Η Δημοτική Αστυνομία αφαίρεσε τις πινακίδες.

Τον Απρίλιο του 2009, με πρόταση του εισαγγελέα Αυλώνας Sokol Malaj, ο κ. Μπολάνος είχε καταδικαστεί σε 1 χρόνο φυλάκιση, 3 χρόνια να απέχει από δημόσιο βίο και χρηματικό πρόστιμο 500.000 λεκ (~4.000 ευρώ), προκαλώντας την έντονή αντίδραση της Ομόνοιας και όλων των βορειοηπειρωτικών σωματείων. Κατά της απόφασης είχε εκφραστεί και ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Σαλί Μπερίσα, χαρακτηρίζοντας την αναχρονιστική και έξω από το κλίμα της εποχής.
Ο δρόμος παραμένει χωρίς πινακίδες. Ο Μπολάνος μπορεί να αθωώθηκε αλλά δεν δικαιώθηκε. Δικαίωση είναι να μπουν οι ελληνικές πινακίδες!

News from the Ancient Greece

http://www.antinews.gr

Η Αμερική τα έχει χαμένα με τη Τουρκία

Δημοσίευση στα ελληνικά: http://www.antinews.gr/?p=52387

Submitted by antibaro on Sat, 03/07/2010 - 08:35

Ένας από τους βασικούς πυλώνες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, και είναι σοκαριστικό. Πρόκειται για τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας, που για πολλά χρόνια θεωρούνταν δεδομένες. Η σημερινή διάσταση μεταξύ των δυο χωρών μοιάζει σοβαρή και είναι κάτι που η Αμερική μάλλον θα το μετανιώσει στο μέλλον. Μέχρι πρότινος, η Τουρκία θεωρούνταν μοναδικό στρατηγικό κεφάλαιο, συνδυάζοντας τη δημοκρατία με τον ισλαμισμό. Αυτός ο συνδυασμός έχει πλέον γίνει αρνητικός. Οι ΗΠΑ σήμερα, δεν χαίρουν καμίας εκτίμησης από τη τουρκική κοινή γνώμη.

Από όλα τα μέλη του G-20, που συμπεριλαμβάνει πλέον τις αναδυόμενες αγορές και οικονομίες σε αυτές του παλιού G-8, η Τουρκία είναι το μόνο κράτος του οποίου οι σχέσεις με την Αμερική χειροτέρεψαν από τότε που ανέλαβε ο Ομπάμα. Ήταν μάλιστα η μόνη σύμμαχος χώρα, που καταψήφισε τις προτεινόμενες κυρώσεις εναντίον του Ιράν στο πρόσφατο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ακόμη και πριν το αιματηρό περιστατικό με το στολίσκο της Γάζας, ο Ερντογάν είχε ξεφύγει τελείως από την αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή, αναγνωρίζοντας την Χαμάς ως τη μοναδική πραγματική φωνή του παλαιστινιακού έθνους.

Αυτού του είδους οι προκλήσεις είναι κάτι που οι ΗΠΑ δεν έχουν συνηθίσει. Τις περισσότερες φορές, οι Αμερικανοί έχουν να κάνουν με ανασφαλείς συμμάχους που τους θέλουν στο πλευρό τους. Το πρόβλημα όμως με τους Τούρκους δεν είναι η ανασφάλεια τους, αλλά η υπερβολική τους αυτοπεποίθηση. Δεν μας θέλουν δίπλα τους. Έτσι απλά.

Η Ουάσιγκτον έχει τρόπους να δείξει τη δυσαρέσκεια της, και ήδη το ξεκίνησε απέναντι στην Άγκυρα. Η μείωση των επίσημων επαφών είναι ένας από αυτούς τους τρόπους. Η διπλωματική «σιγή ασυρμάτου» όμως φέρνει αποτέλεσμα όταν τα προβλήματα είναι μικρής εμβέλειας. Και επειδή το ζήτημα με τη Τουρκία δεν μοιάζει για τέτοιο, η Ουάσιγκτον θα χρειαστεί μάλλον να υιοθετήσει μια από τις δυο σοβαρές μεθόδους αντίδρασης που διαθέτει ιστορικά.

Η πρώτη μέθοδος αντίδρασης είναι το λεγόμενο «μοντέλο de Gaulle». Πρόκειται για μια πλήρη δαιμονοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στις ψυχολογικές απαρχές, της συμπεριφοράς του αντιπάλου. Έτσι είχαν αντιδράσει οι Κένεντι και Τζόνσον απέναντι στον Γάλλο πρόεδρο τη δεκαετία του 1960. Αντιμετώπισαν το εθνικιστικό «μεγαλείο» του ως μια προσωπική του νεύρωση και την επιθυμία του για διπλωματική αυτονομία ως ένα απλό αντι-αμερικανικό πείσμα. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Dean Rusk θεωρούσε τον de Gaulle ως «διάβολο με κέρατα». Προς το παρόν, η Αμερική απέχει ελάχιστα από το να αρχίσει να θεωρεί και τον Ερντογάν παρομοίως.

Η δεύτερη μέθοδος είναι το «μοντέλο Brandt», που μεταχειρίστηκαν οι Νίξον και Κίσσιγκερ τη δεκαετία του 1970 στη προσπάθεια τους να εξουδετερώσουν την Ostpolitik του Willy Brandt απέναντι στην ΕΣΣΔ. Αν και δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στα γερμανικά κίνητρα και στην γερμανική αποφασιστικότητα, ούτε και στον ίδιο τον Γερμανό καγκελάριο, οι δυο Αμερικανοί προσπάθησαν να σταματήσουν το άνοιγμα της Γερμανίας προς τους Σοβιετικούς, κάνοντας μεγαλύτερα ανοίγματα οι ίδιοι. Για τους δυο πολιτικούς, η καλύτερη απάντηση στους κινδύνους της Ostpolitik ήταν μια ζωηρή αντίστοιχη πολιτική εκ μέρους των ΗΠΑ. Έτσι προέκυψε η περιβόητη détente.

Η κάθε μια από αυτές τις στρατηγικές έχει τη δική της λογική, όμως έχει ρίσκα και κόστη. Το «μοντέλο de Gaulle» ανέδειξε την αμερικανική αποφασιστικότητα, αλλά χάθηκε η Γαλλία ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ για δεκαετίες ολόκληρες. Το «μοντέλο Brandt» κράτησε την Αμερική ένα βήμα μπροστά από τη Γερμανία, αλλά έκανε πολλούς να αναρωτηθούν το κατά πόσο ήταν χρήσιμη ευθύς εξαρχής η συμμαχία μεταξύ των δυο χωρών. Την εποχή που η détente κατέρρευσε, οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούσαν πως το αρχικό φταίξιμο οφείλονταν στις ΗΠΑ, και όχι στη Μόσχα.

Πάντως, καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να συμβιβαστεί με τη τουρκική περίπτωση, ελάχιστοι είναι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι που θα θελήσουν να εφαρμόσουν κάποιο από τα παραπάνω μοντέλα εξωτερικής πολιτικής. Και τα δυο έχουν τη τάση να εξασθενούν την όποια αμερικανική επιρροή. Πρέπει λοιπόν η Αμερική να βρει έναν νέο τρόπο αντίδρασης.

The New Republic

By Stephen Sestanovich (Professor of International Diplomacy at Columbia University’s School of International and Public Affairs)

Απόδοση: Strange Attractor

A woman of courage thwarted in her battle against corruption

The Irish Times - Friday, July 9, 2010

GARRET TANKOSIC-KELLY

ALBANIA LETTER: The Balkan country’s first female prosecutor has a track record that would put the Irish legal system to shame

IN THE political satire Wag the Dog, Robert De Niro’s character – a political fixer – suggests a plan of going to war with Albania to divert attention from an American presidential indiscretion, on the grounds that nobody knows anything about Albania.

As a small Balkan country with a proud but complex history, perhaps the only thing that galls Albanians more than anonymity is the cliche of being referred to as genetically criminal.

According to Transparency International, Albania is one of the most corrupt countries in the western Balkans, in what is an admittedly rather full field.

Yet, when setting out to meet Albania’s first female prosecutor general, Ina Rama, you get the distinct impression, from the enormous amount of media attention she has had, that you are about to meet a person who could smash that negative Albanian stereotype into smithereens.

Prosecutor Rama’s track record would put the Irish legal system to shame. Her performance speaks for itself: the scalps of two of her own prosecutors, charged and removed from office for accepting bribes; and the request for removal of immunity from two sitting ministers, in order to prosecute them.

The first immunity case concerned the misappropriation of €120 million of state funds in the tendering of a road to Kosovo. The other high-profile case involved a massive explosion resulting in the deaths of children who were illegally employed at a munitions depot situated just outside the capital, Tirana.

You could imagine that justice might begin to prevail in Albania – were it not for the fact that both high-profile ministerial cases have been dismissed by the supreme court for “procedural reasons”.

The final straw, in terms of the government’s tolerance of their new prosecutor general, came when Rama attempted to call in a Bosnian businessman, Damir Fazlic, for questioning.

In spite of Fazlic’s reputed links to the region’s “energy mafia”, prosecutors were unable to apprehend him before he fled the country.

Only after a television expose in which the chief of police was filmed escorting Fazlic on to an aircraft did the ministry of the interior admit it had deployed the police in order to prevent Rama’s prosecutors from questioning Fazlic.

And the grounds given by the minister for obstructing the prosecutor general’s request for questioning? That the request was unconstitutional, because it was made by telephone.

In the ensuing debacle, the opposition accused close family members of both the prime minister, Sali Berisha, and the minister of foreign affairs, Lulzim Basha, of facilitating the sale of a Cyprus-based shell company.

The company, owned by Fazlic, had no assets, but was sold for €1.75 million – raising suspicions of money laundering.

All concerned have strongly denied any wrongdoing. The prime minister publicly described Fazlic as a “dear friend”.

Rama went from being a person whom the prime minister said “enjoyed the trust of the entire parliamentary spectrum” to being a “tool of the opposition”. Action to curtail the scope of her work followed swiftly.

When I asked Rama how this pressure has affected her family, she said her mother collects all her press clippings, but when her father asks how work is going she always says: “‘I am good’.

“But sure, sometimes I am lying, because I know he cannot help me. I believe in doing good things but maybe I am one of the few.”

The prosecutor general is not without allies. The US ambassador to Albania, John Withers, has been unstinting in his public and vocal support of the prosecutor general’s work, declaring: “When the history of Albanian democracy is written, there will be a special chapter in it for people like Ina Rama.”

Unfortunately, it seems the challenges faced by the prosecutor general are symptomatic of a deeper malaise in Albanian democracy. A recent EU parliamentary initiative failed to encourage Albania’s main political parties to reach an agreement to overcome the political gridlock that has plagued the country for almost a year.

In a joint statement, commissioner for enlargement Stefan Füle and high representative for foreign affairs Catherine Ashton said Albania stood at a crossroads on its path towards EU integration, and warned that “a range of domestic challenges require political courage”. Sadly, one of the people with exactly that political courage has been severely curtailed.

short translation by Shekulli:

Shqiptarët dhe korrupsioni

Irish Times | 16/07/2010
Në satirën politike "Qeni shakaxhi", roli i fiksuesit politik, Robert de Niro, sugjeron një plan të fillimit të luftës me Shqipërinë, për të shmangur vëmendjen ndaj një telashi presidencial amerikan. Kjo bazohet në faktin që askush nuk e ka idenë ku bie Shqipëria.

[ posto kete artikull ne faqet me poshte ]

• del.icio.us
• blinklist
• digg
• Facebook

• Furl
• ma.gnolia
• Newsvine
• Pownce

• reddit
• StumbleUpon
• Technorati
• Twitter

Është një vend i vogël i Ballkanit, me një histori krenare, por komplekse.

Gjëja që u shkakton shqiptarëve, më tepër neveri se anonimati, është klisheja e referimit ndaj tyre si kriminelë gjenetikë. Sipas organizatës "Transparency International", Shqipëria është njëri nga vendet më të korruptuara në Ballkanin Perëndimor.

Nëse pritni një takim me prokuroren e Përgjithshme të Shqipërisë, Ina Rama, e para femër në këtë post, ju do të krijoni një përshtypje të veçantë për shkak të interesimit jo të zakonshëm të mediave për të.

Dy paraardhës të saj janë akuzuar dhe larguar. Kurse ajo u përball me çështje të imunitetit mbi dy ministra aktualë të akuzuar. Rasti i parë i imunitetit ka të bëjë me keqmenaxhimin e 120 milionë eurove të fondeve shtetërore në tenderimin e rrugës për në Kosovë.

Rasti tjetër i profilit të lartë përfshin shpërthimin masiv në depon e municionit afër kryeqytetit Tiranë, ku u vranë fëmijë që ishin të punësuar ilegalisht aty.
Ju mund të imagjinoni se drejtësia do të mbizotëronte në këtë rast në Shqipëri, por nuk ndodhi kështu. Të dyja rastet e profilit të lartë ministror u refuzuan nga Gjykata për "shkaqe procedurale".

Rasti më i fundit për të kuptuar qasjen qeveritare ndaj prokurorit të përgjithshëm, ndodhi kur Ina Rama u përpoq të marrë në pyetje biznesmenin nga Bosnja, Damir Fazliq. Pavarësisht nga reputacioni i lidhjeve me "mafien e energjisë" në rajon, prokurorët nuk ishin në gjendje ta ndalojnë atë para se ai të largohej nga Shqipëria.

Vetëm pas paraqitjes së pamjeve në televizion, në të cilat vetë shefi i policisë ishte filmuar duke e përcjellë zotin Fazliq në aeroport, Ministria e Brendshme e pranoi se e kishte dërguar policinë, me qëllim që t'i parandalojë prokurorët për ta marrë në pyetje Fazliqin (!). Po çfarë arsyetimi ishte dhënë nga ministri për pengimin e kërkesës së kryeprokurores për marrje në pyetje? U tha se kërkesa ishte jokushtetuese, sepse ishte bërë me telefon (!)

Gjithashtu, janë akuzuar anëtarët e afërt të familjes së kryeministrit S. Berisha dhe ish-ministrit të Jashtëm, L. Basha, për lehtësimin e shitjes së një kompanie me seli në Qipro. Kjo kompani, pronë e Damir Fazliqit, nuk kishte pasuri, por ishte shitur për 1.75 milion euro dhe kjo ka ngritur shqetësime për pastrim parash.

Të gjithë që janë të përfshirë fuqishëm, i kanë hedhur poshtë akuzat. Madje kryeministri i këtij vendi publikisht e ka përshkruar Fazliqin si "mik të dashur". Për të, kryeprokurorja Ina Rama u shndërrua nga personi, për të cilin kryeministri kishte thënë se "e gëzon besimin e gjithë spektrit parlamentar" në njeriun që "ishte mashë e opozitës".

E pyetur se si ky presion ndikon në familjen e saj, ajo thotë se nëna e saj i mbledh të gjitha shkrimet në gazeta për të... Kur babai e pyet se si po ecën puna, ajo gjithmonë i thotë: "unë jam mirë".

*Irish Times është nga të përditshmet më prestigjoze dhe më të vjetra të Irlandës. Titulli në original: "Gruaja që pengohet të luftojë korrupsionin"

E vërteta dhe fasada në ekonominë shqiptare

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,5795255,00.html

Thomas Fuster, Tiranë | 16/07/2010

[ posto kete artikull ne faqet me poshte ]

• del.icio.us
• blinklist
• digg
• Facebook

• Furl
• ma.gnolia
• Newsvine
• Pownce

• reddit
• StumbleUpon
• Technorati
• Twitter

Në pamje të parë Shqipëria duket se shumë gjëra i ka bërë në rregull. Kështu shteti ballkanik bën pjesë në ato pak vende, të cilat gjatë vitit 2009 me gjithë krizën financiare shënuan rritje ekonomike, e madje në rastin e Shqipërisë në nivelin 3,3%.

Por një vështrim i dytë bën të qartë se ky kontribut i veçantë ka nevojë për një relativizim. Së pari, ekonomia kombëtare edhe dy dekada pas kolapsit të rendit të vjetër komunist vazhdon të jetë shumë e izoluar, dhe kush nuk eksporton thuajse asgjë.

Pra, nuk ka tregje eksportesh për të humbur. Së dyti, rritja ekonomike e vitit të kaluar i dedikohet krahas të ardhurave (që nuk do përsëriten më) nga privatizimet, edhe programeve bujare të shpenzimeve publike, me të cilat kryeministri S. Berisha u përpoq të ngrinte moralin e zgjedhësve para zgjedhjeve parlamentare, verën e kaluar.

Shok vuajtjesh me Greqinë

Me gjithë ndërthurjen e dobët me tregjet botërore, kriza ekonomike nuk kaloi pa lënë gjurmë edhe në Shqipëri.

Me vragën nga përvojat traumatike të vitit 1997 të shembjes së piramidave të fajdeve, - (të cilat zhdukën brenda natës kursimet e një pjese të madhe të popullsisë pa përvojë në çështjet e parave dhe që patën si pasojë zhytjen e Shqipërisë brenda një kohe të shkurtër në anarki) - njerëzit reaguan fillimisht me mjaft nervozitet ndaj dështimeve financiare botërore. Në fund të 2008-ës sistemi bankar vendas u konfrontua madje me një bank-run të vogël (tërheqje në masë të depozitave të klientëve).

Por situata u përmirësua shpejt. Më shumë shqetësim u krijon ekonomistëve ulja e fluksit të parave nga jashtë. Këto të ashtuquajtura remitanca gjatë vitit 2009 shënuan nivelin më të ulët që prej pesë vjetësh. Me zyrtarisht 781 milionë euro ato përbëjnë ende 9% të produktit të brendshëm bruto.

Por në vitin 200,7 transfertat nga emigrantët ishin në nivelin 951 milionë euro. Një përmirësim i shpejtë nuk ka të ngjarë të ndodhë. Kjo edhe sepse shumë emigrantë në Greqinë fqinje të tronditur nga kriza, luftojnë tani për mbijetesën e tyre ekonomike.

Emigrantët shqiptarë në Greqi vlerësohen në 800.000 vetë dhe përbëjnë atje grupin më të madh të punëmarrësve të huaj. Jo pak prej tyre druhen për humbjen e punës ose kanë mbetur tashmë të papunë.

"Paratë nga Greqia kanë rëndësi jetike për ekonominë e Shqipërisë", thotë A. Civici, profesor ekonomie. Nëse një numër i madh i këtyre emigrantëve do ta ndiejnë veten të shtrënguar të kthehen në masë në atdhe, mund të lindin probleme sociale.

Në Shqipërinë me 3,2 milionë banorë vendet e punës janë të pakta. Vërtet kuota e papunësisë zyrtarisht është në nivelin 14%, dhe pra jo shumë e lartë në krahasim me mesataren e rajonit. Por, kjo kuotë nuk ka forcë domethënëse, pasi popullsia rurale nuk përfshihet në statistikat e papunësisë.

Problemi i pazgjidhur i tokës

Bujqësia pasqyron një të keqe thelbësore të ekonomisë vendase: mungesën e aftësisë konkurruese. Megjithëse sektori agrar përbën bazën ekonomike për rreth 50% të popullsisë, më shumë se 40% e produkteve agrare importohen.

Sektori agrar kufizohet në pjesën më të madhe në ekonomi të ashtuquajtura "subsistence", pra ku fshatarët prodhojnë sa për të furnizuar me ushqime familjet e tyre. Për shitje ose eksport nuk mungojnë vetëm mundësitë e marketingut.

Në krahasim me fqinjët e huaj si p.sh. Greqinë apo Italinë të cilat përfitojnë subvencione bujare nga BE-ja, prodhuesit vendas në Shqipëri, të cilët nuk marrin asnjë mbështetje shtetërore, nuk janë në gjendje të konkurrojnë edhe sa i takon produktivitetit.

Një arsye e rëndësishme për mjerimin e bujqësisë është parcelizimi i ekstrem i sipërfaqeve të gjelbra.

Çdo fermeri i takojnë mesatarisht vetëm 2,1 hektarë tokë e shfrytëzueshme; në shumë raste bujqit madje kanë vetëm 0,2 deri 0,4 hektarë. Një nga shkaqet për këtë duhet kërkuar në fillimet e viteve 1990, kur në kuadër të reformës agrare u shpërbënë kooperativat bujqësore dhe toka bujqësore iu shpërnda falas ish anëtarëve të kooperativave.

Pasojë e kësaj politike është një copëzim i fortë i truallit, që bën thuajse të pamundur një administrim agrar eficient. Një tjetër e metë është që për shumë copëza trualli, kryesisht në afërsi të qyteteve dhe në rajonet me potencial turistik, ekziston ende një pasiguri e madhe ligjore mbi raportet e pronësisë.

Për investuesit potencialë çështjet e pazgjidhura të pronësisë e bëjnë natyrisht pak tërheqës vendin. Për ish- këshilltarin ekonomik të kryeministrit S. Berisha, N. Sejamini, konflikti i vazhdueshëm për të drejtat mbi truallin është një arsye qendrore përse gjatë transformimit post-komunist nuk është ngritur thuajse asnjë industri e re.

Askush nuk rrezikon duke bërë investime të shtrenjta në një truall, nëse vazhdimisht druan se papritur njerëz të panjohur mund të ngrenë pretendime për atë truall.

Një këngë për këtë problem mund të këndonte operatori francez i fshatrave turistikë "Club Med": vite me radhë luftoi ai për një projekt rreth 75 milionë euro, për ndërtimin e një fshati turistik në bregdetin jugor të Shqipërisë. I përballur me paditë e jo më pak se 129 familjeve, të cilat të gjitha pretendonin të drejta mbi tokën, investuesi hoqi dorë i lodhur.

Në pritje të kërkuesve të arit
Në Shqipëri sundimi i ligjit qëndron mbi këmbë të dobëta. Lidhjet personale dhe privilegjimi i klanit përkatës kanë shpesh më shumë rëndësi sesa detyrimi kundrejt ligjeve dhe rregullave.

Një diplomat perëndimor na flet për drejtim të shtetit me persona dhe jo institucional. Kur vjen në pushtet një drejtues i ri, thotë, fillimisht ai ndërron krejt personelin, dhe këtë e bën deri në rangjet më të ulëta. Në kushte të tilla nuk mund të bëhet fjalë për vazhdimësi në udhëheqjen e shtetit.

Por për këtë arsye investuesit dhe organizatat e zhvillimit, nuk mund asnjëherë të jenë të sigurta që marrëveshja e arritur me drejtuesin e mëparshëm, të ketë vlerë edhe kundrejt mbajtësit të ri të postit.

Pa dyshim: Ekonomia e dytë më e varfër në Europë (pas Moldavisë) pengohet shpesh nga vetvetja gjatë zhvillimit.

Ndonjëherë reformat janë më shumë fasadë sesa të vërteta. Shqipëria vërtet ka futur shumë ligje të mira duke pasur parasysh edhe anëtarësimin e synuar në BE; por përdorimi i tyre lë shpesh për të dëshiruar. Me sukses të pakët ishin edhe nisma të shumta eksporti, me anë të të cilave synohej të ndreqej bilanci tregtar tejet deficitar (eksportet janë vetëm sa një e pesta e importeve).

Vendi i pasur me lumenj ka në fakt kushte të favorshme në sektorin e energjisë hidrike. Edhe në industrinë minerare (krom, bakër, nikel) ose në turizëm ka potenciale. Por, për atmosferën e kërkimit të arit, - siç konstatohej pas fundit të Luftës së Ftohtë fillimisht në lindje të Europës Qendrore dhe fill më pas edhe në disa vende të Europës Juglindore, - ende pritet në Shqipëri.

* Botuar në gazetën gjermane "Neue Zürcher Zeitung" - Përktheu: Eliana Xhani. Me shkurtime, nga sajti online i radios Deutche Welle

Athina dhe nënshtetësia e emigrantëve

Robert Goro | 15/07/2010 Shekulli on line

[ posto kete artikull ne faqet me poshte ]

• del.icio.us
• blinklist
• digg
• Facebook

• Furl
• ma.gnolia
• Newsvine
• Pownce

• reddit
• StumbleUpon
• Technorati
• Twitter

Një muaj pas fillimit të zbatimit të ligjit për dhënien e nënshtetësisë fëmijëve të emigrantëve, lideri i opozitës greke, Antonis Samaras, i është rikthyer përsëri me tone të larta kësaj çështjeje, duke mos u ndalur thjesht në kritikën e zakonshme ndaj qeverisë socialiste.

Kreu i Demokracisë së Re ka parashtruar platformën e tij për emigracionin, që në një shikim të parë, konsiston në asimilimin e emigrantëve që duan të integrohen në shoqërinë greke, ndërsa e ka ndërvarur procesin e integrimit me sasinë e emigrantëve që, siç ka theksuar, është në gjendje të durojë shoqëria vendase.

"Çdo politikë emigracioni duhet të krijojë valvula sigurie për integrimin e emigrantëve. Kështu që ky të bëhet normalisht dhe gradualisht, me objektiv final integrimin e emigrantëve që mund të durojë një shoqëri", ka thënë lideri i partisë më të madhe opozitare greke.

Zoti Samaras është ndalur më shumë në procesin e dhënies së nënshtetësisë së fëmijëve të emigrantëve, duke theksuar se kur partia e tij të vijë në pushtet, do ta shfuqizojë ligjin përkatës që u votua në muajin mars.

Nëse fëmijët që do të marrin nënshtetësinë do të zhvillojnë një ndërgjegje komuniteti të ndryshme nga ajo e shoqërisë ku u rritën, këtu ka problem.
"Jemi të detyruar që këtë ligj të PASOK-ut ta ndryshojmë, kur Demokracia e Re të marrë pushtetin. Dhe angazhohemi qartë që tani për këtë.

Fëmijët e emigrantëve të ligjshëm që lindin këtu do ta marrin të drejtën e nënshtetësisë kur të arrijnë moshën madhore. Mirëpo, që të ushtrojnë këtë të drejtë do të duhet të zgjedhin ndërmjet nënshtetësisë greke dhe nënshtetësisë së vendit të prindërve të tyre, dhe së dyti të kenë kryer arsimin nëntëvjeçar, që është i detyrueshëm edhe për grekët".

Lideri i opozitës i ka mëshuar idesë së asimilimit, ndonëse nuk e ka cilësuar shprehimisht kështu. "Nëse fëmijët që do të marrin nënshtetësinë do të zhvillojnë një ndërgjegje komuniteti të ndryshme nga ajo e shoqërisë ku u rritën, këtu ka problem", tha lideri i opozitës.

Por, ministri i Brendshëm, Janis Ragusis, nën drejtimin e të cilit u hartua ligji për nënshtetësinë, e ka quajtur si historik këtë vendim të qeverisë greke.

Në një takim me përfaqësues të komuniteteve të emigrantëve në Athinë, ministri i Brendshëm i Greqisë, ka deklaruar se, me gjithë presionet e së djathtës, qeveria nuk do të bëjë mbrapa në vendimin e vet, i cili po zbatohet që prej një muaji.

"Nuk kemi për të bërë asnjë centimetër prapa. Sepse besojmë vërtetë te kjo që bëmë, besojmë se kjo do të ndihmojë Greqinë dhe të gjithë neve, se do të krijojë vërtetë një shoqëri, e cila do të jetë shumë më e mirë se sa kjo që është sot, ose nga sa do të ishte në të ardhmen, nëse do të vazhdohej ky regjim i papranueshëm i mungesës së rregullave, mungesës së parimeve, një regjim i papranueshëm izolimi i qindra mijë emigrantëve", tha ministri i Brendshëm grek, Janis Ragusis.

Legjislacioni për marrjen e nënshtetësisë greke nga fëmijët e emigrantëve parashikon procedura të thjeshtëzuara dhe të shpejta.

Tre kushtet janë, që fëmijët, ose të kenë lindur në Greqi, ose të kenë kryer gjashtë vjet në sistemin arsimor grek dhe prindërit e tyre duhet të kenë qëndrim të ligjshëm në Greqi.

Në të vërtetë, pozicionimi i liderit të opozitës përbën një përsëritje të tezave që i shpalosi gjatë një debati tepër të ashpër e të gjatë parlamentar, kur po diskutohej projektligji për nënshtetësinë. Por, tashmë, këto teza janë paraqitur më të plota e më të argumentuara, sipas filozofisë së opozitës.

Nga ana tjetër, bën përshtypje momenti kohor që opozita e nxjerr përsëri në skenë këtë çështje, në të njëjtën ditë që përfundoi procesi zgjedhor i organeve drejtuese të Demokracisë së Re, e cila po bën përpjekje të marrë veten nga disfata në zgjedhjet e fundit parlamentare.

Ky moment kohor vlerësohet nga analistët se dëshmon se Demokracia e Re i jep një prioritet të veçantë çështjes së emigracionit, në kohën që problemi më kardinal i Greqisë është përballimi i pasojave të krizës ekonomike financiare.