The Greco-Turkish dispute over the Aegean Sea : a possible solution ?

 http://www.diploweb.com/The-Greco-Turkish-dispute-over-the.html

Par Didier ORTOLLAND, le 10 avril 2009

Didier Ortolland is Coordinator of the Geopolitical Atlas of Maritime Spaces ; he writes here in a personal capacity

The evolution of the Law of the Sea, which gives countries new spaces of sovereignty and areas of jurisdiction without specifying their delimitation, is the source of the dispute between Greece and Turkey in the Aegean Sea. This article sets out possible solutions for the delimitation of territorial waters, the continental shelf and exclusive economic zones with reference to the established related jurisprudence and the practice of the states, while taking into consideration the equity and security requirements of both countries.
As part of its strategy of geopolitical synergy, www.diploweb.com is pleased to present this article, which first appeared in Défense nationale et sécurité collective, February 2009, pp. 74-87.

IN THE course of the last 40 years, Greece and Turkey have found themselves on the brink of war because of their basic opposition concerning the exercise of sovereignty on the waters of the Aegean Sea. Historical factors weigh heavily : Turkey lost most of its European territories in the nineteenth and twentieth centuries (see map), while Greece maintained cultural hegemony over the area as well as the shoreline of Anatolia since ancient times : Constantinople fell into the hands of the Ottomans five centuries earlier (1453) but the Greek populations remained until recently on the eastern bank of the Aegean Sea. The Treaty of Lausanne dated 24 July 1923 led to the flight of 1.3 million Greeks from the regions of Smyrna and Eastern Thrace, and of 400,000 Muslims who left Western Thrace to settle in Turkey. There are two opposing historical realities coupled with resentment.
The territorial division resulting from the Treaty of Lausanne [1]and the Treaty of Paris of 10 February 1947 [2]seemed relatively stable ; Greece logically had almost all of the islands of the Aegean Sea, populated by Greeks since ancient times. However, the evolution of international law, following the Second World War, and particularly after 1958, [3] has hampered the status quo.

Greece’s borders since 1830

In effect, the Greek islands are scattered all over the Aegean Sea, reaching the coast of Turkey ; particularly in the case of Lesbos, Chios, Kos, Rhodes and Samos. Some smaller islands are even closer, such as Megisti (Castellorizo) located towards the south-east only 1,300 m from the Turkish coast. This situation has become very complicated with the evolution of the Law of the Sea.

The Law of the Sea and the Greco-Turkish dispute

The evolution of the Law of the Sea is at the source of the Greco-Turkish dispute in the Aegean Sea. The exercise of sovereignty of the coastal states on the waters situated beyond their territory has been accepted since the eighteenth century ; this territorial sea was at the time limited to 3 nautical miles (n miles). With technological progress, the states felt the need to enlarge their waters to ensure security and to exploit the marine and subsoil resources. This extension of areas under sovereignty (territorial waters) and under jurisdiction (continental shelf and exclusive economic zone) is the source of many disputes, including those of the Aegean Sea. Due to the difference between states giving greater importance to free navigation and those concerned foremost about their security or the exploitation of marine resources beyond their territory, the 1958 Convention on the Territorial Sea and the Contiguous Zone said nothing about the maximum breadth of the territorial waters. Some countries have meanwhile decided to extend it to 12 n miles ; it has been the case for France since 1971. The exploitation of hydrocarbons of the continental shelf, beyond territorial waters, developed rapidly. The Convention on the Continental Shelf of 29 April 1958 recognized this right. Finally, the concept of exclusive economic zone (EEZ) which allows the exercise of jurisdiction over 200 n miles was to be acknowledged by the United Nations Convention on the Law of the Sea concluded at Montego Bay in December 1982. Many countries did not wait for the signing of the Convention to establish EEZs beforehand ; France did so in 1976. These developments disturbed the relative stability of the Aegean Sea respected since the end of the Second World War and raised a controversy regarding territorial waters and the continental shelf.
Territorial waters
Greece has extended its territorial waters to 6 n miles by an Act of September 1936. Greek territorial waters thus cover 43.5 per cent of the Aegean Sea while Turkish territorial waters represent only 7.5 per cent. If the territorial waters of the two countries were brought to 12 n miles, 71.5 per cent of the Aegean Sea would be under Greek sovereignty and 8.7 per cent Turkish. The area of high sea would be reduced from 49 per cent to 19.7 per cent. If the two countries established EEZs, the remaining space (19.7 per cent) would fall entirely under the jurisdiction of Athens. [4] This explains why Turkey has always exerted pressure on its neighbour, claiming that the enlargement of Greek territorial waters to 12 n miles would represent a casus belli. The Turkish Parliament endorsed this stance with a resolution adopted in June 1995, shortly after Greece’s ratification of the Montego Bay Convention. The difficulty arises from the fact that, under the Convention, ‘ships of all States, whether coastal or land-locked, enjoy right of innocent passage’ in the territorial waters of another state. This right involves restrictions for military vessels and submarines (which are required to navigate on the surface) and could be regulated by the coastal state. If the Greek territorial waters were extended to 12 n miles in the Aegean Sea, Turkish warships coming from the Bosporus or from Izmir would be subject to the limitations of the ‘right of innocent passage’ or even to regulations adopted by Athens to link the central Mediterranean Sea.
The continental shelf
In November 1973, the Turkish government allotted fuel research zones to the Turkish State Petroleum Company in the area located between the Greek islands of Lesbos, Skiros, Limnos and west of Samothrace. In July 1974, it further issued new permits extending this zone to the West and claimed a new narrow portion of the continental shelf located between the Greek islands of the Dodecanese and the Cyclades. Greece strongly protested against these two decisions. Turkey nevertheless sent oceanographic vessels to the contested area : the Candarli in May-June 1974, and also the Sismik I, in August 1976, whose mission brought the two countries to the brink of armed conflict. Their positions could then be summarized as follows :
. For Greece, international law, and specially the Convention on the Continental Shelf, gives the islands the right to exercise jurisdiction on their continental shelf and specifies that the continental shelf between two countries must be defined on a median line basis. [5] Thus, each of the islands of the Aegean Sea has its continental shelf, and the frontiers with Turkey should be defined on the basis of the median line.
. For Turkey, the Greek islands do not have rights to exert jurisdiction on the continental shelf, as they are located on the Turkish continental shelf. The ‘special circumstances’ mentioned by the Convention on the Continental Shelf (Art. 6.2) justify in this case the non-application of the median line method.
Noting that the different positions were leading nowhere, Greece submitted the controversy to the International Court of Justice (ICJ) in August 1976 but Turkey refused to recognize the jurisdiction of the Court, which in the end declared itself incompetent. [6] Since then, the maritime issue has remained and has been aggravated by territorial arguments. [7] International law has, however, evolved, affecting the position of the countries and adding to the controversy. The Montego Bay Convention reinforced the position of Greece in specifying that the coastal states could extend the area of their territorial waters to 12 n miles, while strengthening the Turkish position by removing any reference to the median line in the delimitation of the continental shelf. In effect, according to the Convention, the delimitation of the territorial waters as well as the EEZ ‘shall be effected by agreement, on the basis of international law . . . in order to achieve an equitable solution.’ (Arts. 74 and 83) Turkey is one of the rare states that have refused to sign the Convention because it refuses the possibility of extending the width of territorial waters to 12 n miles. The Convention cannot therefore be applied to Turkey, in theory, but jurisprudence tends more and more to consider that its principal provisions belong nevertheless to customary law.

Jurisprudence and maritime spaces

Jurisprudence fills the gaps in the Law of the Sea Convention on the delimitation of maritime spaces. The silence of the Convention on the methods of delimiting maritime spaces has been progressively covered by the jurisprudence of the ICJ, which has established applicable principles ; the Court has thus defined the notions of equidistance/special circumstances for the delimitation of the territorial sea, and of equitable principles/pertinent circumstances for the continental shelf and the EEZ, which involves—to simplify matters—tracing a provisional median line to check if the result is equitable. Considering the many special circumstances presented by the Aegean Sea, one may suppose that the result in this case would not be equitable. Several decisions regarding contentious cases highlight useful guidelines for the delimitation of the maritime spaces. [8]
. The decision of February 1969 on the continental shelf of the North Sea underlines the right of each state to benefit from the entire continental shelf which ‘represents the natural extension of its territory under the sea’. It has also specified that there should be a reasonable relation between the extent of the zones belonging to each state and the length of its shoreline (proportionality criterion).
. The decision of June 1977 on the continental shelf of the English Channel and the Channel Islands specified that the principle of the natural extension of territory did not have an absolute value and could be restricted in particular circumstances, which resulted in limiting the maritime space of the Channel Islands to 12 n miles embedded within the French continental shelf.
. The decision of June 1993 regarding the maritime delimitation between Greenland and the Norwegian island of Jan Mayen specified that a substantial disproportion between the length of the coast and the allotted maritime surface justifies a correction of the equidistance method.
The applicable law and jurisprudence developed in recent years may thus determine the main principles in delimiting the maritime space of the Aegean Sea, while taking into consideration the fundamental concerns of the two states (equity, security).
The delimitation of territorial waters
The Montego Bay Convention stipulates that ‘every State has the right to establish the breadth of its territorial sea up to a limit not exceeding 12 n miles. . .’ If international law does not impose a restriction to this rule, some states have meanwhile decided to limit the breadth of their territorial waters to allow a high sea passage between their territorial waters : Japan has voluntarily limited its territorial sea to 3 n miles to avoid territorializing its straits ; the same goes for Estonia and Finland to allow the Russian fleet access to St Petersburg within international waters without having to transit through territorial waters of its neighbours, [9] thus avoiding the regime of ‘innocent passage’. Given a territorial sea limited to 6 n miles, Turkey actually has access to the Turkish straits from the Mediterranean through international waters ; the port of Izmir is likewise accessible without passing through Greek waters. With the extension of the territorial waters to 12 n miles, the territorial waters of the Cyclades and the Dodecanese would be connected, and Turkey would be obliged to pass through Greek waters to reach Istanbul. However, a narrow zone of high seas remains between Chios and Lesbos to reach Izmir.

A possible delemitation of Aegean waters

A solution to the dispute in the Aegean Sea could be based on the voluntary restriction by Greece of the breadth of its territorial waters in areas sensitive for navigation (in particular between the Cyclades and the Dodecanese, between Lesbos and Chios, between Antipsara and Kalogeri, and between Rhodes and Karpathos) in order to maintain a high sea corridor of 3 to 5 n miles wide, whose use could be regulated for commercial ships [10]and totally free for military vessels. In all other areas, Greece may extend its territorial waters to 12 n miles. [11] There are overlapping cases when coasts are adjacent or are facing each other and the space between them is less than 24 n miles. In this case, the Law of the Sea Convention proposes the application of the principle of equidistance except where historical titles or special circumstances [12] are involved. That is the case for the Greek islands facing the Turkish coast, particularly Lesbos, Samos, Chios and the Dodecanese islands including Rhodes, as well as—more to the East—the island of Megisti (Castellorizo) situated in front of the Turkish city of Kas. The two countries seem to agree on this point.
Delimitation of the continental shelf
This begins where the territorial waters end, so its extent is based on the breadth of the territorial waters, whether this is 3, 6 or 12 n miles. The Turkish claims (made in 1973 and 1974) begin beyond 6 n miles of the territorial waters of Greece, but since that date international law (Montego Bay Convention) accepts a maximal breadth of 12 n miles without restriction. There are four zones, with different characteristics :
. North of the Aegean Sea : there is an area of high sea beyond 12 n miles measured from the islands of Limnos, Hagios Eustratos, Lesbos, Scyros and Psara. Turkey could claim the entire zone on the basis of the decision of June 1977 (the Channel Islands ‘landlocked’ within the French continental shelf) but Greece could assert that the circumstances are different, since the space is much more limited than in the Channel or the Bay of Granville. The creation of a Joint Development Area [13]could partly satisfy the claims of both parties, determination of the sharing of benefits being the most delicate aspect. [14] Jurisdiction on the continental shelf may be distinct from jurisdiction on the water column (EEZ).
. Central Zone (off the Gulf of Kusadasi) : the proposals for the Northern Zone could apply to the area beyond 12 n miles of each country (creation of a Joint Development Area–see map).
. Southern Zone (between the Cyclades and Dodecanese) : Turkey claims a narrow space starting at 6 n miles from the Cyclades and Dodecanese. The implementation of 12 n miles in this area would leave small pockets of non-exploitable high seas that the principle of equity seems to allot to Greece, the total freedom of navigation for warships being guaranteed in this zone by the creation of an international corridor 3 to 5 n miles wide.
. Area between Rhodes and Megisti : the right of these two islands to territorial waters of 12 n miles cannot be questioned, the maritime space being large enough. The assignment of jurisdiction on the continental shelf and the water column (EEZ) is, however, debatable for Megisti because of the disproportional length of the coastline. [15]This disproportion is less obvious in the case of Rhodes but, due to its location, the full application of the median line for the delimitation of the continental shelf and of the EEZ could be unfair for Turkey and could justify a limited application for Rhodes.
The exclusive economic zone
Greece could freely extend its EEZ in all other areas of the Aegean Sea situated beyond 12 n miles. One may also consider separating the exercise of jurisdiction on the continental shelf from that of the EEZ. The jurisprudence on the ‘natural extension of the territory under the sea’ being applicable only to the continental shelf, Greece might claim jurisdiction on the water column above the Joint Development Areas. However, the delimitation in the Mediterranean (south-east of Rhodes) should follow that of the continental shelf. [16] The international corridor could be given an international status but some competences such as anti-pollution control of commercial ships could be given either to Greece, since this corridor touches on its 12 n miles, or to both countries, or to another entity to be determined.
The Contiguous Zone
A coastal state may carry out checks to ‘prevent infringements of its customs, fiscal, immigration or sanitary laws and regulations within its territory or territorial sea’ in an area of 24 n miles measured from its baselines, that is to say up to 12 n miles outside the external limit of its territorial waters. In the Aegean Sea the two states could exercise this right within the limits fixed above, with the exception of the Joint Development Areas and the corridor.
In 1993 the European Council determined the so-called ‘Copenhagen criteria’, making it possible to evaluate Turkey’s progress in preparation for membership. These criteria included in particular ‘its determination to solve eventual border controversy in conformity with the principle of peaceful settlement of disputes as stipulated in the United Nations Charter, including, if applicable, the recognition of the authority of the International Court of Justice.’ The framework of negotiations, determined by the Intergovernmental Conference of 3 October 2005, opened following the decision to begin negotiations in December 2004, confirms these criteria. It is also specified that during the period prior to possible membership, Turkey shall progressively align its positions with those of the EU in international organizations, which logically implies its adherence to the Montego Bay Convention.
This is a difficult element in the negotiations of which we cannot foresee the outcome. Turkey’s membership of the EU would imply a radical change in its conceptions with regard the Law of the Sea and its recognition of the authority of the International Court of Justice. The jurisprudence of the Court is not necessarily against the positions of Ankara, particularly on the continental shelf, but Turkey should drop its claims regarding the breadth of territorial waters. Another solution would involve voluntary arrangements of this rule in the context of a bilateral agreement or an ad hoc arbitration after determination of mutually agreed parameters which might take into account the suggestions made in this article.
Copyright February 2009-Ortolland/Défense nationale et sécurité collective.

---

Défense nationale et sécurité collective is a publication whose purpose is to tackle all—national and international—political, economic, social and scientific issues by considering them from the viewpoint of defence. This specific aspect enabled it to outlive WW II and later on all the crises, hardships and regime changes that followed. Its readers in France all still share a common interest in defence and security, despite any differences in opinion, origins or political sensitivity. See

[1] The Treaty of Lausanne of 24 July 1923 questioned the Treaty of Sèvres of 10 August 1920 which had amputated the former Ottoman Empire of its Arab provinces, Anatolian Armenia and Eastern Thrace and the region of Smyrna (Izmir). After Lausanne, the Arab regions of the Middle East remained under the mandate of France and the United Kingdom, but Turkey received the region of Smyrna and Eastern Thrace.
[2] The Dodecanese islands (Rhodes and neighbouring islands) were ceded by Turkey to Italy by the Treaty of London in May 1913. The Treaty of Paris of 10 February 1947 placed the islands under the sovereignty of Athens.
[3] Adoption of the Convention on the Continental Shelf and the Convention on the Territorial Sea and the Contiguous Zone.
[4] The issue on the size of territorial waters has consequences on the airspace, which in general covers the territorial waters. Athens considers that its airspace measures 10 n miles wide around its territory but Ankara only recognizes 6 n miles. A number of incidents have taken place during control operations of the airspace. Two Greek and Turkish fighter aircraft collided in May 2006.
[5] Article 6.2 of the Convention on the Continental Shelf dated 29 April 1958.
[6] Decision of 19 December 1978 : the International Court of Justice declared itself incompetent considering reservations of Greece on the jurisdiction of the International Permanent Court of Justice (which had preceded the ICJ) for the ‘issues related to the territorial status of Greece’.
[7] Turkey claims in effect that Greece can exercise sovereignty only on the islands that have been nominally ceded by the Treaties and questions the sovereignty of Athens on the islet of Imia/Kardak and on the island of Gavdos. This claim was formulated only in 1995.
[8] See in particular Didier Ortolland and Jean-Pierre Pirat, Atlas Géopolitique des espaces maritimes (Courbevoie : Technip, 2008).
[9] It is also the case of Sweden and Denmark for the Danish straits and of Chile for the strait of Le Maire.
[10] The trade of hydrocarbon raises the risk to the environment : importance of the transit via Bosporus (70 million tons per year) and the forthcoming opening of the Bourgas-Alexandroupolis pipeline, which will allow the transport of 35 million tons more starting in 2009 and 50 million tons thereafter.
[11] It is worth noting that Turkey,is not against the principle of a 12 n miles width, as it applies it in the Mediterranean Sea, off Cyprus.
[12] Montego Bay Convention, Art. 15.
[13] Turkey had suggested recourse to this type of arrangement in the 1970s.
[14] There is no rule in this matter ; many agreements provide for an equal, others an unequal, sharing of revenues.
[15] The surface area of Megisti is only 12 sq. km and the island has 430 inhabitants ; the ratio of the length of the coastline is favourable to Turkey.
[16] Turkey, which protested in March 2004 against the negotiation of an agreement on the maritime delimitation between Egypt and Cyprus, seems to claim an area reaching beyond the equidistant in the area.

Βαρυσήμαντη επιστολή πρώην πρέσβεων στον Σαμαρά -Perkthim dezinformues i letres ne shqip

Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, Οκτωβρίου 24, 2013

Feature , Εθνικά , Ελλάδα | By Κωνσταντίνος Τερζής

Με μία ιδιαίτερης σπουδαιότητας και ειδικού βάρους επιστολή που αφορά τα εθνικά θέματα της Ελλάδας, η οποία παραδόθηκε στο διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού στις 10/10/2013 και απευθυνόταν προσωπικά προς τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, 23 πρώην πρέσβεις της Ελλάδας καταγράφουν περιληπτικά τα υφιστάμενα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος προβλήματα που απειλούν την Ελλάδα και τα οποία χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα για την χώρα.

Η επιστολή αυτή κατατάσσεται μέσα στα πλαίσια του πραγματικού ενδιαφέροντος των ε.τ. πρώην πρέσβεων που την υπογράφουν και οι οποίοι έχουν ειδική γνώση επί των υφιστάμενων αδιεξόδων που έχουν αρχίσει να σχηματίζονται και που απειλούν να θέσουν την Ελλάδα προ τετελεσμένων... Μάλιστα, οι -εγνωσμένης αξίας και προσφοράς- πρώην πρέσβεις προτείνουν και λύσεις στα υφιστάμενα προβλήματα, προκειμένου να διευκολύνουν τον πρωθυπουργό, στον οποίο κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προ ανεπανόρθωτης εθνικής συντριβής.

Η επιστολή των πρέσβεων στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Οι υπογράφοντες, έχοντας υπηρετήσει επί δεκαετίες τα εθνικά μας θέματα, δικαιώματα και συμφέροντα, δεν παύουμε να ανησυχούμε μήπως η σημερινή οικονομική συγκυρία τα πλήξει τελικά, εν όλω ή εν μέρει, ανεπανόρθωτα. Πιστεύουμε δηλαδή ότι η σοβαρή οικονομική κρίση, στην διαχείριση της οποίας έχουν εστιαστεί οι προσπάθειες της ελληνικής Κυβερνήσεως, η προσοχή των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως και οι ανησυχίες της κοινής γνώμης, δεν θα πρέπει κατ΄ ουδένα τρόπον να θέσουν σε δεύτερη μοίρα την αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων. Για τον λόγο αυτό επιτρέψτε μας να σας εκθέσουμε τις σκέψεις μας στα κατωτέρω τέσσερα βασικά προβλήματα, σε μιά ειλικρινή προσπάθεια να συμβάλουμε στον κοινό προβληματισμό, χωρίς ασφαλώς να αμφισβητείται η αρμοδιότητα της Κυβερνήσεως να διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική.

Α. ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Με αυξανόμενη ανησυχία διαπιστώνουμε ότι διευρύνονται οι επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε βάρος της χώρας μας, τις οποίες οξύνει και με το προωθούμενο νέο-οθωμανικό ιδεολόγημα της. Υπό τη σκιά του casus belli, η Άγκυρα επιδιώκει ανατροπή της διεθνούς έννομης τάξης στο Αιγαίο, προβάλλοντας διμερώς και πολυμερώς ανυπόστατους ισχυρισμούς ως προς τη κυριαρχία και το καθεστώς νήσων του Αρχιπελάγους, με τα αεροσκάφη της να παραβιάζουν συστηματικά τον ελληνικό εναέριο χώρο, την ίδια ώρα που πολεμικά σκάφη της υπό το μανδύα της «αβλαβούς διέλευσης» κάνουν επίδειξη σημαίας έξω από το Λαύριο. Στη Θράκη, με πολιορκητικό κριό το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής, με τη διάθεση τεράστιων κονδυλίων και δυστυχώς με τη σύμπραξη ορισμένων τοπικών παραγόντων αλλά και άλλων, η Τουρκία ασκεί ουσιαστικά συνδιαχείριση υλοποιώντας την μακρόχρονη πολιτική της για τη προβολή ανύπαρκτης «τουρκικής» μειονότητας με απώτερο στόχο την απόσπαση της ακριτικής αυτής περιοχής από τον εθνικό κορμό. Άλλωστε ανάλογο ανύπαρκτο μειονοτικό ζήτημα επιδιώκει να εγείρει στη Ρόδο και στην Κω.
Επί σειρά ετών η Ελλάδα προσπαθεί να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα μέσω του διαλόγου, με διάφορες μορφές : από την πληθώρα των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης –που είναι πρόδηλο ότι ελάχιστα έχουν αποδώσει- στις «διερευνητικές συνομιλίες» που έχουν συμπληρώσει 55 γύρους και τείνουν επικινδύνως προς τη διαπραγμάτευση, έως τα Ανώτατα Συντονιστικά Συμβούλια που όχι μόνο αποδεικνύονται άκαρπα αλλά αποπροσανατολίζουν τους φίλους και εταίρους μας ως προς τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας. Αν η ελληνική πλευρά παραχωρήσει μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, θα πρέπει ο ελληνικός λαός να μάθει και τις παραχωρήσεις των νομίμων δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων που έκανε σε αντάλλαγμα η Τουρκία.
Θεωρούμε ότι τυχόν απόφαση για συνέχιση του Ε/Τ διαλόγου προϋποθέτει ότι η Κυβέρνηση θα ενημερώσει λεπτομερώς τη Βουλή για τα αποτελέσματα του και για τη σκοπιμότητα αυτός να συνεχισθεί. Τούτο σημαίνει συζήτηση στη Βουλή του όλου φάσματος των διμερών σχέσεων. Ανεξαρτήτως αυτού, θα πρέπει να αποφεύγονται συναντήσεις κορυφής εάν δεν είναι καλά προετοιμασμένες από ελληνικής πλευράς, διότι κινδυνεύουν να γίνουν αντικείμενο ισχυρισμών της Άγκυρας ότι στις σχέσεις μας όλα βαίνουν καλώς. Παρά το γεγονός ότι η οικονομική συγκυρία έχει επηρεάσει δυσμενώς τις δυνατότητες πολιτικών και διπλωματικών παραστάσεων, θα πρέπει η χώρα μας να κινηθεί με ανανεωμένο δυναμισμό, διμερώς και πολυμερώς, για την ενδελεχή ενημέρωση τρίτων χωρών και της Ε.Ε. ως προς τη στάση της Άγκυρας. Παράλληλα, θα πρέπει να προχωρήσει πρώτον μεν στην επέκταση των χωρικών υδάτων με ανεξάρτητη και κυρίαρχη απόφαση της χώρας μας σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και, δεύτερον, στον ορισμό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Η μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, πέραν των νομικών συνεπειών, μπορεί να δώσει λαβή σε ποικίλες παρερμηνείες. Τέλος θα πρέπει να υπάρξει η δέουσα αντίδραση στη παντοειδή ανατρεπτική δραστηριότητα της γείτονος στη Θράκη –η εκτροπή του Τούρκου Γενικού Προξένου Κομοτηνής από τα καθήκοντα του και η μη συμμόρφωση του στις υποδείξεις της Πολιτείας θα έπρεπε να οδηγήσει στην κήρυξη του ως ανεπιθύμητου- στη Ρόδο και στην Κω.

Β. ΣΚΟΠΙΑΝΟ
Προέχουσα θέση και επείγοντα χαρακτήρα έχει η επίλυση του χρονίζοντος -όχι με υπαιτιότητα της χώρας μας- προβλήματος της ονομασίας των Σκοπίων.
Οι Σκοπιανοί ηγήτορες με εμπρηστικές δηλώσεις και με σαφείς ενέργειες διαδηλώνουν τον εθνικισμό τους κατά παράβαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου και καταπατώντας τις σχετικές διατάξεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας που συνήφθη στα πλαίσια του ΟΗΕ.
Θεωρούν, ως φαίνεται, ότι έχουν εξασφαλίσει την “έγκριση” του διεθνούς παράγοντα να τηρούν εχθρική στάση και να προκαλούν τη χώρα μας, με διαφαινόμενο απώτατο σκοπό να μας αναγκάσουν να δεχθούμε τα αβάσιμα ψευδοϊδεολογήματά τους περί “μακεδονισμού”. Έχουν ακόμα αποδυθεί σε αγώνα κατασυκοφαντήσεως της χώρας μας σε διεθνείς οργανισμούς κατηγορώντας τις Ελληνικές Αρχές περί δήθεν παραβιάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της κατ’ αυτούς «μακεδονικής μειονότητας» της Ελλάδος. Την κατά τα άνω προπαγάνδα την ασκούν και εντός της χώρας μας υπό τα όμματα των κατά τόπους Ελληνικών αρχών και ενίοτε με τη συμμετοχή κάποιων τοπικών παραγόντων. Οι εκδηλώσεις που διοργανώνουν σε περιοχές της Ελληνικής Μακεδονίας έχουν ως στόχους να αναδείξουν την δήθεν «μακεδονική μειονότητα», να εισαγάγουν έθιμα και παραδόσεις δικές τους η άλλων σλαβικών λαών της Βαλκανικής στη χώρα μας και να ενισχύσουν τα επιχειρήματα τους περί «ενότητας της Μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς” σε όλον τον χώρο της κατ αυτούς “διαμελισμένης Μακεδονίας».
Βεβαίως, τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι ιστορικές έρευνες, τα αρχαία κείμενα και μαρτυρίες αβίαστα καταρρίπτουν τις Σκοπιανές ψευδό-θεωρίες, αλλά η άμορφη μάζα της διεθνούς κοινής γνώμης ούτε τις γνώσεις ούτε τον απαιτούμενο χρόνο έχει για να ασχοληθεί με τις ύπουλες μεθόδους και τις αθέμιτες πρακτικές της Σκοπιανής ηγεσίας Το γεγονός άλλωστε της “μακεδονοποίησης” της “διαλέκτου των Σκοπίων και οι ψευδείς ισχυρισμοί περί “έθνους” και “ταυτότητος” ενόχλησε και άλλο αδελφό με τους Σκοπιανούς σλαβικό λαό που έχει κάθε θεμιτό δικαίωμα που δικαίως αμφισβητεί τις δοξασίες των Σκοπιανών “Μακεδονιστών”. Γλωσσολογικές άλλωστε έρευνες απέδειξαν ότι η τοπική σλαβική διάλεκτος των Σκοπίων ουδόλως ή ελάχιστα διαφέρει από τη γλώσσα του αδελφού των σκοπιανών αυτού κράτους.
Έχοντας υπόψη την μέχρι τώρα συμπεριφορά της ηγεσίας της FYROM και τις παρελκυστικές τους τακτικές θα θέλαμε να εκφράσουμε την πεποίθηση μας ότι η αποδοχή εκ μέρους μας ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό, και αν ακόμα είναι για όλες τις χρήσεις, δεν θα ανακόψει, αλλά αντιθέτως θα αυξήσει την επιθετικότητα και τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών αφού η Ελλάδα, το μόνο έθνος που έχει θεμιτό δικαίωμα να αντικρούσει την ψευδή ιδεολογία περί «μακεδονισμού», τους παρέχει το δικαίωμα να αποκτήσουν ονομασία για την χώρα τους με γεωγραφικό μόνο και όχι εθνoλογικό προσδιορισμό μαρτυρούντα την προέλευση τους. Η τυχόν αποδοχή εκ μέρους μας της “σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις”, ουδόλως θα παρεμποδίσει την προώθηση υπό των Σκοπίων των άνευ ιστορικού ερείσματος θέσεών τους περί “μακεδονικής γλώσσας”, “ταυτότητος” και “έθνους” καθόσον η συμπερίληψη της λέξεως «Μακεδονία» στην ονομασία του κράτους τους θα τους παράσχει την δυνατότητα όχι μόνο να εμμείνουν στην πλαστογράφηση της ιστορίας, αλλά και να εγείρουν αξιώσεις βασιζόμενες στην ανερμάτιστη θεωρία τους περί ενοποιήσεως της «διαμελισμένης Μακεδονίας».
Για τον λόγο αυτό πιστεύουμε ότι αν τελικά η Ελληνική πλευρά, αφισταμένη της θέσεως των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων υπό την Προεδρία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή του 1992 και της αποφάσεως της Συνόδου Κορυφής της Λισσαβώνος του 1992, των Αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, αποδεχθεί “σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις” η σχετική συναίνεσή θα πρέπει να δοθεί υπό την προϋπόθεση ότι στην συμφωνία θα ρυθμίζονται τα θέματα της ταυτότητας, γλώσσας και εθνότητας, με γνώμονα ‘ότι ουδεμία ιστορική ή πολιτιστική σχέση έχουν με την Μακεδονία, όπως την παρουσιάζουν τα Σκόπια και ότι η συμφωνία αυτή θα αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα της σχετικής αποφάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Επίσης πιστεύουμε ότι είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σαφής δέσμευση της ελληνικής πλευράς ότι το κείμενο της οιασδήποτε συμφωνίας θα υποβληθεί προς έγκριση από τον ελληνικό λαό δια δημοψηφίσματος.

Γ. ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Στα βορειοδυτικά σύνορά μας, η Αλβανία την οποία δημιούργησαν οι Μ. Δυνάμεις το 1913, δεν έχει επιδείξει φιλικές διαθέσεις προς την χώρα μας από της συστάσεώς της. Η χώρα αυτή έμελλε να γίνει Κράτος-πρόβλημα για τους γείτονές της. Μετά τις ευτυχείς για το Αλβανικό Έθνος εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο και στα Σκόπια, η προς την Ελλάδα αντιπαλότητα των Τιράνων ενισχύεται εξ αντικειμένου.
Η χωρίς κανένα αντάλλαγμα ένταξή της στο ΝΑΤΟ και η επίσης ανεπιφύλακτη υποστήριξή της για ένταξη στην Ε.Ε. σε συνδυασμό με την άρση του εμπολέμου και την κατάψυξη του Βορειοηπειρωτικού επωάζει και νέες από μέρους της φιλοδοξίες.
Οι ηγέτες της Μπερίσα και Ράμα, άκρως επιτήδειοι Βαλκάνιοι πολιτικοί, (π.χ. η δια της παραπομπής στο Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωση της Συμφωνίας για τα χωρικά ύδατα), έχουν αποκομίσει σημαντικά πολιτικά κέρδη δωρεάν από τις επαφές τους με τους Έλληνες και την Ελλάδα. Η ελληνική εφεκτικότητα άλλωστε στο Βορειοηπειρωτικό ανταποδίδεται με χάρτες που περιλαμβάνουν Φλώρινα, Καστοριά, Γιάννενα και Πρέβεζα σε μια Μεγάλη Αλβανία. Σε αυτήν την Αλβανία αναφέρθηκε πρόσφατα και ο κ. Μπερίσα.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το ζήτημα των Τσάμηδων. Αντί να έχουν, ως Μωαμεθανοί, αποσταλεί στην Τουρκία βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης εξηρέθησαν της ανταλλαγής λόγω μιάς απολύτως επιπολαίας «χειρονομίας» της τότε Ελληνικής ηγεσίας. Κατά την κατοχή συμπαρατάχθηκαν με τους ιταλούς και γερμανούς κατακτητές. Οι ηγέτες των μάλιστα συνεργάστηκαν σε διώξεις και μαζικές εκτελέσεις Ελλήνων, η πιο γνωστή από τις οποίες υπήρξε η εκτέλεση 49 επιφανών κατοίκων της Παραμυθίας, τον Σεπτέμβριο του 1943. Έχουν εκδοθεί χίλιες επτακόσιες και πλέον καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος των Τσάμηδων για εγκλήματα κατά την διάρκεια του πολέμου, με ποινές για πολλούς εξ αυτών θανατικές και αφαίρεση της ιθαγένειας. Κατέφυγαν εν συνεχεία στην Αλβανία, από όπου, αρμοδίως καθοδηγούμενοι θέτουν ακόμη και ζήτημα αλβανικού «ολοκαυτώματος».
Από τα προηγούμενα βγαίνει ένα αβίαστο συμπέρασμα: Η Ελλάδα πρέπει επί τέλους να τείνει στην κατά το δυνατόν διόρθωση των παλαιών λαθών της και να γίνει πιο προσεκτική με την αλβανική επιδίωξη ένταξης στην Ε.Ε..

Δ. ΚΥΠΡΙΑΚΟ
Επί σαράντα έτη, η Ελλάδα, στο όνομα ενός ψευδώνυμου ρεαλισμού, δεν αντιτάχθηκε επαρκώς στα διαρκή διεθνή εγκλήματα που διαπράττονται στη μεγαλόνησο κατά παραβίαση κανόνων αναγκαστικού Διεθνούς Δικαίου και θεμελιωδών αρχών της Ε.Ε.: παράνομη στρατιωτική κατοχή, εθνοκάθαρση, εποικισμός, αλλά και εμμονή στο ψευδοκράτος, παρά τη ρητή απαίτηση του Συμβουλίου Ασφαλείας που ζήτησε την άμεση ανάκλησή του ευθύς ως το εμφάνισαν. Ούτε κατήγγειλε η Ελλάδα τον παράνομο χαρακτήρα των ζυριχικών παρεμβατικών δικαιωμάτων.
Το αποτέλεσμα είναι να μεταμφιέζονται αδικοπραγίες σε «αντικείμενα συνομιλιών μεταξύ δύο κυπριακών κοινοτήτων». Στην πραγματικότητα οι «διαπραγματεύσεις» διεξάγονται με το πιστόλι του «Αττίλα» στον κρόταφο των Ελληνοκυπρίων που αντιμετωπίζουν την απαίτηση της Τουρκίας να την διευκολύνουν στην επίτευξη του τελικού της στόχου : υπαγωγής ολόκληρης της Κύπρου στον έλεγχό της. Οι Ελληνοκύπριοι συνομιλούν με αχυρανθρώπους της Άγκυρας, που ούτε τυπικά δεν εκπροσωπούν τους Τουρκοκυπρίους, αφού η πλειοψηφία στα κατεχόμενα αποτελείται από εποίκους.
Έτσι η Κύπρος βρίσκεται σήμερα μπροστά σε τρεις, εξ’ ίσου απαράδεκτες, εναλλακτικές προοπτικές διχοτόμησης: (α) εφαρμογή κάποιας παραλλαγής του σχεδίου «Ανάν», (β) προϊούσα περαιτέρω παγίωση των υφισταμένων πραγματικών συνθηκών, (γ) διεθνής αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και στις τρεις περιπτώσεις η Τουρκία θα χρησιμοποιεί το βόρειο τμήμα ως εφαλτήριο για ευρύτερη επέκτασή της.
Με τους πρόσφυγες μακριά από τις πατρογονικές τους εστίες, με την στρατιωτική κατοχή, με τον εποικισμό να συνεχίζεται, με το ψευδοκράτος να διατηρείται, ο νέος γύρος των «διακοινοτικών» συνομιλιών δεν μπορεί παρά να αποδειχθεί είτε άγονος είτε καταστρεπτικός.

Μετά τιμής,
Οι πρώην Πρέσβεις της Ελλάδος
Σπύρος Αλιάγας, Ιωάννης Γεννηματάς, Ευάγγελος Δεναξάς, Νικόλαος Διαμαντόπουλος
Σπύρος Δοκιανός, Ιωάννης Δρακουλαράκος, Βασίλειος Εικοσιπένταρχος, Ιωάννης Θωμόγλου, Αθανάσιος ΚαμήλοςΕλευθέριος Καραγιάννης, Αντώνιος Κοραντής, Ιωάννης Κοραντής, Εμμανουήλ Μεγαλοκονόμος, Λάζαρος Νάνος, Παναγιώτης Οικονόμου, Απόστολος Παπασλιώτης, Κωνσταντίνος Πολίτης, Ιάκωβος Σπέτσιος, Ευθύμιος Στοφορόπουλος, Περικλής Τσαμούλης, Κων/νος Τσώκος,
Ευάγγελος Φραγκούλης, Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος

***************************************************************************************
Perkthim i cunguar nga Shekulli: 

Propozimi për marrëdhëniet me Tiranën
Sa i takon Shqipërisë në letër thuhet se vendi ynë është kthyer në vend problematik për fqinjët. Ambasadorët shprehen se, pa një “kompensim” për anëtarësimin në NATO dhe një mbështetje “të pakushtëzuar” për anëtarësimin në BE, Shqipëria ka paraqitur ambicie territoriale ndaj Greqisë.
“Fqinji ynë verior, Shqipëria, e cila u krijua nga Fuqitë e Mëdha në vitin 1913, ka treguar sjellë miqësore me vendin tonë që prej krijimit si shtet.(ne origjinal: nuk ka treguar predipozicion pozitiv qe ne krijimin e tij si shtet) Ky vend u bë shtet problematik për fqinjët pas festës së pavarësisë dhe zhvillimeve në Kosovë dhe Shkup duke rivalizuar Greqinë”, thuhet në letër.
Në këtë rast, ish-ambasadorët i referohen deklaratës së Berishës bërë me rastin e 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë, ku deklaroi se kufiri i saj shtrihet deri në Prevezë. Gjithashtu në letër flitet për rrëzimin e marrëveshjes për kufijtë detar dhe për çështjen çame që sipas ish-ambasadorëve është kthyer në një çështje “holokausti” për Shqiptarët (ne tekstin grek: megjithe pushkatimet qe camet kryen kundra grekeve ku kulmon pushkatimi i 47 banoreve te shquar te Parges) (kuptimi ne origjinal: ne vend qe ata te dergoheshin ne Turqi sipas marreveshjes se Lozanes per muhamedanet ne Greqi, kjo per shkak te nje papergjgjesise historike te udheheqesve greke te atehershem)
Në konkluzionin për marrëdhëniet me Shqipërinë, ish-ambasadorët propozojnë që Greqia të ndreqë gabimet e vjetra dhe të afrohet me Shqipërinë në rrugën e saj për anëtarësimin në BE.(kurse ne origjinal thuhet: te jete e kujdeseshme me synimin e Shqiperise per futjen e saj ne EU duke mos perseritur gabimet e vjetra)

Si e sheh F. Klosi marreveshjen nderkombetare per detin-sipas stilit folklorik...

Shqiperia e ka ratifikuar marreveshjen nderkombetare mbi detin (ne baze te se ciles u lidh marreveshja Bakojani-Basha ) ne 23/07/2003

Introduction: Disa pasaktesira te Klosit sipas  stilit folklorik te trajtimit te marreveshjeve nderkombetare mbi detin (United Nations Convention on the Law of the Sea):
1. Greqia nuk ka kufij detare vetem me Shqiperine dhe Turqine  sic thote Klosi (92%+8%), ajo ka kufi detare me Italine, Egjiptin, Libine, Kipron
2. Greqia ka neneshkruar deri tani ndarjen e zonave eksluzive ekonomike ne baze te mareveshjes nderkombetare per detin me Italine, Egjiptin( aktualisht po perfundon nje marreveshje e tille kohet e fundit), Kipron. (Nga ana e saj Qipro ka marreveshje me Israelin qe ne 2010,  me Libanin ne 2007 dhe Egjiptin ne 2003, kjo e fundit eshte rikonfirmuar kohet e fundit) 
3. Greqia ka zhvilluar bisedime me Shqiperine ne baze te marreveshjes nderkombetare te detit. Neneshkrimi i saj me Shqiperine do perbente nje hap me shume ne izolimin e Turqise si vend qe nuk respekton marreveshjet nderkombetare pamvaresisht ambicjes se saj per tu bere pjese e EU, prandaj gjashte muaj pas neneshkrimit te saj, nen nxitjen e Turqise qe kish interes te mos neneshkruhej nje marreveshje e tille, PS e coi ceshtjen ne gjykaten kushtetuese (tani po merr fryetet e saj-ndihme ekonomike te Turqise me shperblin dhenien e aerodromit te Kucoves Turqise)
4. Venizello tha qe per Shqiperine ka dy opsione: a. Te mbeshtet ne marreveshjen nderkombetare mbi detin
b. Te mohoje egzistencen e kesaj marreveshjeje nderkombetare sic eshte rasti i Turqise.
Sipas Klosit Greqia le te fimose marreveshjen me Turqine, e pastaj le ta firmose me Shqiperine. Ne kete rast nuk eshte Venizello qe i kushtezon Shqiperise ndonje gje, eshte ne doren e Shqiperise per te vendosur ndjekjen e endres se saj Europiane, si rezultat i pranimit te legjislacionit nderkombetar apo refuzimit te asaj endere, duke ndejkur endren otomane. Marreveshja nderkombetare mbi detin eshe ratifikuar nga Europa e Bashkuar (EU) ne 1998 dhe si rrjedhim eshte pjese e legjislacionit te saj (EU) .
Por ndryshe nga Turqia e cila nuk e neneshkruar marreveshjen nderkombetare mbi detin, Shqiperia e ka ratifikuar ne parim ate marreveshje (23/07/2003), ja pse reagimet e Klosit jane reagime folklorike. Kur dikush kerkon te behet antar i nje bashkesie, me se pari duhet te eleminoje konfliket me pjestaret e asaj bashkesie. E njejta gje vlen edhe per te ashtuquajturen Maqedoni qe Klosi e perdor si argument kundra Greqise ndonse, pavaresisht se eshte fizikant, duhet ta dije se nuk ka asnje lidhje midis te ashtuquajtures Maqedoni me ate njeh historia si Maqedoni

Eshte interesant te thuhet se Turqia ka neneshkruar nje marreveshje sipas vijes se mesme qe ndan dy vendet (parimi themelor i marreveshjes mbi detin) me Rumanine, Bullgarine dhe ish Bashkimin Sovjetik. Nderkaq refuzon te lidhe te njejten marreveshje me Greqine. 

 Harta e meposhtme pasqyron propozimin arbitrar te Turqise per ndarjen e zonave eksluzive detare

TIRANE- Ish-kreu i Shërbimit Informativ Shtetëror Fatos Klosi në një intervistë telefonike me gazetën “Shqiptarja.com” është shprehur se këmbëngulja e qeverisë greke për të qëndruar e pandryshuar marrëveshja për kufirin detar mes Shqipërisë dhe Greqisë dhe e hedhur poshtë nga Gjykata Kushtetuese shqiptare tregon se ka një pisllëk të madh. Klosi ka folur dhe për përgjimet që i janë bërë nga shërbimi sekret politikës e trupit diplomatik duke thënë se janë përtej kuadratit ligjor e se përgjegjësit duhet të dalin para drejtësisë, ndërsa duhet reformë e thellë.
 
Jemi tek siguria kombëtare, disa ditë më parë numri dy i qeverisë greke Venizellos ka deklaruar se kërkon respektimin pa ndryshime të marrëveshjes së detit, nënshkruar nga Basha-Bakojani që u hodh poshtë nga Gjykata Kushtetuese, në mënyrë që mbështetje për në BE të vijojë. Komenti juaj?

Një deklaratë e tillë, që ka në bazë qëndrimin se marrëveshja e nënshkruar dhe e hedhur poshtë nga Gjykata Kushtetuese shqiptare duhet të mos ndryshojë, tregon se ajo marrëveshje ka mbrojtur interesat antishqiptare të Greqisë dhe aspak interesat e shtetit shqiptar. Ajo mund të them është se kjo është vërtetë rënduese si për palën shqiptare që mori pjesë në këto negociata dhe ishte palë në marrëveshjen e nënshkruar në vitin 2009 ashtu dhe për palën greke që ishte imponuese për këtë cënim të interesit dhe integritetit të një vendi tjetër dhe aq më tepër të një vendi fqinj me të cilin kërkon bashkëpunim dhe fqinjësi të mirë.

Por Greqia këmbëngul për mosndryshim të marrëveshjes...?
Përderisa ngulin këmbë aq shumë që të mos ndryshohet marrëveshja e nënshkruar kohë më parë për kufirin detar, megjithëse ka një vendim të Gykatës Kushtetueses që e ka rrëzuar një gjë të tillë,  tregon se ka një pisllëk të madh në këtë marrëveshje dhe kjo duhet të na bëjë të kujdesshëm në të ardhmen.

Pse gjithë kjo ngutje nga ana e Greqisë...?
Greqia ka afër 92 përqind të kufirin të saj detar të papërcaktuar ende me fqinjët. Ta rregullojë njëherë kufirin detar me Turqinë, shtet fqinj me të cilin ka afër 92 përqind të kufirit detar dhe pastaj të vijë tek Shqipëria për të rregulluar kufirin detar, ku me ne ka vetëm 8 deri në 10 përqind të kufirit detar në tërësi.

Greqia po shfrytëzon rastin në këtë moment, po bën me Shqipërinë atë që ka bërë me Maqedoninë për disa vite duke e bllokuar për emrin si kusht për mbështetjen për anëtarësim në BE. Greqia po shfrytëzon dëshirën tonë për integrim në BE dhe bën gjëra të tilla, duke vënë kushte për mbështetjen për statusin. Për mua të gjitha këto veprime nuk janë të ndershme.
 



TURQIA

“Greqia ka afër 92% të kufirin të saj detar të papërcaktuar ende me fqinjët. Ta rregullojë njëherë kufirin detar me Turqinë, shtet fqinj me të cilin ka afër 92 përqind të kufirit detar dhe pastaj të vijë tek Shqipëria për të rregulluar kufirin detar, ku me ne ka vetëm 8 deri në 10 përqind të kufirit detar në tërësi”.

Shkrimi u publikua sot (27.10.2013) në gazetën Shqiptarja.com (print)
- See more at: http://www.shqiptarja.com/politike/2732/klosi-greqia-kembengul-per-kufirin-ketu-ka-pisllek-184105.html#sthash.L8sXNdcH.dpuf

Politike Nga JAKIN MARENA

27 Tetor 2013 - 07:20

Klosi: Greqia këmbëngul
për kufirin, këtu ka pisllëk

TIRANE- Ish-kreu i Shërbimit Informativ Shtetëror Fatos Klosi në një intervistë telefonike me gazetën “Shqiptarja.com” është shprehur se këmbëngulja e qeverisë greke për të qëndruar e pandryshuar marrëveshja për kufirin detar mes Shqipërisë dhe Greqisë dhe e hedhur poshtë nga Gjykata Kushtetuese shqiptare tregon se ka një pisllëk të madh. Klosi ka folur dhe për përgjimet që i janë bërë nga shërbimi sekret politikës e trupit diplomatik duke thënë se janë përtej kuadratit ligjor e se përgjegjësit duhet të dalin para drejtësisë, ndërsa duhet reformë e thellë.

Jemi tek siguria kombëtare, disa ditë më parë numri dy i qeverisë greke Venizellos ka deklaruar se kërkon respektimin pa ndryshime të marrëveshjes së detit, nënshkruar nga Basha-Bakojani që u hodh poshtë nga Gjykata Kushtetuese, në mënyrë që mbështetje për në BE të vijojë. Komenti juaj?

Një deklaratë e tillë, që ka në bazë qëndrimin se marrëveshja e nënshkruar dhe e hedhur poshtë nga Gjykata Kushtetuese shqiptare duhet të mos ndryshojë, tregon se ajo marrëveshje ka mbrojtur interesat antishqiptare të Greqisë dhe aspak interesat e shtetit shqiptar. Ajo mund të them është se kjo është vërtetë rënduese si për palën shqiptare që mori pjesë në këto negociata dhe ishte palë në marrëveshjen e nënshkruar në vitin 2009 ashtu dhe për palën greke që ishte imponuese për këtë cënim të interesit dhe integritetit të një vendi tjetër dhe aq më tepër të një vendi fqinj me të cilin kërkon bashkëpunim dhe fqinjësi të mirë.

Por Greqia këmbëngul për mosndryshim të marrëveshjes...?
Përderisa ngulin këmbë aq shumë që të mos ndryshohet marrëveshja e nënshkruar kohë më parë për kufirin detar, megjithëse ka një vendim të Gykatës Kushtetueses që e ka rrëzuar një gjë të tillë,  tregon se ka një pisllëk të madh në këtë marrëveshje dhe kjo duhet të na bëjë të kujdesshëm në të ardhmen.

Pse gjithë kjo ngutje nga ana e Greqisë...?
Greqia ka afër 92 përqind të kufirin të saj detar të papërcaktuar ende me fqinjët. Ta rregullojë njëherë kufirin detar me Turqinë, shtet fqinj me të cilin ka afër 92 përqind të kufirit detar dhe pastaj të vijë tek Shqipëria për të rregulluar kufirin detar, ku me ne ka vetëm 8 deri në 10 përqind të kufirit detar në tërësi.

Greqia po shfrytëzon rastin në këtë moment, po bën me Shqipërinë atë që ka bërë me Maqedoninë për disa vite duke e bllokuar për emrin si kusht për mbështetjen për anëtarësim në BE. Greqia po shfrytëzon dëshirën tonë për integrim në BE dhe bën gjëra të tilla, duke vënë kushte për mbështetjen për statusin. Për mua të gjitha këto veprime nuk janë të ndershme.

Akuzat në drejtim të ish-ministrit të Mbrojtjes Arben Imami se ka përgjuar opozitën dhe trupin diplomatik përmes SHIU-t por dhe familjeve të të vrarëve nga Dajti vijojnë. Komenti juaj...?
Shërbimi Sekret i Ushtrisë nuk ka pse të përgjojë qytetarët, politikën dhe diplomatët e huaj brenda vendit, pasi nuk është pjesë e punës së tij, sipas ligjeve në fuqi dhe Kushtetutës. Aq më tepër që Shërbimi Sekret i Ushtrisë është i përcaktuar për detyra të tjera, dhe për më tepër i kuadruar nga anëtarësimi i Shqipërisë në NATO dhe veprimtaria brenda këtij kuadri.

Por në favor të këtij shërbimi inteligjet janë vënë pajisje përgjimi, të blera shumë shtrenjtë...?
Prandaj unë them që është e pamotivueshme ligjërisht blerja dhe përdorimi i atyre aparaturave përgjimi, dhe për më tepër pajisjeve të shtrenjta të panevojshme për shërbimin sekret të ushtrisë, që nuk bëjnë pjesë në axhendën e punës së tij. Çfarëdo pune të ketë bërë Shërbimi Sekret i Ushtrisë, përgjim politikanësh, ambasadorësh dhe njerëzve të tjerë me ato pajisje do të jetë jo ligjore dhe aspak korrekte. Për familjet e viktimave të vrara, siç përmendet ju atë të familjeve të të vrarëve nga Dritan Dajti, është policia kriminale ajo që merret me to, pasi me krimin merret policia kriminale dhe jo Shërbimi Sekret Ushtarak.

Duke parë se ka pasur akuza konkrete, mendoni se dikush duhet të vihet para drejtësisë...?
Unë e di që po bëhet një organizim në këtë fushë, dhe do të kryhet një reformë e thellë dhe në këtë sektor. Mendoj se ka nevojë për një sërë reformash në mënyrë që të ngrihet në një stad më të avancuar shërbimi inteligjent, për të marrë përsipër kryerjen me efikasitet detyrën sipas ligjit e Kushtetutës, pa ndërhyrë në sektorë të tjerë ku nuk i takon. Përsa i përket shekljes së ligjit, unë mendoj se për çdo shkelje ligji duhet të mbahet përgjegjësi dhe abuzuesit të dalin para ligjit, pasi nuk duhet të përsëriten më veprime të tilla që cënojnë ligjin dhe jetën e qytetarëve shqiptarë, sikurse ka ndodhur më parë.

TURQIA

“Greqia ka afër 92% të kufirin të saj detar të papërcaktuar ende me fqinjët. Ta rregullojë njëherë kufirin detar me Turqinë, shtet fqinj me të cilin ka afër 92 përqind të kufirit detar dhe pastaj të vijë tek Shqipëria për të rregulluar kufirin detar, ku me ne ka vetëm 8 deri në 10 përqind të kufirit detar në tërësi”.

Shkrimi u publikua sot (27.10.2013) në gazetën Shqiptarja.com (print)
- See more at: http://www.shqiptarja.com/politike/2732/klosi-greqia-kembengul-per-kufirin-ketu-ka-pisllek-184105.html#sthash.L8sXNdcH.dpuf

Η παγίδα των ΑΟΖ

Γιατί το «κλειδί» είναι η υφαλοκρηπίδα

By Γρηγόρης Ι. Τσάλτας

13/04/2012

  ForeignAffairs.gr.

Είναι γεγονός, ότι τα τρία τελευταία χρόνια, με αφορμή τρεις συμφωνίες ανάμεσα σε ενδιαφερόμενα κράτη στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου, ειδικότερα την Αίγυπτο, την Κύπρο, τον Λίβανο και το Ισραήλ, για οριοθέτηση της παρακείμενης ή απέναντι θαλάσσιας περιοχής που προσδιορίζει τα θαλάσσια συνορά τους, έχει ξεσπάσει μια έντονη παραφιλολογία σχετικά με τη δυνατότητα της Ελλάδας να συμπράξει στην όλη αυτή διακρατική ρύθμιση.

Ως γνωστόν στην ίδια αυτή περιοχή γειτνιάζουν επίσης η Τουρκία, η Συρία και η Ελλάδα. Έμμεσο ενδιαφέρον έχει και η Λιβύη, ειδικότερα για τις απέναντι με την Ελλάδα ακτές της στην περιοχή της νότιας Κρήτης. Τα εφτά αρχικά αυτά μεσογειακά κράτη, με στόχο τη συνολική ρύθμιση της οριοθέτησης της υποθαλάσσιας περιοχής, που με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας αφορά στη εξερεύνηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, θα έπρεπε να είχαν ανοίξει έναν διάλογο με σκοπό την αποφυγή της παραβίασης των σχετικών κανόνων του διεθνούς δικαίου που θα μπορούσε να προκύψει από μεμονωμένες ενέργειες, αλλά και αμφισβητήσεις που θα μπορούσαν να προέλθουν ακόμα και από διμερείς συμφωνίες που αγγίζουν όμως τα θαλάσσια σύνορα άλλων όμορων ή απέναντι κρατών.

Ασφαλώς, το ενδιαφέρον άμεσης εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων φυσικών πόρων, σε συνδυασμό με τη γενικότερη διεθνή οικονομική κρίση, τη διαρκή αύξηση των τιμών των υδρογονανθράκων και με δεδομένο ότι ορισμένα κράτη στην ευρύτερη αυτή περιοχή έχουν δείξει μέχρι στιγμής απόλυτα αδιάλλακτη στάση ώστε να επιτευχθεί μια γενικότερη συμφωνία (βλ. περίπτωση Τουρκίας), οδήγησε σε μια πρώτη συμφωνία της Αιγύπτου με την Κύπρο για οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης τους ανάμεσα στις απέναντι στην περιοχή ακτές τους.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τονιστεί ότι «ο σαφής προσδιορισμός των ορίων των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας των κρατών αποτελεί για τη διεθνή κοινότητα σημαντικό συμπληρωματικό στοιχείο εξασφάλισης των απαραίτητων εκείνων δεδομένων που συνυπολογίζονται για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας ειρήνης, μέσω της αποφυγής διμερών τις περισσότερες φορές τριβών» [1].

Η τελευταία μεγάλη διεθνής διαπραγμάτευση για την υιοθέτηση των νέων κανόνων που διέπουν τη ρύθμιση των σχέσεων ανάμεσα στα κράτη στον ευρύτερο θαλάσσιο και ωκεάνιο χώρο, η οποία στέφθηκε με επιτυχία με την υιοθέτηση (1982) και την έναρξη ισχύος (1994) της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπαίυ για το Δίκαιο της Θάλασσας, αναφέρεται στην περίπτωση, επίσης, των Κλειστών ή Ημίκλειστων Θαλασσών, αλλά και σε εκείνην του νεοσύστατου θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) [2]. Στην πρώτη από τις δύο αυτές περιπτώσεις, η παρεπόμενη γεωπολιτική θέση του οποιουδήποτε κράτους συνεπικουρούμενη, σε επίπεδο εθνικής διεκδίκησης ειδικών ευνοϊκών ρυθμίσεων και από την ιδιαίτερη στρατηγική του θέση, υπαγορεύουν τη σύμπλευση ή και ένταξή του σε ομάδες, συμμαχίες, σε ειδικευμένους οργανισμούς διεθνούς, περιφερειακού ή μη χαρακτήρα.

Αναμφισβήτητα, το λεγόμενο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας διακρίνεται, λοιπόν, από έναν έντονο περιπτωσιακό χαρακτήρα που έχει σχέση με θέματα που ενδιαφέρουν και την κατεξοχήν γεωγραφική και γεωπολιτική προσέγγιση των επιμέρους θέσεων των κρατών. Δύο κατηγορίες φαίνεται να διαμορφώνονται με τη σειρά τους από τη φύση της σημαντικής αυτής ιδιατερότητας. Πρόκειται για κατηγορίες, οι οποίες θα οδηγήσουν τα κράτη στη συσπείρωση σε ειδικές ομάδες πίεσης στον τομέα διαμόρφωσης, διεκδίκησης και στη συνέχεια εφαρμογής καθόλα θετικών για τα εθνικά τους συμφέροντα θέσεων.

Αναλυτικότερα, η πρώτη κατηγορία αφορά σε στοιχεία αναφορικά με τη γεωγραφική θέση των κρατών και κυρίως σε συνδυασμό με τις γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες των ακτών τους με έμφαση ειδικότερα στον υποθαλάσσιο χώρο του παρακείμενου βυθού και του υπεδάφους του (βλ. υφαλοκρηπίδα). Η δεύτερη κατηγορία σχετίζεται με τον οικονομικό κυρίως παράγοντα και ειδικότερα με τις οικονομικές δραστηριότητες των κρατών στο θαλάσσιο χώρο, με ιδιαίτερη έμφαση στον τομέα της εμπορικής ναυσιπλοΐας, της αλιείας και της off shore εξόρυξης πετρελαίου.

Η Μεσόγειος θάλασσα αποτελεί τη σημαντικότερη περιφερειακή θάλασσα στον Πλανήτη [3]. Γεωγραφικώς, η Μεσόγειος αποτελεί, επίσης, ένα καθόλα ιδιαίτερο θαλάσσιο σύνολο επιμέρους θαλάσσιων περιοχών, οι οποίες και αποτελούν από μόνες τους μικρότερα θαλάσσια υπό-σύνολα, με κυρίαρχο εκείνο της Μαύρης Θάλασσας, συμπεριλαμβανομένης της Αζοφικής, το οποίο και προεκτείνεται προς την κεντρική Μεσόγειο μέσω των στενών του Βοσπόρου, και των Δαρδανελίων, αλλά και τις περιοχές του Αιγαίου, της Αδριατικής κλπ, ενώ, το γεωμορφολογικό της υπόβαθρο τη διακρίνει σε δύο μεγάλες υποθαλάσσιες λεκάνες, τη δυτική και την ανατολική [4].

Παράλληλα, η Μεσόγειος ανήκει στις θαλάσσιες εκείνες περιοχές με πλήρη τα χαρακτηριστικά της ημίκλειστης Θάλασσας. Η κατάταξη της Μεσογείου στην κατηγορία αυτή προτάθηκε ήδη από το 1979, από την Πράξη 111 της συνόδου των Τοπικών και Περιφερειακών Αρχών του Συμβουλίου της Ευρώπης [6].

Σύμφωνα με το άρθρο 122 της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπαίυ: «κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα είναι κόλπος, λεκάνη ή θάλασσα που περιβάλλεται από δύο ή περισσότερα κράτη και συνδέεται με άλλη θάλασσα ή με ωκεανό με μια στενή λωρίδα ή που αποτελείται εξ ολοκλήρου ή κατ’ εξοχήν από τις αιγιαλίτιδες ζώνες και τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες δύο ή περισσότερων κρατών»[7].

Πολλά κράτη, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης για το καθεστώς των κλειστών ή ημίκλειστων θαλασσών προσπάθησαν να εξασφαλίσουν προνομιακά δικαιώματα λόγω της εγγενούς γεωμορφολογικής δυσκολίας πλήρους ανάπτυξης των δικαιωμάτων τους η οποία εξαρτάται και από την καθόλα μειονεκτική γεωγραφική θέση τους σε σχέση με απέναντι ή όμορες ακτές άλλων γειτονικών στην ίδια περιοχή κρατών. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προτίμησε, όμως, να αφιερώσει για τα κράτη αυτά [8] μια περιορισμένη όσο και ιδιαίτερη ρύθμιση, απαλλάσσοντας το καθεστώς για τις κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες από προβλέψεις που θα ανέτρεπαν όλες τις εθιμικές όσο και στέρεες συμβατικές ρυθμίσεις που αφορούν στην οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας. Έτσι, το αμέσως επόμενο άρθρο 123 της Σύμβασης αναφέρεται στη συνεργασία μεταξύ των παράκτιων κρατών σε κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες, προτρέποντας ουσιαστικά τα ενδιαφερόμενα στην περιοχή κράτη να συντονίζουν τις όποιες απαραίτητες ενέργειές τους με στόχο τη διαχείριση, διατήρηση, έρευνα και εκμετάλλευση των βιολογικών πόρων της θάλασσας, την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και την προώθηση της θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας.

Συμπερασματικά, η περίπτωση των ρυθμίσεων περί κλειστών ή ημίκλειστων θαλασσών, δεν αφορά, σε καμία απολύτως περίπτωση, στην οριοθέτηση των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας των κρατών, πόσω μάλλον και των υποθαλάσσιων περιοχών ανάμεσα στα όμορα ή απέναντι κράτη, καθεστώς που άπτεται εκείνου της υφαλοκρηπίδας.

Από τα είκοσι ένα συνολικά παράκτια μεσογειακά κράτη, επτά γειτονεύουν άμεσα στην περιοχή της νότιο-ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, με κυρίαρχη την παρουσία της Αιγύπτου και μικρότερο σε έκταση κράτος την Κύπρο, που μαζί με τη Μάλτα αποτελούν τα μοναδικά νησιωτικά κράτη της περιοχής [9].

Από τα κράτη αυτά σημαντικότερο σε επίπεδο συνολικού μήκους ακτών είναι η Ελλάδα [11] και μικρότερο η Συρία και αμέσως μετά ο Λίβανος. Ενώ, σε επίπεδο μήκους ακτών, αποκλειστικά στην περιοχή αυτή, δεσπόζει η παρουσία της Τουρκίας, με ακτογραμμή της τάξης των 1.577 χμ, απέναντι στη νησιωτική στην περιοχή Ελλάδα, την Κύπρο και την όμορή της Συρία [12].

Στο βυθό και το υπέδαφος της υποθαλάσσιας περιοχής της νοτιο-ανατολικής μεσογειακής λεκάνης έχουν εντοπιστεί τελευταίως σημαντικά αποθέματα υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και όχι μόνον (βλ. και περίπτωση υδριτών, ή ενυδατωμένων υδρογονανθράκων). Αυτό αποτελεί και την κύρια αιτία της εναγώνιας προσπάθειας των ενδιαφερόμενων στην περιοχή κρατών για άμεση οριοθέτηση των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας τους και προσδιορισμό των κυριαρχικών κατά το διεθνές δίκαιο δικαιωμάτων τους επί των φυσικών πόρων του βυθού και του υπεδάφους της θαλάσσιας αυτής περιοχής, με στόχο πάντα τον άμεσο εντοπισμό των σχετικών κοιτασμάτων αλλά και την ταχύτερη δυνατή εκμετάλλευσή τους [14].

Από την πλευρά της αποδοχής και εφαρμογής των κανόνων του διεθνούς δικαίου της θάλασσας θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τα επτά ενδιαφερόμενα στην περιοχή κράτη, δύο, το Ισραήλ και η Τουρκία είχαν καταψηφίσει τη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ (1982). Εντούτοις, οι προσπάθειες εφαρμογής συγκεκριμένων διατάξεών της, εντοπίζονται ήδη από το 1986, όπου η Τουρκία οριοθετεί με την τότε ΕΣΣΔ την ΑΟΖ της στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ και οι δύο χώρες, όπως και όλες οι υπόλοιπες, διαθέτουν στην ίδια περιοχή αιγιαλίτιδα ζώνη της τάξης των 12 ναυτικών μιλίων, εξαιρουμένης μόνον της Ελλάδας που αποτελεί και τη μοναδική χώρα που διατηρεί στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου την ελάχιστη πλέον διεθνώς αιγιαλίτιδα ζώνη της τάξης των 6 νμ [15].

Μέχρι σήμερα το σύνολο περίπου των είκοσι ενός κρατών της Μεσογείου συμπεριλαμβανομένων επίσης και των παράκτιων κρατών της Μαύρης Θάλασσας έχουν επιδείξει έντονο ενδιαφέρον ανάπτυξης πολιτικών συνεργασίας σε επίπεδο πάντα της καλλιέργειας ιδιαίτερων σχέσεων καλής γειτονίας, με αποτέλεσμα ελάχιστες θαλάσσιες περιοχές να παραμένουν δίχως οριοθετική ρύθμιση. Μοναδική ουσιαστικά περίπτωση αποτελεί η διαρκής άρνηση της Τουρκίας να αποδεχτεί τις ρυθμίσεις του διεθνούς δικαίου της θάλασσας αναφορικά κυρίως με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας επιλεκτικά για την περιοχή του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της γεωγραφικής επέκτασης στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου λόγω της παρουσίας του ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου και της Στρογγύλης στην περιοχή. Η διαμάχη αυτή ανάμεσα στις δύο χώρες, Ελλάδα - Τουρκία, συντηρείται σκοπίμως από την πλευρά της Τουρκίας ήδη από το 1973, εντασσόμενη σε ένα ευρύτερο φάσμα τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κυρίως στο Αιγαίο και επιδιώκοντας την πλήρη ανατροπή του status quo [16].

Τα τρία τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου μια προσπάθεια οριοθέτησης ΑΟΖ ανάμεσα αρχικά στην Αίγυπτο και την Κύπρο [17], στη συνέχεια την Κύπρο και το Λίβανο και τελευταία την Κύπρο και το Ισραήλ. Η αντίδραση της Τουρκίας υπήρξε άμεση και εν πολλοίς απειλητική κυρίως για την Κύπρο. Και τούτο διότι, εκκρεμούσης της επίλυσης του Κυπριακού Ζητήματος, η Τουρκία αρνείται, επίσης, την οποιαδήποτε ρύθμιση στην περιοχή που θεωρητικά θα έβλαπτε τα εθνικά της συμφέροντα, με γνώμονα την όποια αυθαίρετη χάραξη οριοθετικών γραμμών που θα της επέτρεπε να ξεπεράσει τη θέση του γεωγραφικώς μειονεκτούντος στην περιοχή κράτους, υπέρ μιας μαξιμαλιστικής ρύθμισης σε βάρος της Κύπρου, αλλά και κυρίως σε βάρος της Ελλάδας. Έτσι, προωθώντας μια αυθαίρετη όσο και contra legem οριοθέτηση, η οποία αγνοεί εντελώς τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου επί της υφαλοκρηπίδας της από την πλευρά των δυτικών ακτών της και αντιστοίχως της Ελλάδας από την πλευρά των ανατολικών ακτών της Δωδεκανήσου, αλλά και της Καρπάθου και της Κάσου, διεκδικεί πλήρη κατοχύρωση του μέγιστου στην περιοχή θαλάσσιου και υποθαλάσσιου χώρου. Ενώ, συμπληρωματικά, δεν δέχεται και την πλήρη επήρεια του Καστελόριζου και της Στρογγύλης σε επίπεδο υφαλοκρηπίδας έξω από το περιορισμένο σημερινό όριο της αιγιαλίτιδας ζώνης των 6 νμ. Θέση η οποία παρασύρει και την περίπτωση της ΑΟΖ στο πλαίσιο ενδεχόμενης οριοθέτησής της με βάση την πολιτική βούληση, όπως αυτή έχει εκφραστεί, των άλλων απέναντι στην περιοχή κρατών και κυρίως της Αιγύπτου.

Σε αντίθετη περίπτωση, η σωστή εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας θα μπορούσε εκ του ασφαλούς να οδηγήσει σε μια δίκαιη οριοθέτηση η οποία, σεβόμενη πλήρως τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της περιοχής (γεωγραφικώς μειονεκτούσα θέση της Τουρκίας, άρθρο 70 της Σύμβασης του 1982) και κυρίως τη δυνατότητα των νησιωτικών εδαφών σε πλήρη απολαβή όλων των θαλάσσιων ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας (άρθρο 121, παρ. 2 της Σύμβασης του 1982) [19], θα εξασφάλιζε την ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή. Οι μέχρι σήμερα πρόσφατες, όπως αναφέρθηκε, συμφωνίες ανάμεσα στα άλλα ενδιαφερόμενα στην περιοχή κράτη (Αίγυπτο, Κύπρο, Λίβανο και Ισραήλ) εφαρμόζοντας πλήρως τις σχετικές διατάξεις της Σύμβασης του 1982 καταδεικνύουν τη βούληση για προώθηση μιας παρόμοιας πολιτικής διαρκούς συνεργασίας ευρύτερου περιφερειακού χαρακτήρα.

Τέλος, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η μη ανακήρυξη ΑΟΖ από πλευράς Ελλάδας δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστον τα πλήρη κυριαρχικά δικαιώματά της στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος), τα οποία κατοχυρώνονται πλήρως από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Με δεδομένο ότι η ΑΟΖ αποτελεί, σε περίπτωση που το παράκτιο κράτος το επιθυμεί (βλ. προϋπόθεση ανακήρυξής της), την ενδεχόμενη επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του και στην υπερκείμενη του βυθού κολλώνα νερού, με στόχο τον πλήρη έλεγχο κυρίως της αλιείας, αλλά και της παραγωγής ενέργειας (βλ. άρθρο 56 της Σύμβασης του 1982), τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας υφίστανται για το παράκτιο κράτος εξ υπαρχής (ab initio) και αυτοδίκαια (ipso facto) ανεξάρτητα από την όποια ρητή διακήρυξη (βλ. άρθρο 77 της Σύμβασης του 1982) [20], ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν και πέραν του ορίου των 200 ναυτικών μιλίων της ΑΟΖ. Με απλά λόγια, όλα τα παράκτια κράτη διαθέτουν υφαλοκρηπίδα τόσο για τα ηπειρωτικά τους εδάφη όσο και για τα νησιωτικά, ενώ ΑΟΖ διαθέτουν μόνον εκείνα που το επιθυμούν. Άλλωστε, όπως σαφέστατα διαπίστωσε το Διεθνές Δικαστήριο το 1985 στην υπόθεση οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας Λιβύης – Μάλτας, «…τα δικαιώματα στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος) της ΑΟΖ ορίζονται σε πλήρη αναφορά με το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας». Και πιο ξεκάθαρα ακόμη, όπως το ίδιο πάντα Δικαστήριο υπογραμμίζει συμπληρωματικά «…αν και είναι δυνατή η ύπαρξη υφαλοκρηπίδας χωρίς ΑΟΖ δεν είναι δυνατό να υπάρξει ΑΟΖ χωρίς αντίστοιχη υφαλοκρηπίδα».

Συμπερασματικά, η Ελλάδα, ανεξάρτητα από την ανακήρυξη ΑΟΖ, η υιοθέτηση της οποίας ασφαλώς και θα ήταν υπέρ της στην περίπτωση επίτευξης σχετικών διακρατικών συμφωνιών ιδιάιτερα στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου, αναφορικά με την κατοχύρωση των πλήρων κυριαρχικών δικαιωμάτων της στον υποθαλάσσιο χώρο, με στόχο την εξερεύνηση και εκμετάλλευση των εκεί ευρισκόμενων φυσικών πόρων, καλύπτεται απόλυτα από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Έτσι, η μη ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα πρέπει να αποτελεί σήμερα εθνικό συγχωροχάρτι για τη μη διεκδίκηση και κατοχύρωση των αδιαμφισβήτητων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, παραπέμποντας σε καθόλα περίεργες πολιτικές και περαιτέρω αναβολής δραστικής επίλυσης των όποιων σχετικών προβλημάτων.

Η δε Τουρκία θα πρέπει να αποδεχτεί τη γεωγραφική της θέση σε σχέση και με την ύπαρξη άλλων γειτονικών στην περιοχή κρατών και να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατόν την όποια εμμονή της σε πολιτικές ξεπερασμένες. Στόχος της θα πρέπει να είναι η πλήρης συμμετοχή της σε μια σφαιρικότερη περιφερειακή στρατηγική που θα αποσκοπεί στη διατήρηση της ειρήνης, μέσα από την οικοδόμηση μέτρων συνεργασίας σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που αφορούν στην από κοινού ανάδειξη και εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων φυσικών πόρων της νότιο-ανατολικής Μεσογείου.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Βλ. Τσάλτας, Γρ. Ι., «Οι Θαλάσσιες Ζώνες Εθνικής Δικαιοδοσίας στα Δυτικά Βαλκάνια», στο: Περράκης, Στ., (επιμ.), Ματιές στο Σύγχρονο Τοπίο των Δυτικών Βαλκανίων, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2009, σελ. 119.
[2] Βλ. αναλυτικά, Τσάλτας, Γρ. Ι., Κλάδη-Ευσταθοπούλου, Μ., Το Διεθνές Καθεστώς των Θαλασσών και των Ωκεανών, Τόμος Α’, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2003. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις δεν αναφέρονταν στο προγενέστερο καθεστώς όπως αυτό απέρρεε από το Συμβατικό πλαίσιο της Γενεύης του 1958.
[3] Για το σύστημα των περιφερειακών θαλασσών βλ. Τσάλτας, Γρ. Ι., «Διεθνής Συνεργασία και Σύστημα Διαχείρισης και Προστασίας του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος των Περιφερειακών Θαλασσών», στο: Τσάλτας, Γρ. Ι., (επιμ.), Περιβάλλον και Θαλάσσιος Χώρος, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2006, σελ. 189-201.
[4] Βλ. Tsaltas, Gr. I., “L’Occident, Le Système de Sécurité Internationale et la Méditerranée Orientale dans la Deuxième Moitie du 20eme Siècle”, Revue Internationale d’ Histoire Militaire, Athènes 2001, σελ. 113 και συνέχεια.
[5] Πηγή: http://www.ngdc.noaa.gov/mgg/ibcm/images/93001.jpg
[6] Η Σύνοδος αυτή είχε ως αντικείμενό της τη μελέτη των κινδύνων που δημιουργεί η αυξημένη ναυσιπλοΐα.
[7] Για το πλήρες κείμενο της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπαίυ βλ. Ασωνίτης, Γ., (Εισαγωγή – Μετάφραση), Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1995.
[8] Βλ. άρθρο 70: «δικαιώματα γεωγραφικώς μειονεκτούντων κρατών», στο Πέμπτο Μέρος της Σύμβασης όπου γίνεται λόγος για το καθεστώς της ΑΟΖ. Ακόμη και στην περίπτωση όμως αυτή, τα δικαιώματα αυτά περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στους ζώντες θαλάσσιους βιολογικούς πόρους και δεν θίγουν τα κυριαρχικά δικαιώματα των παράκτιων κρατών αναφορικά με τους υποθαλάσσιους φυσικούς πόρους του βυθού και τους υπεδάφους του.
[9] Βλ. αναλυτικότερα, Τσάλτας, Γρ. Ι., Μπούρτζης, Τ., Ροδοθεάτος, Γ., «Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Φυσικών Πόρων στη Νότιο-ανατολική Μεσόγειο με έμφαση στην Περιοχή ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο», Επιθεώρηση του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, Τόμος 58, Μάιος - Ιούνιος 2010, σελ. 3-12.
[10] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/index.html
[11] Η Ελλάδα αποτελεί επίσης την ένατη χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες σε μήκος ακτές.
[12] Για τη γεωγραφική παρουσία της Τουρκίας στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο, βλ., επίσης, Ozturk, B., Baseren, S. H., “The Exclusive Economic Zone Debates in the Eastern Mediterranean Sea and Fisheries”, Journal Black Sea/ Mediterranean Environment, Vol. 14, pp. 77-83, 2008.
[13] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/index.html
[14] Βλ. και Τσάλτας, Γρ. Ι., «Υποθαλάσσιοι Φυσικοί Πόροι και Νοτιοανατολική Μεσόγειος. Προβλήματα Οριοθέτησης των Όμορων και Απέναντι Κρατών», στο: Σεϊμένης, I., (επιμ.), Η Μεσόγειος στον 21ο Αιώνα, Προβλήματα και Προοπτικές, Ρόδος, 2002, σελ.39.
[15] Η Τουρκία διαθέτει επίσης αιγιαλίτιδα ζώνη 6 νμ μόνο στο Αιγαίο.
[16] Για τη συγκεκριμένη ελληνοτουρκική διαφορά βλ. αναλυτικά και Tsaltas, Gr. I., “Le Plateau Continental et le Différend Gréco-turc en Mer Egée”, Hellenic Studies, The Aegean Dispute, Vol. 4, No. 2, Canada, Autumn 1996, p. 121 -140.
[17] Βλ. πιο συγκεκριμένα: Agreement between the Republic of Cyprus and the Arab Republic of Egypt on the Delimitation of the Exclusive Economic Zone, 17 February 2003.Η εν λόγω Συμφωνία προβλέπει επίσης και τη μέθοδο της μέσης γραμμής για την ανάμεσα στα δύο απέναντι κράτη οριοθέτηση της σχετικής ΑΟΖ, Article 1, (a): “The delimitation of the exclusive economic zone between the two Parties is effected by the median line of which every point is equidistant from the nearest point on the baseline of the two Parties.”
[18] Βλ. Öztürk, B., Başeren, S. H., “The Exclusive Economic Zone Debates in the Eastern Mediterranean Sea and Fisheries”, Journal Black Sea/ Mediterranean Environment, Vol. 14, σελ. 81, 2008. Στον ίδιο Χάρτη διακρίνεται πλήρως και η προσπάθεια οριοθέτησης διαφορετικής ΑΟΖ για το βόρειο μέρος της Κύπρου, τόσο απέναντι από τις τουρκικές ακτές όσο και εκείνες της Συρίας, στο πλαίσιο προώθησης της τουρκικής πολιτικής περί ύπαρξης δύο ξεχωριστών στο νησί κρατών.
[19] Η εξαίρεση της παρ. 3 του ίδιου άρθρου (121) περί «βράχων» δεν αφορά στην περίπτωση των προαναφερθέντων ελληνικών νησιωτικών εδαφών.
[20] Βλ. επίσης σχετικά και Μανιάτης, Γ., Ενέργεια και Ορυκτός Πλούτος, Εθνικοί Πυλώνες Ανάπτυξης, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2012, σελ. 30.

Μπορείτε να ακολουθείτε το Foreign Affairs , The Hellenic Edition στο Twitter στη διεύθυνση https://twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο Facebook, στη διεύθυνση http://www.facebook.com/pages/Foreign-Affairs-Hellenic-Edition/191397164...

Οι εκθέσεις που κρύβουν οι εχθροί της Ευρώπης

24/10/2013

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Σχεδόν (για να μην πω εντελώς) απαρατήρητες πέρασαν οι εκθέσεις προόδου της Κομισιόν όσον αφορά στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και την ΠΓΔΜ.

Κάθε μια από τις κρίσιμες αυτές εκθέσεις αποτελεί πραγματικό καταπέλτη για τους γείτονές μας.

Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως την κυρίαρχη θέση έχει η Ελλάδα και όσα εις βάρος της πράττουν οι δύο χώρες που διακαώς επιθυμούν την είσοδό τους στην ΕΕ, συνεχίζοντας ωστόσο την επιθετική και προκλητική συμπεριφορά τους.

Το θέμα των σχέσεων καλής γειτονίας (που οφείλουν να επιδιώξουν Άγκυρα και Σκόπια με την Αθήνα)προβάλλει επιτακτικό, ενώ γίνεται ειδική αναφορά στην εκ μέρους της Τουρκίας διατήρηση του casus belli.

Επιπλέον, ειδική αναφορά γίνεται στις καταγγελίες της Αθήνας για παραβιάσεις και παραβάσεις εκ μέρους των τουρκικών μαχητικών, καθώς και στις υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η Κομισιόν, για πέμπτη συνεχή φορά προτείνει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αλλά σπεύδει να υπογραμμίσει ότι κάτι τέτοιο παραμένει υπό την αίρεση της εξεύρεσης μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας.

Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι παραμένει σημαντική η εποικοδομητική προσέγγιση της ΠΓΔΜ, προς τις γειτονικές χώρες και κράτη-μέλη της ΕΕ και ότι 20 χρόνια μετά την ένταξη της ΠΓΔΜ στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, εκκρεμεί η εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας, υπό την αιγίδα των ΗΕ.

Και πως «η εποικοδομητική προσέγγιση στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες παραμένει σημαντική και θα πρέπει να αποφεύγονται πράξεις και δηλώσεις, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτονίας».

Όσον αφορά στην έκθεση προόδου της Τουρκίας, η Κομισιόν προβαίνει σε μακρά αναδρομή επί των ελληνοτουρκικών σημείων τριβής και υπενθυμίζει τη «ρητή υποχρέωση της Τουρκίας για σχέσεις καλής γειτονίας και την επίλυση συνοριακών διαφορών», καθώς και την υφιστάμενη απειλή πολέμου («casus belli») σχετικά με την πιθανή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Σύμφωνα με την Επιτροπή, η Τουρκία θα πρέπει να δεσμευτεί στην αρχή των σχέσεων καλής γειτονίας και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένης, εάν αυτό θεωρηθεί αναγκαίο, της δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Και το εξίσου σημαντικό: Η ΕΕ εκφράζει για ακόμη μια φορά σοβαρές ανησυχίες και καλεί την Τουρκία να αποφεύγει κάθε απειλή ή ενέργεια κατά κράτους - μέλους που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτονίας και την ειρηνική επίλυση των διαφορών.

Μάλιστα, η Επιτροπή σημειώνει ότι η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προβεί σε επίσημες διαμαρτυρίες σχετικά με την παραβίαση των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου από την πλευρά της Τουρκίας, κυρίως με τις υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.

Ειδική αναφορά γίνεται στις απειλές της Τουρκίας σε ό,τι αφορά το κυριαρχικό δικαίωμα της Κύπρου για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, στην άρνηση της Άγκυρας να αποδεχθεί την Κύπρο ως προεδρεύουσα χώρα του Συμβουλίου της ΕΕ, καθώς και στη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεών της προς την Κύπρο.

Υπογραμμίζεται ότι η Τουρκία δεν έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το Διαπραγματευτικό Πλαίσιο ΕΕ - Τουρκίας και αφορούν την Κύπρο, όπως η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, η εξομάλυνση των σχέσεών της με την Κύπρο, η άρση του βέτο για ένταξη της Κύπρου σε διεθνείς οργανισμούς.

Ειδικά για το Κυπριακό, η Επιτροπή αναφέρει ότι, όπως υπογραμμίζεται στο Διαπραγματευτικό Πλαίσιο και τα συμπεράσματα Συμβουλίων, αναμένεται από την Τουρκία να υποστηρίξει ενεργά τις συνομιλίες που έχουν στόχο τη δίκαιη, συνολική και βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΟΗΕ και με βάση τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και με βάση στις αρχές στις οποίες εδράζεται η ΕΕ.

Η δέσμευση της Τουρκίας με συγκεκριμένους όρους για συνολική λύση είναι ουσιώδους σημασίας, επιμένει η Επιτροπή.

Συγκεκριμένα επί του θέματος της ΑΟΖ, η έκθεση αναφέρει πως «η Τουρκία συνέχισε να προβαίνει σε δηλώσεις που αμφισβητούν το δικαίωμα της Λευκωσίας για γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και προς όφελος όλων των Κυπρίων, απειλώντας με αντίποινα κατά εταιρείας της ΕΕ που έλαβε άδεια γεώτρησης από την Κύπρο».

Και υπενθυμίζεται πως τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών - μελών της ΕΕ, περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τη σύναψη διμερών συμφωνιών για έρευνα και εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων, σύμφωνα με το κοινοτικό κεκτημένο και το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας

Σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις της Τουρκίας που απορρέουν από το Διαπραγματευτικό Πλαίσιο ΕΕ- Τουρκίας, η Κομισιόν επαναλαμβάνει ότι η Τουρκία δεν έχει εκπληρώσει την υποχρέωσή της να εξασφαλίσει την πλήρη και χωρίς διακρίσεις εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Συμφωνίας Σύνδεσης και δεν έχει άρει όλα τα εμπόδια σε ό,τι αφορά στην ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων με την Κύπρο.

Επίσης, υπογραμμίζει ότι δεν υπήρξε καμία πρόοδος όσον αφορά την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων της Άγκυρας με την Κυπριακή Δημοκρατία και υπενθυμίζει ότι η Τουρκία, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από το Συμβούλιο και την Επιτροπή, δεν έχει ακόμη συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της, όπως περιγράφονται στη δήλωση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των κρατών- μελών της, της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και στα συμπεράσματα Συμβουλίου, περιλαμβανομένων εκείνων του Δεκεμβρίου του 2006 και του Δεκεμβρίου του 2011.

Όλα αυτά, στις 16 Οκτωβρίου.

Λίγες μέρες μετά, ανακοινώθηκε πως ξεπάγωσαν μεν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και άνοιξε το Κεφάλαιο 22 για την Περιφερειακή Πολιτική (το δέκατο τέταρτο κατά σειρά που ανοίγει για την Τουρκία), πλην όμως το άνοιγμα ενός ανώδυνου κεφαλαίου έρχεται να επικυρώσει τις ευρωπαϊκές ενστάσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν με την έκθεση προόδου.

Κι’ αυτό, διότι ακριβώς πρόκειται για ένα κεφάλαιο που δεν περιλαμβάνεται στα οκτώ Κεφάλαια που, με ομόφωνη απόφαση, το Συμβούλιο της ΕΕ πάγωσε το 2006 λόγω της μη συμμόρφωσης της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της έναντι της Ένωσης που αφορούν το Πρωτόκολλο της Άγκυρας και την αντιδήλωση του Σεπτεμβρίου 2005.
Και βέβαια, δεν συγκαταλέγεται στα έξι Διαπραγματευτικά Κεφάλαια που πάγωσε μονομερώς η Κύπρος το 2009 (σημειώστε ότι η Κύπρος έδωσε τη συγκατάθεσή της για το άνοιγμα του Κεφαλαίου 22).

Και αυτό αποτελεί μήνυμα πως για να ανοίξουν τα «παγωμένα» κεφάλαια, η Τουρκία πρέπει να συμμορφωθεί.

Όλα αυτά, επειδή κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν τα τελευταία χρόνια για να απομακρύνουν τους Έλληνες από την ΕΕ.

Χωρίς, βέβαια, να είναι σε θέση να μας πουν τι θα συνέβαινε στην περίπτωση που θα χάναμε την ευρωπαϊκή μας ασπίδα.

Προφανώς επειδή δεν θέλουν να σκεφθεί ο λαός πως πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας ακόμη μεγαλύτερης καταστροφής…

Σε πρωτόκολλο που δεν κοινοποιήθηκε στην αλβανική Βουλή, προβλέπεται η χρήση του αεροδρομίου και από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Στρατηγική περικύκλωση: Αεροπορική βάση στη νότια Αλβανία αποκτά η Τουρκία!

ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Η αλβανική κυβέρνηση ενέκρινε την Παρασκευή, στρατιωτική-οικονομική συμφωνία συνεργασίας μεταξύ της Αλβανίας και της Τουρκίας στην οποία περιλαμβάνεται ο εκσυγχρονισμός από το τουρκικό υπουργείο Άμυνας του στρατιωτικού αεροδρομίου της Κούτσοβας, ενός από τα τρία στρατιωτικά αεροδρόμια που διαθέτει η Αλβανία στην κεντρική-νότια περιοχή της χώρας.

Το αεροδρόμιο βρίσκεται στην περιοχή του Μπεράτ, νοτιο-ανατολικά του Ελβασάν (40.7719°N 19.9019°E) με κωδικό κλήσης LAKV, Έχει μήκος διαδρόμου 2.853 μέτρα και η συμφωνία αφορά την επέκτασή του μέχρι τα 3.500 μέτρα και την αναβάθμιση του συνόλου των ραδιοβοηθημάτων, ραντάρ τροσέγγισης κλπ.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι πως απόλυτα έγκυρες πληροφορίες των ελληνικών υπηρεσιών αναφέρουνότι σε πρωτόκολλο που δεν κοινοποιήθηκε στην αλβανική Βουλή, προβλέπεται η χρήση του αεροδρομίου και από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις!

Πρακτικά και από την στιγμή που η τουρκική παρουσία θα είναι μόνιμη στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια τουρκική αεροπορική βάση από την οποία στην καλύτερη για εμάς περίπτωση θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί π.χ. ως σημείο εξόρμησης ελικοπτέρων ομάδων ειδικών δυνάμεων για διενέργεια επιδρομών στα μετόπισθεν της κύριας ελληνικής αμυντικής γραμμής.

Δύο τουρκικά ελικόπτερα εφόδου UH-60 που θα έχουν φτάσει ημέρες πριν την διενέργεια της επίθεσης μπορούν μέσα σε 30' από την αεροπορική βάση της Κούτσοβα να φτάσουν  στα ενεργειακά πεδία της Δυτικής Μακεδονίας σε Κοζάνη και Φλώρινα να αποβιβάσουν ομάδες κομμάντο και να αποχωρήσουν υπό την κάλυψη του σκότους με πλήρη σφάλεια, αφού πρώτα θα έχουν βυθίσει στο σκοτάδι ολόκληρη την Ελλάδα καταστρέφοντας τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής!

Να πούμε ότι στον πόλεμο των Φόκλαντς το 1982 οι Βρετανοί εκτέλεσαν ανάλογες επιχειρήσεις σε αεροπορικές βάσεις των Αργεντινών εξορμώντας από την Χιλή και αποστερώντας από πολύτιμα αεροσκάφη Super Etentard την αργεντινή Αεροπορία.

Αιφνιδιάζοντας τους πλήρως...

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει προσαρμοσή στη νέα απειλή, όπως αντίστοιχη προσπάθεια προσαρμογής κάνει και το Πολεμικό Ναυτικό λόγω της υπαρκτής απειλής στα "μετόπισθεν" του ΠΝ στο Ιόνιο, από την βάση υποβρυχίων στο Δυρράχιο που έχουν κατασκευάσει οι Τούρκοι...

Επίσης η αλβανική Βουλή χθες ψήφισε την αποδοχή οικονομικής βοήθειας ποσού εκταομμυρίων υρώ για την αγορά υλικού και στρατιωτικού εξοπλισμού από την Τουρκία, επισκέψεις για θέματα υγείας, καθώς και για την εκπαίδευση προσωπικού στην Τουρκία.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr