Mero, mjaft njerëz kemi vrarë!
28.08.2014 | 9:41 0
Arben Rrozhani
Në një moment sinqeriteti dhe pendesë të thellë, ish-drejtori i
gazetës “Albania” po na thoshte pak vite më parë te një lokal poshtë
“Zayed Center”: “Bo, bo, sa njerëz kemi vrarë!” Ylli Rakipi kishte pak
kohë që e kishte mbyllur gazetën “Albania”, që lindi në kohën e Sali
Berishës, u përdor prej tij, pastaj u vu kundër tij dhe provoi të dalë
si media e pavarur derisa nuk mund të rronte të mos ia varte më kush dhe
gjeti rrugën siç kanë bërë disa gazeta të vogla vitet e fundit, duke u
mbyllur. Njerëzit e vrarë nuk ka listë që t’i nxërë, aq shumë janë bërë
prej vitit 1995. Këtë batutë të Rakipit, besoj e ke dëgjuar edhe ti
Mero, në po të njëjtin lokal, kur u ripajtove me të, pas disa vitesh
armiqësi, të cilën vetëm gazetaria militante e krijon. Po Mero, Rakipi
ka shumë të drejtë. Shumë njerëz kemi vrarë. Sidomos te ajo gazetë
militante, ku ti ishe violinë e parë, Rakipi ishte njeriu i besuar i
ish-Presidentit Sali Berisha, ne vegla të bindura të partisë-shtet dhe
të gjithë bashkë kemi bërë kërdinë, që veç gazetari nuk mund të quhet.
Ne e vramë Sali Berishën dhe PD-në e tij. Jo një, por disa herë, duke e
trimëruar pse ua theu dhëmbët në sheshin “Skënderbej” opozitarëve
socialistë me kryetarin në burg; duke bërë mocione për qypin me guralecë
në selinë rozë, duke e bërë atë president me urra kur vendi digjej më 3
mars 1997; duke shpikur komplotin ndërkombëtar kundër qeverisë së PD-së
dhe Presidentit Berisha; duke iu vënë turmave të vrerosura për humbjen e
kursimeve të jetës epitetin “banda social-komuniste”, që donin të vinin
në Tiranë për të çmontuar qeverinë. Ne e vramë sërish më 3 korrik 1997,
duke e nxitur që të nxirrte legalistët të përzierë me demokratë, me në
krye mbretin e vetëshpallur, se mos anulohej fitorja e thellë e të
majtës mbi PD-në e Berishës.
Ne e vramë sërish kur arkivolin e Azemit e përdorën si dash për të
thyer derën e Kryeministrisë, atëherë kur pushtuan institucionet,
rrëmbyen tanket e gardës dhe u ngujuan në selinë e PD-së. Ti dhe të
tjerë e vratë sërish në 2004-ën, duke e bindur ujkun që të veshë lëkurën
e qengjit, të sajojë KOP-in që na la peshqesh Lulin dhe Majlindën, të
përdorë paratë tona për të paguar lobistët e BG&R që Berisha të
dukej safi demokrat, jo ai vrasësi i 96-97-ës, dhe që pastaj të na
rrinte mbi qafë 8 vjet, duke vrarë për biznesin e të birit në Gërdec,
duke ekzekutuar përpara kryeministrisë, duke plaçkitur me monopole dhe
koncesione dhe duke na lënë para ikjes një vend të stërshitur dhe të
stërlodhur. Po sa herë e vramë Azemin e shkretë! Me ato 25 pyetjet e
famshme, jo të gjithat të tuat, për pardesynë e bardhë, tragetin, pastaj
duke e lidhur me sindikatat dhe pazaret e tyre, e pastaj me ish-të
përndjekurit. Vramë Genc Pollon, duke e bërë shpresë të re për opozitën
në Kuvendin e 6-të të PD-së dhe PDR-në e tij, tashmë të harruar si
shpresa që do të hiqte salizmin nga Selia Blu. E pompuam aq shumë saqë
edhe vetë Genci i shkretë nuk e besonte se do të bëhej parti, ashtu siç
nuk u bë dhe që pas disa vitesh u rikthye te PD-ja, për t’u bërë më
salist se vetë Saliu, me gjithë Tritan Shehun, pa harruar edhe
zëdhënësin Eno Bozdo, me dy n. Ne e vramë Sokol Olldashin, ish-kolegun
tonë. E frymë dhe e ngritëm lart këtë djalë të zakonshëm, hamës dhe
qejfli lojërash, se ishte strateg i madh politik, se ishte kreu i mafias
më të rrezikshme në vend, se ishte qytetari i parë që i duhej Tiranës,
se ishte shpresa e re e PD-së, kur në fakt ishte po ai Sokoli që njohëm
dikur kur mbushte çantën me bukë me gjalpë dhe me vezë të ziera, ishte
drita e syve të Kozetës sonë të dashur, që kishte rënë në lek të madh e
të kollajtë dhe u hapërda nëpër lojëra fati, në kënaqësi hedonistike dhe
flirte, derisa la kokën. Vramë Ridvan Boden, duke e quajtur ekspertin e
shkëlqyer të financave të PD-së, që na la një mal me borxhe pas
largimit të tij nga ministër Financash, sërish si në kohën e piramidave
dhe sërish me një ekonomi piramidale.
E kë nuk kemi vrarë Mero! Pastaj kur mbaruam duke vrarë të tjerët iu
kthyem njëri-tjetrit. Ti nga redaksia e “Zayed Center” ne te redaksia e
“Albania”-s, pak metra më tutje. E kishe inatin me flirtin e ri të
ish-bashkëpunëtorit tënd, që kishte rregulluar pipëzat me të majtën, për
të bërë pallatin mbi ish-shtëpinë e rinisë dhe ti, si opozitar në një
llogore me Sali Berishën, nuk mund ta honepsje dot. Dhe filluat betejën e
vrasjeve mes njëri-tjetrit: ti i etiketuar si “Mero çorapja” dhe me
simbolin e kafkës në faqe të parë disa javë rresht, ndërsa “Tema” jote
hapej me bëmat e ish-opozitarit Rakipi. Ajo betejë idiote mbaroi pa
fitues dhe ne humbëm lexuesin, së bashku. Tani, disa vite pas kësaj
historie të turpshme, ke ndërmend që të vrasësh Koço Kokëdhimën. Për hir
të së vërtetës, nuk e ke nisur prej historisë së perversit të Sarandës,
por kjo ngjarje sikur ta ka shtuar adrenalinën për të hapur dhe mbyllur
gazetën print dhe online, me njërin prej 140 deputetëve të Kuvendit të
Shqipërisë, duke e bërë atë shqetësimin kryesor të politikës së sotme,
armikun kryesor të pluralizmit politik, të përfaqësimit të popullit në
Kuvend, të mënyrës se si duhet të bëjë politikë dhe të mbajë lidhjet me
elektoratin që i ka besuar votën. Mero po të tregoj diçka, që ka shumë
gjasa të përfundojë si ditar i sekretarit të deputetit K.K. siç po bën
këtë javë.. Në nëntor 2011 u largova nga “Shekulli”, me tri rroga minus
dhe motivi financiar ishte kryesori që më shtyu t’i bashkohesha nismës
së Carlo Bollinos për të drejtuar kompaninë e re mediatike. Në 4 mars
2013 u riktheva. Koço Kokëdhimën e gjeta pak të rënë. Mbi supe kishte
600 milionë lekët e gjobave, që Ridvan Bode nuk pranonte t’ia hiqte
bizneseve të tij, në emër të luftës së klasave. Ti e ke provuar vetë se
çfarë do të thotë hakmarrje e Sali Berishës, se ta mbylli dhe s’të linte
Agim Shehu as të qaseshe të shtypshkronja në ish-Poligrafik. E provoi
edhe Ylli Rakipi pas teje që e mbylli gazetën, kur ia rrasën në dorë
gjobën që s’mund ta paguante. Koco Kokëdhima nuk kishte lënë gur pa
luajtur që të mos e kishte këtë fat.
Kishte qenë prej vitit 1997 dhëmb për dhëmb me çdo pushtet, por pas
janarit 2011, kur hapi gazetën “Shekulli” me trutë e derdhur në bulevard
të Hekuran Dedës, Berisha donte ta shihte të varur Koço Kokëdhimën. Ti u
fute te lista e gazetarëve puçistë, ai te lista e biznesmenëve që
duheshin shuar me farë dhe me fis. Ti hape edhe llogari ku dashamirësit
të derdhnin kontribute që ta mbaje hapur gazetën. Koço nuk e bëri këtë.
Vit pas viti treti dhjamin e mbetur, shiti çdo gjë që mund të shiste,
merrte këtu për të vënë atje, e bëri edhe gazetën as mish dhe as peshk.
Vetëm e vetëm që pushteti të mos e kishte në grykë të topit, pranoi edhe
ftesat për vizitat e festave të fundvitit, që të kish mundësi të dukej
se s’ishte antiqeveritar.
Kur mbeti pa gjë, nuk ngurroi të nxirrte për
shitje, megjithëse pa sukses, edhe apartamentin e vajzës. Këto kohë të
vështira kanë kaluar, se taksidarët nuk vijnë më siç i sillte Agim
Shehu. Nuk ka më luftë klasash për pjesëmarrje në tenderë e në punë
publike dhe garën e fiton më i miri. Nuk është as ashtu siç shpif
Berisha, që “Abissnet”-i që paska patur Koco Kokëdhima, ka rrëmbyer të
gjithë tenderët e qeverisë, në qendër dhe në bazë, kur sipas të dhënave
zyrtare qenka i pesti në listë.
Koço Kokëdhima që ti kërkon ta vrasësh
sot, po përjeton shprehjen “This is a miracle of freedom”, nëse do të
perifrazonim me sarkazëm Sali Berishën. Nga kjo liri kemi fituar të
gjithë, edhe ti, edhe Koço, edhe Ylli, madje edhe Sali Berisha, pushteti
ekonomik i të cilit është ende i patrazuar, ndaj është edhe kaq harbut,
cinik dhe i pamoralshëm. Koço Kokëdhimën e do sërish të vrarë vetëm
Sali Sali Berisha. Ti nuk ke më as motiv, as bindje politike, as
mbështetjen e komentuesve të tu online dhe as të shkuarën jo të largët
që të thotë: “Mjaft kemi vrarë!”
No comments:
Post a Comment