Tradhtarët i njohim- cila është tradhtia
Publikuar më 18.10.2013 | 13:31 (Shekulli)
0
0
Jordan Jorgji/PhD për Marrëdhënie Ndërkombëtare
Ardhja e ministrit të Jashtëm grek, Evangjelos Venizelos në Tiranë,
përbën fillimin e shkrirjes së akujve që u krijuan kohët e fundit në
marrëdhëniet dypalëshe. Gjithashtu, kjo i paraprin një vizite tjetër
akoma më të rëndësishme në vendin tonë, asaj të presidentit grek Karolos
Papulias në fillim të muajit nëntor. Marrëdhëniet shqiptaro-greke, për
sa i përket aspektit politik, mund të quhen komplekse. Kjo sepse ato
mbartin probleme jo të lehta për tu zgjidhur. Gjithashtu, kompleksiteti i
këtyre marrëdhënieve forcohet edhe nga imazhi jo tepër miqësor i
opinionit publik të dy vendeve për njëri-tjetrin. Sado që thuhet se
emigrantët shqiptarë në Greqi dhe minoriteti grek në Shqipëri përbëjnë
ura bashkëpunimi, përsëri mund të themi se nuk ekziston ndonjë imazh
pozitiv për njëri-tjetrin në popujt e dy vendeve. Fatkeqësisht!
Shembuj
praktikë dhe aktualë? Dëmtimi i pllakatës me emrin “Durrësi-Shqipëria”,
të sapo inauguruar në Selanik. Shpejtuan të zhgarravitin emrin
“Shqipëria” si dhe përshkrimin e mëposhtëm në gjuhën shqipe, ndërsa
germat greke ishin lënë të paprekura. Nga ana tjetër, në Fier u hodhën
fletushka ku shanin dhe ofendonin kryepeshkopin Anastas, vetëkuptohet
për origjinën e tij greke, ndërsa në opinione dhe komente të ndryshme,
fjala Greqi shumë herë shoqërohet nga epiteti “shovinist”. Por
“shovinisti” Venizelos shoqërohej në Shqipëri edhe nga deputeti grek
Pirro Dhima. Për këtë të fundit nuk munguan epitete të tipit “tradhtar”,
“gjakprishur” apo “shqiptar i greqizuar”. Por cilin tradhtoi z. Dhima?
Origjina e tij dhe e familjes së tij ka qenë greke. Gjuha që kanë folur
prindërit e tij, të paktën gjyshja, siç e ka deklaruar dhe vetë, ka
qenë greqishtja. Pra z. Dhima ishte shtetas shqiptar, me origjinë apo
kombësi greke. Nëse ai shkoi drejt vendit mëmë, bëri karrierë të
suksesshme si kampion bote duke përfaqësuar Greqinë dhe sot është
deputet i parlamentit grek dhe kryetar i komisionit parlamentar të
miqësisë Greqi-Shqipëri, nuk ka ndonjë gjë të çuditshme apo armiqësore.
Cili gjak ju prish zotit Dhima? Ai shqiptar apo ai grek? A përbën gjaku
kombësi apo kombësia vjen si pjesë e shoqërisë ku dikush jeton? A duhet
ta ndjejë Pirroja Greqinë vend të huaj pas gjithë atyre viteve që jetoi
atje, u diplomua, bëri karrierë dhe u martua me shtetase greke? Për më
shumë, kur fliste gjuhën greke dhe dispononte të njëjtën origjinë?
A mos
duhet ti quajmë “tradhtarë” edhe ata mijëra shqiptarë që jetojnë vite
në Greqi dhe përfituan shtetësinë greke, duke mbajtur paralelisht edhe
atë shqiptare? Po ata shqiptarë që jetojnë dhe punojnë në vende ku nuk
lejohet dyshtetësia dhe marrin shtetësinë e re duke dorëzuar atë
shqiptare, a janë “tradhtarë” dhe “gjakprishur”? I freskët është
shembulli i karakterizimit “tradhtarë”, nga tifozët e kombëtares
shqiptare për futbollistët me origjinë shqiptare të Zvicrës, veçanërisht
kur u pa se fitorja e kësaj të fundit në Tiranë do të shuante shpresat e
përfaqësimit tonë në kampionatin botëror. Gjithashtu, kur diskutohet
për minoritarët grekë në Shqipëri, shpesh herë dëgjon emrin “Jorgo” që
ju vihet atyre, ashtu siç nuk hezitohet që edhe shqiptarët e integruar
në shoqërinë greke të quhen kështu, me humor apo dhe ironi. Për
minoritarët nuk mungon edhe karakterizimi që u bëhet shpesh si “të
shitur për një pension grek”. Meqenëse e paskan ndërruar identitetin kaq
lehtë dhe për pak para, atëherë përse e ruajtën ata gjuhën e tyre
amtare në vitet e komunizmit, kur kontakti i tyre me shtetin grek ishte
zero dhe si rezultat nuk merrnin asnjë pension grek?
Paraja është
joshëse për të gjithë, por nuk mendoj se perceptimi që u bëhet
minoritarëve është i drejtë. Ata nuk ndërruan identitetin, pasi edhe më
parë kanë pasur të njëjtin identitet etnik. Mosinformimi dhe mospranimi
për ekzistencën e popullsive jo shqiptare në etni, pra mentaliteti
imponues“jemi të gjithë shqiptarë”, përbën në vetvete një nacionalizëm
intolerant ndaj pjesëve të veçanta të shoqërisë. Është normale që një
minoritet etnik të jetë i lidhur historikisht dhe shpirtërisht me vendin
me të cilin ndan të njëjtën origjinë. Nëse minoritarët grekë në
Shqipëri ndihen grekë, kjo nuk përbën tradhti ndaj Shqipërisë, ashtu si
dhe minoritarët turq në Bullgari ndihen turq. Identiteti shqiptar nuk
mund t’u imponohet minoriteteve, por duhet të përbëjë një proces
përqafimi vlerash demokratike, tolerance, progresi dhe në harmoni me
identitetin etnik të tyre, me qëllim pranimin efektiv, demokratik dhe
afatgjatë të Shqiptarizmit si identitet paralel ose jo. Në këtë mënyrë
respektimi i minoriteteve dhe përqafimi i vlerave të vendit do të ecin
harmonikisht së bashku. Gjithashtu do të kemi më pak “tradhtarë”.
No comments:
Post a Comment