note: Analiza e Myftaraj bazohet ne interpretim te reme dhe shtremberim te fakteve. Sipas tij emigrantet shqiptare ne Greqi nuk duhet te marrin shtetesise greke, qe dmth femijet e emigranteve te vazhdojne te jene diskriminuar ne nje pakete te drejtash, si pjesemarrja ne administraten greke, zenia e vende te punes sipas kualifikimit shkencor qe femijet e emigranteve po e rrisin cdo dite, lehtesite ekonomike qe mund te kene grupe ekonomikisht te dobeta te emigranteve, arsimin ne shkollat e larta ne nje numur me te madh se sa sot dhe me lehtesi ekonomike (ushqim falas dhe konvikte falas), rritja e inisiatives private per te hapur hapur bisnese (qe edhe tani nuk jane te pakta)dhe jo vetem ne greqi sipas te drejtes qe ka cdo qytetar i "europes se bashkuar", pjesemarrja ne votime per te gjykuar edhe ata si ne zgjedhjet vendore ashtu dhe parlamentare perderi sa jetojne dhe pesojne nga cdo ndryshim i mundshem ekonomik ne Greqi.
Aje qe desheron z. Myftaraj eshte qe keta emigrante shtetas shqiptare te mos i kene keto te drejta ne Greqi, ose e kunderta, ti kene keto ne Greqi por ti humbin ne vendin e tyre. Ndonse ne kete mase emigrantesh te shtetasve shqiptare ekgzistojne investuesit potenciale ne Shqiperi ne nje kohe qe po aplikohet "1 eyro per m katror", Myftaraj desheron ta perjashtoje kete mase nga kjo mundesi bisnesi ne Shqiperi.Vete greqia i ka hapur rruge bisnesit te emigranteve shqiptare ne greqi, Myftaraj deshereon ju a mbylle ketyre shtasve shqiptare ne Shqiperi. Ekonomia e tregut te lire per te eshte nje shpikje mjaft "djallezore". Ajo tenence e globalizmit qe po ndjek gjithe bota, ne kete rrajon komentohet nga Myftaraj si "pushtim i Shqiperise"
Pefytyrimet Myftariste bazohen ne nje konceptim si ai i luftes se ftohte. Ai me sa duket "nuk e di" se Konventa europiane e pranon kete mundesi te dyshtesise pikerisht per te rritur lirine e njerezve dhe jo per ta kufizuar ate, Myftaraj "nuk e di" me sa duket se Shqiperia e ka neneshkruar kete konvente.
Gjithashtu fabrika e tij e deformimeve eshte e lidhur me te ashtuquajturin "detyrim per tu paraqitur si vorioepirote edhe ata qe s'jane dhe per ti konvertuar shqiptaret musilmne ne te krishtere". Ne te vertete aparati administrativ i policise po ben nje pune te madhe kerkimore pikerisht per te zbuluar ata shqiptare qe duan ta paraqesin veten si vorioepirote. Kurse konvertimi ne fe te krishtere konceptohet krejt gabim nga z. Myftaraj. Pergjithesisht ndodh kalimi nga pozita ateiste e kultivuar ne socializem, ne perqafimin e fese orthodokse qe ka qene dhe feja e te pareve tane (kete te fundit e ka theksuar dhe Ismail Kdare) dhe eshte feja e shumices absolute te Komunitetit Europian sot.
Pra modeli Myftarian i kundervihet modelit te sotem europian si dhe konceptit amerika n per te drejtat qe duhet te kene keta 300 000 mije emigrante qe cinikisht Myftaraj i quan si "ushtare" te rekrutuar nga greqia. As me pak e as me shume ashtu sic quheshin dhe ne monizem "tradhetare te atdheut.
Nuk pretendohet me kete shenim per nje kritike rrenjesore te modelit Myftarian, ate do ta gjeni tek S. Marko (jane disa artikuj ne blogger te himara.eu).
Dyshtetësia, pikënisja e planit grek “Mihalis” që grekët të fitojnë statusin e kombit
shtetformues
Nga Kastriot Myftaraj - Vendimi i qeverisë greke, i publikuar në 8 nëntor 2006, për t’ u dhënë në mënyrë masive shtetësinë greke shtetasve shqiptarë të cilët do të deklarojnë para autoriteteve greke se kanë nacionalitet grek , është praktikisht ekuivalenti i mësymjes në Lumin Zaharia, që ndërmori ushtria greke në territorin e Turqisë së sotme gjatë Luftës Greko-turke të viteve 1919-1922, kur grekët, të cilëve aleatët u dhanë një pjesë të bregdetit lindor të Egjeut, duke pasur lakmi për shumë më tepër, nisën në mars 1921 një mësymje të çmendur në thellës i të Anadollit duke arritur deri pranë Ankarasë, në Lumin Zaharia ku u thyen nga turqit në gusht 1922 dhe u flakën në det, duke humbur dhe atë që patën fituar.
Greqia në Shqipëri ka nisur “mësymjen në Lumin Zaharia”. Vendimi i fundit i qeverisë greke është shkallëzimi i zbatimit të atij që në Athinë quhet konfidencialisht plani “Mihalis”, sipas emrit të despotit të Epirit që okupoi Shqipërinë në shekullin XIII, plan sipas të cilit Greqia duhet të realizojë aspiratat e veta historike në Shqipëri minimalisht duke fituar grekët në Shqipëri statusin e kombit shtetformues si shqiptarët në Maqedoni dhe maksimalisht duke aneksuar Greqia territoret e pretenduara
shqiptare.
Me këtë vendim Greqia ka filluar atë që ajo e koncepton si beteja finale për Vorio-Epirin, ndërsa shtetasit e dyfishtë do të jenë armata greke e kësaj lufte. Greqia praktikisht po kërkon ta okupojë Shqipëri në me atë që është një armatë e përbërë nga “ushtarë”-nënshtetas të dyfishtë greko-shqiptarë. Vendimi i fundit i qeverisë greke mund të konsiderohet si vendimi për rekrutimin e kësaj armate. Sipas të dhënave zyrtare greke kjo armatë aktualisht ka 200 mijë “ushtarë”, por Greqia parashikon t’ i dy-tre-katër fishojë ata.
Sipas gazetës ditore të Athinës “Ekathimerini” të datës 8 nëntor 2006, që i referohet Ministrisë së Brendshme të Greqisë, përveç këtyre 200 mijë vetëve që pritet të fitojnë shtetësinë greke, oferta është e hapur edhe për shtetas shqiptarë të tjerë që do të aplikojnë për kartën e identitetit (pra të deklarohen si grekë vorio-epirotë), çka u mundëson që të fitojnë nënshtetësinë greke. Pra, fjala nuk është thjesht për dhënie shtetësie, duke ruajtur nacionalitetin, por për ndryshim nacionaliteti si parakusht për të aplikuar për marrjen e shtetësisë greke nga ana e shtetasve shqiptarë. Siç shihet mbetet e hapur mundësia që të dy-trekatërfishohet
etj., efektivi i kësaj armate, duke qenë se shumë shtetas shqiptarë me nacionalitet shqiptar do të joshen që për shkak të varfërisë të deklarohen sikur kanë nacionalitet grek. Sipas mënyrës se si është konceptuar ky vendim i qeverisë greke, çdo shtetas shqiptar me nacionalitet shqiptar, pavarësisht nëse është emigrant në Greqi, ose banon në Shqipëri, mjaft që të deklarojë se ka nacionalitetin grek dhe të fitojë kartën e homogjenit, çka pastaj i mundëson që të aplikojë për të fituar
nënshtetësinë greke. Dhe ajo që nuk thuhet por zbatohet në praktikë, është se kërkohet si kusht dhe marrja e fesë ortodokse nga ana e joortodoksëve.
Se çfarë planesh ka Greqia në të ardhmen kuptohet nga një deklaratë e ministrit të brendshëm grek Pavlopoulos. Sipas agjencisë grek të lajmeve ANA, në 8 nëntor 2006, Ministri i Brendshëm grek Prokopis Pavlopoulos duke iu përgjigjur një pyetjeje për shkaqet e vonesës së zgjidhjes së kësaj çështjeje të hershme, të dhënies së nënshtetësisë të së ashtuquajturve vorio-epirotë, u shpreh se kjo vonesë kishte ndodhur për shkak të mungesës së garancive nga Shqipëria në lidhje me të
drejtat e pronësisë dhe të drejtat politike të atyre që me pëlqimin e tyre do të deklarohen si grekë etnikë në Shqipëri, në rast të akordimit të shtetësisë së dyfishtë.
Pra, Greqia ka dashur që të marrë garanci nga shteti shqiptar, së pari që “ushtarët” e armatës greke, shumë nga të cilët gjatë këtyre 15 viteve, me ndihmën e Greqisë kanë zënë pozita kyçe në ekonominë shqiptare, duke pasur biznese të të gjitha llojeve, si dhe duke blerë në mënyrë abuzive shumë pasuri të patundshme, mos të ndëshkohen nga shteti shqiptar, pasi kjo “armatë” greke të shfaqet në hapësirën e shoqërisë shqiptare, duke u privuar nga privilegjet që kanë në biznese dhe duke u
privuar nga pronat e patundshme që kanë vënë në mënyrë abuzive. Së dyti, Greqia, sipas fjalëve të mësipërme të ministrit grek, kërkon të marrë garanci nga shteti shqiptar që ky mos ta eliminojë si forcë në politikën shqiptare këtë “armatë” greke të shtetasve të dyfishtë, por me nacionalitet të vetëm grek. Se Greqia kërkon që “armatën” greke të shtetasve të dyfishtë, por me nacionalitet të vetëm grek ta desantojë si forcë diversive për të ndryshuar gjendjen e tashme të shtetit shqiptar. Greqia kërkon të sigurohet paraprakisht se shteti shqiptar nuk do të reagojë duke u hequr shtetësinë shqiptare të gjithë atyre shtetasve shqiptarë me nacionalitet shqiptar që do të lëshojnë nacionalitetin shqiptar për të marrë atë grek. Synimi i fundit i Greqisë është që këtë “armatë” të “ushtarëve” me shtetësi të dyfishtë ta përdorë si kartë për të fituar grekët në Shqipëri statusin e kombit të dytë shtetformues, ashtu siç e kanë shqiptarët në Maqedoni, ose ta përdorë në një referendum secesionist vorioepirot që do të ndante shtetin shqiptar.
Greqia është duke i bërë këto gjëra pikërisht në kohën që në Ballkan dhe më gjerë është hapur loja e magje gjeopolitike që mund të çojë deri në ndryshimin e kufijve, kur nga Moldova në Kaukaz janë planifikuar dhe po zhvillohen referendume
secesioniste të popullsive ruse në disa republika ish-sovjetike që tashmë janë shtete të pavarura si Moldova, ose njësi autonome të shteteve si Abkhazia dhe Osetia, si dhe kur në Kosovë pritet të ketë zhvillime që Greqia kërkon t’ i eksploitojë për analogji në çështjen që ajo e quan të Vorio-Epirit-. Greqia kërkon që të përfitojë minimalisht për ta bërë Shqipërinë një shtet dykombësh me greqishten gjuhë të dytë zyrtare dhe me flamurin grek që ngrihet krahas atij shqiptar etj., dhe maksimalisht për aneksuar një pjesë sa më të madhe të territorit shqiptar. Se ç’ u mbetet grekëve që të kërkojnë tjetër pasi të kenë siguruar në letër një milion ose edhe më tepër vorio-epirotë në Shqipëri, veç që të kërkojnë që grekët të marrin në Shqipëri statusin e kombit
shtetformues, çka ata e shohin si premisë për shpërbërjen e shtetit shqiptar?
Por, ku është për Greqinë në Shqipëri “Lumi Zaharia” deri tek i cili Greqia synon që ta çojë kufirin verior grek në rast të zbatimit të skenarit maksimalist që është qëllimi final grek? Këtë nuk është e vështirë ta kuptosh. Në planet greke “lumi Zaharia” në Shqipëri është me gjasë Lumi Erzen. Greqia ka siguruar që në vitin 2003 të drejtën për të pasur një bazë ushtarake në Bisht-Pallë, në veri të Durrësit, pranë grykëderdhjes së Lumit Erzen. Nuk mundet mos të konstatohet se kjo bazë gjendet në
atë pikë ku është përfolur se sipas marrëveshjeve të reja greko-serbe kalon vija e re e ndarjes së territorit të Shqipërisë midis Greqisë dhe Serbisë. Sigurisht që këto gjëra sot thuhen në të ashtuquajturin shtyp ekstremist të dy vendeve, por koha ka
treguar, me hapjen e arkivave, se ato që thuheshin në shtypin ekstremist haptas, ishin të njëjta me ato që thuheshin në mënyrë sekrete nga kancelaritë e dy vendeve. Kjo bazë ushtarake është avanposti i një ndërhyrjeje ushtarake greke në Shqipëri. Se pasi të deklarohen kaq shumë “homogjenë”, që njëherësh deklarohen dhe si të krishterë ortodoksë, nuk është e vështirë të imagjinohet se Greqia do të shpikë keqtrajtimin e tyre nga shqiptarët muslimanë dhe të futë ushtrinë masivisht për t’ i mbrojtur, pasi e ka shenjuar paraprakisht pikën maksimale të pretendimeve të veta.
Me vendimin e fundit të qeverisë greke konflikti në marrëdhëniet greko-shqiptare është shndërruar në atë që në teorinë e lojërave quhet “zero-sum game”. Sot, politologët zbatojnë në studimin e politikës atë që në matematikë njihet si “Teoria e
lojërave”. Sipas kësaj teorie, lojërat janë dy llojesh: zero-sum game dhe non-zero-sum game. Lojërat e llojit të parë (zerosum game) janë ato lojëra që janë krejt kompetitive dhe ku lojtarët kanë interesa krejt konfliktuale. Në këto lojëra, luhet vetëm për fitore me çdo kusht dhe humbja është e papranueshme. Ndërsa lojërat e llojit të dytë (non-zero-sum game) janë lojëra ku të dy lojtarët kanë interesa të kundërta dhe të përbashkta. Këto nuk janë lojëra krejt kompetitive dhe këtu të dy lojtarët nuk luajnë për fitore me çdo kusht.
Në zero-sum game negocimi mes palëve është i parëndësishëm sepse atje nuk ka mundësi që lojtarët të bashkëpunojnë për shkak të interesave të kundërta. Ndërsa në non-zero-sum game negocimi mes palëve i vendosur mbi bazën e interesave të përbashkta shpesh influencon rezultatin e lojës. Në lojërat e llojit të parë, lojtarët nuk bëjnë kompromise të dyanëshme dhe këto lojëra quhen jokooperative, ndërsa në lojërat e llojit të dytë lojtarët bëjnë kompromise të dyanëshme dhe këto lojëra quhen kooperative.
Marrëdhëniet midis shteteve që kanë konflikte, siç është rasti i Greqisë me Shqipërinë, mund të jenë një non-zero-sum game, kur asnjëra palë nuk kërkon të marrë gjithçka që është në lojë. Në këtë rast, edhe pse të vendet kanë interesa të kundërta, secila palë kërkon të mbrojë interesat e veta nacionale, ekonomike, etnike etj., por kanë dhe interesa të përbashkta- të dy palët duan që të shmangin shkallëzimin e konfliktit që do të kishte edhe implikimet e të tretëve dhe mund të përfundonte deri në luftë. Prandaj të dy palët arrijnë në kompromise të cilave u përmbahen. Marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Greqisë që nga viti 1991 janë zhvilluar si një non-zero sum game, ku kompromiset janë bërë me lëshime të njëanëshme nga pala shqiptare, e cila i ka bërë lëshime Greqisë në gjithçka që kjo ka kërkuar për zhvillimin e interesave greke në Shqipëri, kryesisht në rrafsh ekonomik, fetar, por edhe ushtarak. Shqipëria është nxitur edhe nga aleati i saj SHBA-të që t’ i bëjë koncesione Greqisë, me arsyetimin që të shmanget shkallëzimi i konfliktit të cilin e kërkon Greqia dhe që do të dëmtonte strategjinë amerikane në Ballkan që konsistonte në moszhvillimin e dy konflikteve në të njëjtën kohë.
Por, tashmë dinamika e zhvillimit të aksionit nacionalist grek vis-à-vis Shqipërisë i shndërroi marrëdhëniet shqiptarogreke në një konflikt të llojit zero-sum-game. Realizimi i projektit grek për dyshtetësinë e vorio-epirotëve çon në zhdukjen e
kombit dhe tekefundit të shtetit shqiptar. Me vendimin e fundit Greqia tregon se nuk është më e interesuar për frenimin e konfliktit në marrëdhëniet mes dy vendeve por për shkallëzimin e konfliktit.
Në Teorinë e Lojërave ekziston ai që njihet si “Nash solution” (Zgjidhja “Nash”), që bazohet në balancën e kërcënimeve.Sipas këtij koncepti, të dy palët do të jenë të kërcënuara në rast se nuk do të shkohej deri tek një marrëveshje. Një shembull të
gjetjes të “Nash solution” në marrëdhëniet ndërkombëtare e patëm gjatë periudhës së “Luftës së Ftohtë”, kur ekzistonte rreziku i luftës së përgjithshme bërthamore quhej si “ekuilibri i frikës” i ardhur nga “shkatërrimi i sigurt i ndërsjellë”. Sipas këtij koncepti, asnjëra nga superfuqitë, ose fuqitë bërthamore, aleate të tyre, nuk guxonte që t’ i përdorte armët bërthamore, pasi kjo do të çonte në përdorimin masiv të tyre, çka do të shkaktonte shkatërrimin e sigurt të të gjitha palëve të involvuara.
A mund të arrihet në marrëdhëniet shqiptaro-greke deri tek “Nash solution”? Greqia mendon se nuk ka arsye pse të arrijë deri këtu, pasi në kalkulimin e saj të rreziqeve që i vijnë në lojën që ka filluar në Shqipëri, rreziku që i vjen nga pala shqiptare,
duke konsideruar fuqinë e kësaj të fundit, është minimal. Por çdo shtet, sado i dobët qoftë në raport me kundërshtarin, po kështu edhe Shqipëria në raport me Greqinë, kur loja bëhet një zero-sum game është e detyruar të rezistojë. Dhe tashmë që Greqia filloi betejën finale për Vorio-Epirin amerikanët kanë detyrimin që t’ i inkurajojnë shtetarët shqiptarë që t’ i rezistojnë mësymjes greke. Greqia është sot virtualisht pjesë e një fronti antiamerikan që fillon nga Korea e Veriut, për të vazhduar në
Iran, Kaukaz, Siri, Serbi, Venezuelë, duke pasur si mbështetje dhe rrjetet terroriste në Afganistan, Irak, Palestinë, Liban dhe që, në një mënyrë ose në një tjetër, ka praktikisht mbështetjen realpolitike të Kinës, Rusisë dhe Francës. Si rezultat i
veprimit të këtij fronti antiamerikan, Greqia kalkulon që të përfitojë nga një largim i mundshëm i SHBA-ve nga Ballkani, gjë të cilën ajo e stimulon në Shqipëri, për ta sunduar Shqipërinë në aleancë me Serbinë.
Me ndihmën amerikane mund të krijohet nga pala shqiptare një balancë kërcënimesh në sajë të së cilës mund të arrihet deri tek “Nesh solution”. Dhe nëse Greqia do të riskojë atëherë duhet pritur që loja që ajo ka nisur në Ballkan, ta çojë në konflikt
që mund të shkallëzohet deri në luftë, deri edhe me vende si Turqia, pasi Greqia kërkon të përfitojë nga situatat e vështira që pritet të kalojë Turqia për t’ i shkëputur këtij vendi territoret që i ka aspiruar historikisht.
Ne shqiptarët nuk kemi fuqi ta ndalim të vetëm mësymjen greke, por amerikanët që kanë interesa në hapësirën shqiptare do të gjejnë këtu dëshminë se grekët nuk duan që të mbrojnë në Shqipëri interesat e minoritetit grek, siç pretendojnë, por të kolonizojnë dhe në perspektivë aneksojnë Shqipërinë. Tashmë u mor vesh, Greqia dhe grekët nuk kërkokan përmbushjen e lirive dhe të drejtave të tyre, sipas standardeve europiane, që sipas tyre u qenkan mohuar nga shqiptarët, por kërkokan që të sundojnë politikisht gjithë Republikën e Shqipërisë, duke e shndrruar atë në “Vorio-Epirin“ e Madh. Prandaj duhet që shteti shqiptar ta bëjë të qartë se të gjithë atyre shtetasve shqiptarë që do të marrin shtetësinë greke do t’ u hiqet shtetësia shqiptare në mënyrë që ata të neutralizohen si instrument politik i Greqisë në Shqipëri.
Një premisë e zbatimit të “Nash solution“ në Shqipëri është që ata që mendojnë të bëhen instrument i lojës nacionaliste greke ta kenë të qartë se çfarë rrezikojnë. Një miku im shqiptaro-amerikan më ka treguar një ndodhi me studiuesin e famshëm
amerikan Samuel Huntington. Miku im më tregoi se vitin e kaluar pati rastin ta takonte Huntingtonin në një pritje ku ishte i ftuar. Atje një nga të ftuarit i tha Huntingtonit se a nuk i dukej se e kishte ekzagjeruar shume kur në librin e vet “Kush jemi ne?” (2004), paralajmëron futjen e SHBA-ve në një konflikt të ngjashëm me atë në Bosnje-Herzegovinë për shkak të potencimit konfliktual të identitetit të hispanikëve të SHBA-ve, në raport me amerikanët protestantë dhe të shenjave secesioniste promeksikane të komunitetit hispanik, dhe se mos ndoshta kishin të drejtë ata që e akuzonin Huntingtonin se kishte nxitur konfliktin ndërfetar dhe ndëretnik në SHBA-të.
Samuel Huntington iu përgjegj kësaj vërejtjeje se ndoshta vlerën më të madhe të librit të vet ai e shikonte në atë se i tregonte elitës hispanike në SHBa-të dhe intelektualëve hispanikë perspektivën që e priste vendin në rast se ata vazhdonin
ta drejtonin komunitetin e tyre në këtë rrugë të rrezikshme dhe nuk pranonin të asimiloheshin në komunitetin anglofon amerikan, çka do të sjellë reagimin e radikalëve të palës tjetër në emër të mbrojtjes së SHBa-ve. Pas këtij libri përfundoi z. Huntington, ata (intelektualët hispanikë) nuk mund të shfajësohen nesër duke thënë se nuk e parashikuan se çfarë do të ndodhte. Pra, në njëfarë mënyrë Huntington e pati konceptuar librin e vet si një ftesë për hispanikët e SHBA-ve për të arritur
në një “Nash solution“.
Pasi miku im përfundoi së treguari këtë histori, unë i thashë se me të njëjtin motiv si Huntington, edhe unë kisha botuar dy libra “Nacional-islamizmi shqiptar“ dhe “Kalvari i gjysëhanës“ për t’ u treguar intelektualëve të asaj pjese të popullsisë së
Shqipërisë që është më e hapur ndaj aksionit asimilues të Greqisë, në sajë të disa konflikteve të trashëguara të hapësirës shqiptare, si dhe asaj pjese të popullsisë që flirton me botën islamike, se çfarë perspektive do të krijohej në rast se ata
vazhdonin të bënin lojën greke dhe konflikti shkallëzohej rrezikshëm. Ashtu si hispanikët e SHBA-ve pas botimit të librit të Huntingtonit, edhe ata shqiptarë që bëjnë lojën e Greqisë pas botimit të këtyre librave, nesër nuk mund të thonë se nuk e
patën parashikuar se çfarë do të ndodhte. Ajo që po ndodh është që Greqia filloi lojën e madhe me zjarr në Shqipëri dhe çdokush që do të bëjë lojën greke duhet ta marrë parasysh çmimin, që do të jetë po ai që paguan grekët e Anadollit në vitin
1922.
(Gazeta "sot"-15-11-2006)
No comments:
Post a Comment