Saturday, March 10, 2007

Δεν μιλάμε, μόνο φωνάζουμε

Πύρρος Δήμας
Goalnews

Τελικά σε αυτήν τη χώρα βλέπουμε θέαμα μόνο αν είναι θλιβερό και αποτρόπαιο. Να με συγχωρήσετε, αλλά γι άλλη μια φορά δεν θα αναφερθώ σε αθλητικά θέματα, τα οποία είναι και γνωστά και δεν έχουν εκπλήξεις.

Βλέπω στην τηλεόραση τα επεισόδια που έγιναν στο Σύνταγμα, στο συλλαλητήριο για την Παιδεία. Βλέπω να βεβηλώνεται το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, να καίνε το φυλάκιο και να εκτοξεύουν πέτρες στη Βουλή.

Πήγαν δηλαδή να καταστρέψουν το μνημείο που τιμά αυτούς που έδωσαν και τη ζωή τους, προκειμένου να μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα, να εκφράζουμε την άποψή μας, να διαδηλώνουμε ελεύθερα.

Δεν νομίζω πως αυτά τα επεισόδια έγιναν από φοιτητές, αλλά δεν γνωρίζω και ποιοι τα έχουν προκαλέσει. Ομολογώ πως βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση και ως πολίτης αλλά και ως απλός φοιτητής του παιδαγωγικού τμήματος, που βλέπει τη σχολή του κλειστή και έχει μερικούς μήνες να ανοίξει.

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που γεννάει την τυφλή βία στους δρόμους, τι είναι αυτό που κάνει ένα κομμάτι της νεολαίας να αντιδρά έτσι. Ναι, παίρνω και εγώ στα σοβαρά αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα επεισόδια γίνονται από κύκλους που επιθυμούν να εντείνουν το κλίμα και να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση.

Ωστόσο θέλω να σταθώ και στην άλλη πλευρά της διαδήλωσης. Εκεί όπου νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν την αγωνία για το μέλλον τους.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι για ποιο λόγο δεν καθόμαστε να συζητήσουμε μαζί τους, να κοιτάξουμε προβλήματα και να αναζητήσουμε λύσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη το μέλλον των παιδιών μας είναι πιο σημαντικό από το ασφαλιστικό πρόβλημα, πολύ πιο ενδιαφέρον από τις αποκρατικοποιήσεις και τις καθημερινές πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων. Και, δεν μπορεί, αν όντως η πολιτεία έχει καλές προθέσεις, τότε γιατί οι νέοι αντιδρούν και βγαίνουν στο δρόμο;

Φοβάμαι πως όλοι μαζί, έστω και χωρίς τη συμμετοχή μας, σπρώχνουμε ένα κομμάτι της νεολαίας μας στο περιθώριο. Το διαπιστώνουμε στα πέταλα των γηπέδων και στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Πώς αντιδρούμε όμως; Μόνο με καταστολή, όχι με πραγματικό ενδιαφέρον για την ουσία των προβλημάτων.

Λες και θέλουμε, δηλαδή, να σπρώξουμε τη σκόνη κάτω από το χαλάκι για να μην τη βλέπουμε. Αργά ή γρήγορα, όμως, η κοινωνία θα βρει απέναντί της μεγαλύτερα προβλήματα. Το χειρότερο είναι πως κανένας δεν μιλάει. Ολοι φωνάζουν. Αλλά με κραυγές δεν είναι δυνατό να συνεννοηθούμε. Ετσι δεν είναι;

Η όμορφη εικόνα
Από το ντέρμπι του Καραϊσκάκη ένα συγκράτησα. Το χειροκρότημα αρκετών φιλάθλων του Ολυμπιακού προς τον Σωτήρη Νίνη, όταν αποχωρούσε από το γήπεδο.

Ομολογώ πως δεν το περίμενα, ήταν, ίσως, μία από τις πιο όμορφες εικόνες που είδαμε στα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια.

Μία εικόνα που μας δείχνει πως αρχίζουν πλέον και υπάρχουν όλοι και περισσότεροι υγιείς φίλαθλοι που αποδοκιμάζουν το φανατισμό και είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν το όμορφο, απ όπου και αν προέρχεται. Πάντα τέτοια...

Χωρίς εισιτήριο
Ακούω από αρκετούς φίλους γκρίνια επειδή δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο για τον τελικό του Champions League. Εγώ δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο. Εμαθα ότι για τους Ελληνες φιλάθλους, τους ανθρώπους της χώρας που φιλοξενεί τον τελικό, διατέθηκαν μόλις 4.500 εισιτήρια και η επιλογή των τυχερών έγινε με κλήρωση. Νομίζω πως ο αριθμός είναι τραγικά μικρός. Εντάξει, ας δεχθούμε ότι οι δύο ομάδες που θα φτάσουν στον τελικό δικαιούνται ένα σημαντικό αριθμό εισιτηρίων. Αλλά, από την άλλη, πιστεύω πως είναι υπερβολικός ο αριθμός των εισιτηρίων που θα διατεθούν για τις δημόσιες σχέσεις της UEFA και των χορηγών της. Από πού αντλούν έσοδα όλοι αυτοί; Από τους απλούς φιλάθλους που είναι θεατές των διαφημίσεών τους και καταναλωτές των προϊόντων τους. Ε, ας τους σέβονται περισσότερο όταν φτάνει η κορυφαία στιγμή του θεσμού. Ας είναι. Προσπαθήστε να το δείτε αισιόδοξα οι αποκλεισμένοι. Αλλωστε, σουβλάκια δεν πωλούνται στις κερκίδες του ΟΑΚΑ ούτε πίτσες!

No comments: