le 18/2/2010 12:32:14
http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/article.php?storyid=2031Πήραμε αρκετά σχόλια για το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας, ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα ανησυχητικό τόσο στην Ελλάδα όσο και για τους Έλληνες της Διασποράς
Δημοσιεύουμε το άρθρο του κυρίου ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΚΗ ΚΩΣΤΑ, Καθηγητής Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών
Η βιασύνη της κυβέρνησης να καταθέσει νέο σχέδιο νόμου για τη διαδικασία απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας σε μετανάστες, πυροδότησε έντονη συζήτηση, κατά την οποία έχουν διατυπωθεί και τεκμηριωμένες, αλλά και αβάσιμες απόψεις.
Νομίζω ότι είναι αβάσιμες τόσο οι φοβικές ως ρατσιστικές φωνές, που θέλουν να κάνουν πρακτικά αδύνατη τη χορήγηση υπηκοότητας σε μετανάστες, όσο και οι «φιλάνθρωπες», «προοδευτικές», «σύγχρονες» κ.τ.τ. απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η απόδοση της υπηκοότητας πρέπει να είναι μια τυπική διαδικασία, με ελάχιστες προϋποθέσεις. Οι πρώτες εύκολα απορρίπτονται και δεν θα ασχοληθώ μαζί τους. Θα επικεντρωθώ στις δεύτερες, που έχουν ισχυρά ερείσματα στον χώρο των Μ.Μ.Ε. και προβάλλονται από διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις με σημαντική επιρροή.
Για να φθάσουμε στο σωστό συμπέρασμα για οποιοδήποτε θέμα πρέπει: α) να ξεκαθαρίσουμε τους στόχους μας β) να εκτιμήσουμε ορθά την υπάρχουσα κατάσταση και τους παράγοντες που την επηρεάζουν και γ) να αξιολογήσουμε τις επιπτώσεις τυχόν ενεργειών μας.
Πιστεύω ότι κύριοι στόχοι της πολιτικής απόδοσης υπηκοότητας πρέπει να είναι: α) η διατήρηση του ελληνικού πολιτιστικού πλαισίου και της κοινωνικής συνοχής και β) η δίκαιη αντιμετώπιση όσων ζουν νόμιμα στη χώρα μας. Φοβούμαι όμως ότι δεν συμμερίζονται όλοι αυτούς τους στόχους. Κάποιοι προβάλλουν ως στόχο την πολυπολιτισμικότητα, ουσιαστικά δηλαδή την ανυπαρξία κοινού πολιτιστικού πλαισίου. Μου προξενεί κατάπληξη η επιμονή τους στη θέση αυτή, διότι εύκολα φαίνεται ότι οδηγεί στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Αυτό το αποτέλεσμα έγινε ήδη αντιληπτό σε άλλες χώρες, όπου πλέον εγκαταλείπεται το θολό πολυπολιτισμικό πρότυπο (για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου συζητείται η έννοια της γαλλικότητας). Μάλιστα για την Ελλάδα υπάρχουν δύο πρόσθετοι λόγοι αποφυγής αυτού του προτύπου: α) η σχεδόν ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών και β) η μη ύπαρξη άλλου συνεκτικού στοιχείου εκτός από το πολιτιστικό. Ούτε οικονομική ισχύ μπορούμε να προβάλλουμε, ούτε πολιτική (όπως ακόμη μπορούν οι Η.Π.Α.). Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεται στη χώρα μας η προσπάθεια επιβολής της πολυπολιτισμικότητας. Έτσι επιδιώκεται να γίνει η παιδεία μας λιγότερο «ελληνοκεντρική», ενώ προβάλλονται αστεία ιδεολογήματα περί ασυνέχειας του ελληνισμού, δημιουργίας του ελληνικού έθνους από το ελληνικό κράτος κ.τ.τ. Πιστεύω ότι, αν θέλουμε να βοηθήσουμε την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: Να προβάλλουμε τον πλούτο της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού, τονίζοντας παράλληλα την αλληλεπίδραση με άλλα έθνη και πολιτισμούς. Όχι να διαγράψουμε την αρχαία ή τη «βυζαντινή» μας ιστορία, αλλά να ερμηνεύσουμε σωστά την οικουμενικότητα του Μ. Αλεξάνδρου και το ότι λαϊκός ήρωας του βυζαντινού ελληνισμού ήταν ο Διγενής Ακρίτας. Επιτυχία δεν είναι να καταργηθούν οι εθνικές γιορτές στα σχολεία μας, αλλά το να απαγγείλει συνειδητά τους «Ελεύθερους πολιορκημένους» ή το να υποδυθεί τον ρόλο του Υψηλάντη σε μια σχολική παράσταση ένας αλλογενής μαθητής. Σε αυτούς τους μαθητές πρέπει να αποδίδει η πολιτεία την ελληνική υπηκοότητα, με υπερηφάνεια μάλιστα.
Εκτιμώντας την υπάρχουσα κατάσταση, είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να απομονώσουμε το θέμα της απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας από τη γενικότερη μεταναστευτική πολιτική και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Με τα σύνορά μας διάτρητα, προς όφελος των σύγχρονων δουλεμπόρων, η διαδικασία απόδοσης της υπηκοότητας δεν πρέπει να λειτουργεί ως πρόσθετο κίνητρο για εισροή λαθρομεταναστών. Για παράδειγμα, η απόδοση υπηκοότητας σε ανήλικα παιδιά, που νομιμοποιεί από το παράθυρο την παραμονή των γονέων τους, είναι επιεικώς λανθασμένη.
Η μεταναστευτική πολιτική φυσικά εξαρτάται και από την οικονομική κατάσταση. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης η συσσώρευση μεταναστών και μάλιστα παράνομων, επιτείνει την ανεργία και την ανέχεια και αντικειμενικά υποθάλπει την εγκληματικότητα, άρα και το συναίσθημα της ανασφάλειας. Και όλα αυτά πρωτίστως στα φτωχότερα στρώματα, που περιλαμβάνουν και τους μετανάστες. Δεν έπαθαν ξαφνικά μαζική ψύχωση εναντίον των ξένων οι κάτοικοι των φτωχότερων περιοχών, που είδαν τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται και δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν το βράδυ. Πολύ πιο αξιοκατάκριτοι είναι κάποιοι κάτοικοι του Ψυχικού ή της Φιλοθέης, που δίνουν ένα κομμάτι ψωμί στο υπηρετικό τους προσωπικό, για να μπορούν να συντηρούν και τρίτο πολυτελές αυτοκίνητο. Ίσως μάλιστα μερικοί από αυτούς να κατακρίνουν τον ελληνικό λαό για ρατσιστική συμπεριφορά. Εν πάση περιπτώσει, είναι αδύνατο να παράσχει το ελληνικό κράτος αξιοπρεπή διαβίωση στους λαθρομετανάστες, αν ο αριθμός τους ξεπεράσει ένα όριο. Και ίσως το έχει ξεπεράσει ήδη, αξιόπιστα στοιχεία δεν υπάρχουν.
Υποστηρίζουν κάποιοι ότι η απόδοση υπηκοότητας θα ωφελήσει την οικονομία, διότι θα περιορίσει την «μαύρη» εργασία. Αυτοί μάλλον συγχέουν την υπηκοότητα με την άδεια εργασίας. Η μαύρη εργασία θα περιοριστεί μόνον αν υπάρξει σοβαρός έλεγχος. Αλλιώς, ο Αλβανός που ξεφορτώνει νύχτα κινέζικα προϊόντα την ίδια δουλειά θα κάνει, ακόμη και αν αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα.
Τέλος βλάπτουν όλους (και τους μετανάστες) οι συνεχείς κατηγορίες που εκτοξεύουν οι ίδιοι «φιλάνθρωποι» και «προοδευτικοί» κύκλοι εναντίον του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους, γενικεύοντας αβασάνιστα περιπτώσεις εκμετάλλευσης και ρατσιστικής συμπεριφοράς, που όντως υπάρχουν και που πράγματι πρέπει να στηλιτεύονται. Ξεχνούν μάλιστα να αναφέρουν αντίθετες περιπτώσεις, όπως το ότι το ελληνικό λιμενικό σχεδόν καθημερινά σώζει λαθρομετανάστες από τα σαπιοκάραβα που βυθίζουν οι Τούρκοι δουλέμποροι. Ως μέτρο σύγκρισης αναφέρω την Αυστραλία, που μπορεί να ελέγχει πλήρως τον αριθμό μεταναστών που δέχεται. Την μόνη φορά όμως που κινδύνεψε να χάσει τον έλεγχο, έστειλε τα πλοία της να σταματήσουν με κάθε τρόπο τους “boat people”.
Νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει συναίνεση για τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας από τους μετανάστες δεύτερης γενιάς, ώστε να εξυπηρετούνται οι στόχοι που αναφέρθηκαν. Επιπλέον μπορεί και πρέπει ο μηχανισμός που θα στηθεί να είναι αδιάβλητος, ώστε να μην καταντήσει μια ακόμη πηγή χρηματισμού για κάποιους, σε βάρος των ασθενέστερων. Πιστεύω όμως επίσης ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Αλλιώς τα προβλήματα θα διογκωθούν για όλους, Έλληνες πολίτες και μετανάστες.
Η βιασύνη της κυβέρνησης να καταθέσει νέο σχέδιο νόμου για τη διαδικασία απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας σε μετανάστες, πυροδότησε έντονη συζήτηση, κατά την οποία έχουν διατυπωθεί και τεκμηριωμένες, αλλά και αβάσιμες απόψεις.
Νομίζω ότι είναι αβάσιμες τόσο οι φοβικές ως ρατσιστικές φωνές, που θέλουν να κάνουν πρακτικά αδύνατη τη χορήγηση υπηκοότητας σε μετανάστες, όσο και οι «φιλάνθρωπες», «προοδευτικές», «σύγχρονες» κ.τ.τ. απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η απόδοση της υπηκοότητας πρέπει να είναι μια τυπική διαδικασία, με ελάχιστες προϋποθέσεις. Οι πρώτες εύκολα απορρίπτονται και δεν θα ασχοληθώ μαζί τους. Θα επικεντρωθώ στις δεύτερες, που έχουν ισχυρά ερείσματα στον χώρο των Μ.Μ.Ε. και προβάλλονται από διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις με σημαντική επιρροή.
Για να φθάσουμε στο σωστό συμπέρασμα για οποιοδήποτε θέμα πρέπει: α) να ξεκαθαρίσουμε τους στόχους μας β) να εκτιμήσουμε ορθά την υπάρχουσα κατάσταση και τους παράγοντες που την επηρεάζουν και γ) να αξιολογήσουμε τις επιπτώσεις τυχόν ενεργειών μας.
Πιστεύω ότι κύριοι στόχοι της πολιτικής απόδοσης υπηκοότητας πρέπει να είναι: α) η διατήρηση του ελληνικού πολιτιστικού πλαισίου και της κοινωνικής συνοχής και β) η δίκαιη αντιμετώπιση όσων ζουν νόμιμα στη χώρα μας. Φοβούμαι όμως ότι δεν συμμερίζονται όλοι αυτούς τους στόχους. Κάποιοι προβάλλουν ως στόχο την πολυπολιτισμικότητα, ουσιαστικά δηλαδή την ανυπαρξία κοινού πολιτιστικού πλαισίου. Μου προξενεί κατάπληξη η επιμονή τους στη θέση αυτή, διότι εύκολα φαίνεται ότι οδηγεί στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Αυτό το αποτέλεσμα έγινε ήδη αντιληπτό σε άλλες χώρες, όπου πλέον εγκαταλείπεται το θολό πολυπολιτισμικό πρότυπο (για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου συζητείται η έννοια της γαλλικότητας). Μάλιστα για την Ελλάδα υπάρχουν δύο πρόσθετοι λόγοι αποφυγής αυτού του προτύπου: α) η σχεδόν ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών και β) η μη ύπαρξη άλλου συνεκτικού στοιχείου εκτός από το πολιτιστικό. Ούτε οικονομική ισχύ μπορούμε να προβάλλουμε, ούτε πολιτική (όπως ακόμη μπορούν οι Η.Π.Α.). Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεται στη χώρα μας η προσπάθεια επιβολής της πολυπολιτισμικότητας. Έτσι επιδιώκεται να γίνει η παιδεία μας λιγότερο «ελληνοκεντρική», ενώ προβάλλονται αστεία ιδεολογήματα περί ασυνέχειας του ελληνισμού, δημιουργίας του ελληνικού έθνους από το ελληνικό κράτος κ.τ.τ. Πιστεύω ότι, αν θέλουμε να βοηθήσουμε την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: Να προβάλλουμε τον πλούτο της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού, τονίζοντας παράλληλα την αλληλεπίδραση με άλλα έθνη και πολιτισμούς. Όχι να διαγράψουμε την αρχαία ή τη «βυζαντινή» μας ιστορία, αλλά να ερμηνεύσουμε σωστά την οικουμενικότητα του Μ. Αλεξάνδρου και το ότι λαϊκός ήρωας του βυζαντινού ελληνισμού ήταν ο Διγενής Ακρίτας. Επιτυχία δεν είναι να καταργηθούν οι εθνικές γιορτές στα σχολεία μας, αλλά το να απαγγείλει συνειδητά τους «Ελεύθερους πολιορκημένους» ή το να υποδυθεί τον ρόλο του Υψηλάντη σε μια σχολική παράσταση ένας αλλογενής μαθητής. Σε αυτούς τους μαθητές πρέπει να αποδίδει η πολιτεία την ελληνική υπηκοότητα, με υπερηφάνεια μάλιστα.
Εκτιμώντας την υπάρχουσα κατάσταση, είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να απομονώσουμε το θέμα της απόδοσης της ελληνικής υπηκοότητας από τη γενικότερη μεταναστευτική πολιτική και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Με τα σύνορά μας διάτρητα, προς όφελος των σύγχρονων δουλεμπόρων, η διαδικασία απόδοσης της υπηκοότητας δεν πρέπει να λειτουργεί ως πρόσθετο κίνητρο για εισροή λαθρομεταναστών. Για παράδειγμα, η απόδοση υπηκοότητας σε ανήλικα παιδιά, που νομιμοποιεί από το παράθυρο την παραμονή των γονέων τους, είναι επιεικώς λανθασμένη.
Η μεταναστευτική πολιτική φυσικά εξαρτάται και από την οικονομική κατάσταση. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης η συσσώρευση μεταναστών και μάλιστα παράνομων, επιτείνει την ανεργία και την ανέχεια και αντικειμενικά υποθάλπει την εγκληματικότητα, άρα και το συναίσθημα της ανασφάλειας. Και όλα αυτά πρωτίστως στα φτωχότερα στρώματα, που περιλαμβάνουν και τους μετανάστες. Δεν έπαθαν ξαφνικά μαζική ψύχωση εναντίον των ξένων οι κάτοικοι των φτωχότερων περιοχών, που είδαν τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται και δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν το βράδυ. Πολύ πιο αξιοκατάκριτοι είναι κάποιοι κάτοικοι του Ψυχικού ή της Φιλοθέης, που δίνουν ένα κομμάτι ψωμί στο υπηρετικό τους προσωπικό, για να μπορούν να συντηρούν και τρίτο πολυτελές αυτοκίνητο. Ίσως μάλιστα μερικοί από αυτούς να κατακρίνουν τον ελληνικό λαό για ρατσιστική συμπεριφορά. Εν πάση περιπτώσει, είναι αδύνατο να παράσχει το ελληνικό κράτος αξιοπρεπή διαβίωση στους λαθρομετανάστες, αν ο αριθμός τους ξεπεράσει ένα όριο. Και ίσως το έχει ξεπεράσει ήδη, αξιόπιστα στοιχεία δεν υπάρχουν.
Υποστηρίζουν κάποιοι ότι η απόδοση υπηκοότητας θα ωφελήσει την οικονομία, διότι θα περιορίσει την «μαύρη» εργασία. Αυτοί μάλλον συγχέουν την υπηκοότητα με την άδεια εργασίας. Η μαύρη εργασία θα περιοριστεί μόνον αν υπάρξει σοβαρός έλεγχος. Αλλιώς, ο Αλβανός που ξεφορτώνει νύχτα κινέζικα προϊόντα την ίδια δουλειά θα κάνει, ακόμη και αν αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα.
Τέλος βλάπτουν όλους (και τους μετανάστες) οι συνεχείς κατηγορίες που εκτοξεύουν οι ίδιοι «φιλάνθρωποι» και «προοδευτικοί» κύκλοι εναντίον του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους, γενικεύοντας αβασάνιστα περιπτώσεις εκμετάλλευσης και ρατσιστικής συμπεριφοράς, που όντως υπάρχουν και που πράγματι πρέπει να στηλιτεύονται. Ξεχνούν μάλιστα να αναφέρουν αντίθετες περιπτώσεις, όπως το ότι το ελληνικό λιμενικό σχεδόν καθημερινά σώζει λαθρομετανάστες από τα σαπιοκάραβα που βυθίζουν οι Τούρκοι δουλέμποροι. Ως μέτρο σύγκρισης αναφέρω την Αυστραλία, που μπορεί να ελέγχει πλήρως τον αριθμό μεταναστών που δέχεται. Την μόνη φορά όμως που κινδύνεψε να χάσει τον έλεγχο, έστειλε τα πλοία της να σταματήσουν με κάθε τρόπο τους “boat people”.
Νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει συναίνεση για τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας από τους μετανάστες δεύτερης γενιάς, ώστε να εξυπηρετούνται οι στόχοι που αναφέρθηκαν. Επιπλέον μπορεί και πρέπει ο μηχανισμός που θα στηθεί να είναι αδιάβλητος, ώστε να μην καταντήσει μια ακόμη πηγή χρηματισμού για κάποιους, σε βάρος των ασθενέστερων. Πιστεύω όμως επίσης ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Αλλιώς τα προβλήματα θα διογκωθούν για όλους, Έλληνες πολίτες και μετανάστες.
No comments:
Post a Comment