Ο γνωστός Αλβανός ιστορικός Kristo Frasheri, στην 9η δεκαετία της ζωής του, (2000-2010) έγραψε πάνω από δέκα ιστορικά βιβλία που σχετίζονται με την αλβανική ιστορία, την ταυτότητα του αλβανικού έθνους, τον Γεώργιο Καστριώτη, τον Αλί Πασά κ.α. Δεν παρέλειψε να ασχοληθεί και με την ιστορία της Χειμάρρα με το βιβλίο «Himara dhe perkatesia etnike e himarjoteve» (2005), θέμα που πουλάει πολύ στην Αλβανία.
Αυτό που χαρακτηρίζει τους αλβανούς επιστήμονες και κυρίως τους ιστορικούς, είναι ο δογματισμός με τον οποίο υπερασπίζονται τις απόψεις τους και ας μην έχουν στοιχεία για να τις τεκμηριώσουν. Ο κ. Frasheri δεν διατάζει να κατηγορήσει και τον αποβιώσαντα πριν από λίγα χρόνια, άγγλο ιστορικό Hammond ( μελέτησε όσο κανείς άλλος την προιστορική και…..κλασική περίοδο της Ηπείρου), ότι μεροληπτούσε υπέρ των ελληνικών θέσεων για την Ήπειρο!!!
Το γεγονός ότι είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη και ότι η οικογένεια του συνδέονταν φιλικά με τον Fan Noli, θεωρούσε ότι είχε και το χρίσμα του ειδικό σε θέματα εκκλησίας.
Πριν από κάποιους μήνες είχε επιτεθεί με μακροσκελές άρθρο στη “Gazeta Shqiptare”, κατά του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, χωρίς κανένα τεκμήριο εκκλησιαστικού δικαίου, άλλωστε αυτό δεν ήταν απαραίτητο στο κοινό που απευθύνονταν, για να τον χρίσει ξανά «δάσκαλο του έθνου». Συνέβαλαν σε αυτό και οι διαδοχικές απαντήσεις του μακαριωτάτου σε κάθε του άρθρο.
Στο στόχαστρο του Frasheri αυτή τη φορά είναι οι συντελεστές της έκδοσης «ΗΠΕΙΡΟΣ 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού».
Κάποια σημεία από το άρθρο του Kristo Frasheri, όπως μεταφράσθηκαν από το Βαλκανικό Περισκόπιο
Με ένα κείμενο 8.500 λέξεων στην εφημερίδα «Gazeta Shqiptare» ο Kristo Frasheri καταφέρεται κατά του συλλογικού έργου της Ακαδημίας Αθηνών «ΗΠΕΙΡΟΣ 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού» και χαρακτηρίζει ότι οι Έλληνες Ακαδημαϊκοί που συνέγραψαν το έργο αυτό σκοπίμως στρεβλώνουν την ιστορία της Ηπείρου, στοχεύοντας στην προσάρτησή της Βορείου Ηπείρου, στην Ελλάδα.
Σημειώνει μάλιστα, στο εκτεταμένο άρθρο του ότι ‘δεν υπάρχει Ακαδημία Αθηνών αλλά πίσω της κρύβεται το ελληνικό κράτος’. Δεν διστάζει επίσης, να καταφερθεί και κατά του Βρετανού ιστορικού Nicholas G.L.Hammond με την κατηγορία ότι μεροληπτεί υπέρ των Ελλήνων αφού βλέπει μόνο ελληνικές αρχαιότητες σε όλη την Ήπειρο.
Βασικός ιστός του άρθρου του 91χρονου Αλβανού είναι ότι οι Πελασγοί, πρόγονοι των Ελλήνων που αναφέρονται ως αρχέγονοι κάτοικοι της Ηπείρου δεν είχαν καμία σχέση με τους Έλληνες καθώς επίσης και οι Δωριείς δεν ήταν ελληνικό φύλο, άρα – καταλήγει- ότι δεν υπάρχει κατοίκηση Ελλήνων στην Ήπειρο στα αρχαιότατα χρόνια.
Θα παρουσιάσουμε ορισμένα τμήματα του κειμένου στο οποίο φαίνεται εμφανώς η αγωνία του να αποδείξει το αναπόδεικτο.
«Το όνειρο (των Ελλήνων) να επαναφέρουν το μεσαιωνικό Βυζάντιο είναι γνωστό ότι δεν εκπληρώθηκε. Επιπρόσθετα η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε έφερε διαδοχικές ιστορικές αποτυχίες στους Έλληνες.
Η Κωνσταντινούπολη χάθηκε για πάντα. Στη Μικρά Ασία έλαβε μια ντροπιασμένη στρατιωτική ήττα. Δεν κατάφερε να συμπεριλάβει στο νέο κράτος την Ανατολική Θράκη.
Ακόμη και η πολυπόθητη βόρεια Μακεδονία έμεινε εκτός συνόρων. Απέτυχε, ακόμη, και η προσάρτηση της Κύπρου. Στην Ήπειρο κατάφερε μόνο να αποσπάσει τη μισή, το νότιο τμήμα της. Ωστόσο, η απληστία δεν έχει σβήσει από την Αθήνα. Επιζητά μια νίκη. Μια νίκη η οποία είναι αναγκαία τώρα όσο ποτέ που πνίγεται στο χρέος. Η μόνη ελπίδα για μια νίκη –ηθική κυρίως- είναι να καταναγκάσει τα Σκόπια να αλλάξουν το όνομά τους και να πετύχει μια νίκη με την Αλβανία με την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου.»
Για τον Bρετανό ιστορικό θα σημειώσει:
«Την προϊστορική περίοδο της ελληνικής ιστορίας αναφέρεται ότι την έγραψε ένας βρετανός ιστορικός ο Nicholas G.L.Hammond, ο οποίος υπήρξε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ της Αγγλίας και επίσης επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων στην Ελλάδα. Μόνο μετά την ανάγνωση των κεφαλαίων που ασχολούνται με τον ελληνικό πολιτισμό της Ηπείρου γίνεται γνωστό γιατί το συλλογικό έργο των Ελλήνων ιστορικών προτίμησαν να αναθέσουν στον βρετανό καθηγητή αυτό το ιστορικό κομμάτι. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ιστορία της αρχαίας Ηπείρου ο N.G.L. Hammond έχει ξεπεράσει τους Έλληνες στην εκτίμησή τους σχετικά με τον ελληνισμό της Ηπείρου».
Και πιο κάτω :
«Κανένας αρχαίος Έλληνας συγγραφέας δεν ισχυρίζεται ότι οι αρχαίοι κάτοικοι της Ηπείρου ήταν Έλληνες. Οι Έλληνες και οι Πελασγοί ήταν δύο διαφορετικές εθνικότητες και κύριο πνευματικό κέντρο των Πελασγών, το ιερό της Δωδώνης ήταν η καρδιά της Ηπείρου. Στη συνέχεια βαπτίστηκαν οι θεοί των Πελασγών με συγκεκριμένα ελληνικά ονόματα θεών. Οι Πελασγοί έζησαν στην Ήπειρο πριν εμφανιστούν στα Βαλκάνια οι Έλληνες και Ιλλυριοί».
«Εσφαλμένη είναι επίσης – γράφει ο Kristo Frasheri- οι μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων ότι οι Σελοί ή Ελλοί της Δωδώνης έχουν σχέση με τους Έλληνες. Σύμφωνα με τους μελετητές της ιστορικής γλωσσολογίας η σύνδεση αυτή είναι τεχνητή».
10 comments:
Αρχαίες ιστορικές παραδόσεις των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ασσυρίων, αναφέρουν μία αχανής πελασγική αυτοκρατορία, η οποία την εποχή της μέγιστης ακμής της εκτεινόταν σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. (Marie Henri d'Arbois de Jubainville & Georges Dottin, Les Premiers habitants de l'Europe d'apre s les auteurs de l'antiquite, et les recherches les plus re centes de la linguistique, British Library, Historical Print Editions, I. 77)
Σύμφωνα με ιστορικές παραδόσεις, ο Ουρανός, ο πρώτος θεωρούμενος βασιλιάς των Πελασγών, εμφανίζεται επίσης με το όνομα Πελασγός. Ο Πελασγός, σύμφωνα με μία παράδοση που μας μεταφέρει ο Παυσανίας, ξεχώριζε από τους άλλους ανθρώπους από το μέγεθος του σώματος του, από τη δύναμη και την ομορφιά του, και υπερείχε από όλους τους άλλους στην ανωτερότητα του πνεύματος του (Ελλάδος περιήγησις, Βιβλίο 8: Αρκαδικά, 1.4), ενώ ήταν ο πρώτος που δίδαξε στους ανθρώπους πώς να φτιάχνουν μικρές καλύβες και ρούχα, για να προστατεύονται από τη βροχή και το κρύο. (Ελλάδος περιήγησις, Βιβλίο 8: Αρκαδικά, 1.5)
Σύμφωνα με τον Αισχύλο (Ἱκέτιδες, στ. 842/901), ο Πελασγός ήταν γιος της Γαίας. Μέσα από το χαρακτήρα του Πελασγού, διακρίνουμε το ιδεώδες του Αισχύλου για μία αρμονική πολιτεία την οποία αγαπούν και νοιάζονται οι άρχοντες και οι πολίτες της. Εδώ βλέπουμε δηλαδή τον μύθο.
Η Ιλλυρία ήταν μέρος όπου ζούσαν Πελασγοί. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την ελληνική μυθολογία. Στις Ικέτιδες, ο μυθικός πρόγονος των Πελασγών, λέει:
«Είμαι ο Πελασγός, απόγονος του Παλαίχθων, τον οποίο τον γέννησε η γη, και κύριος αυτής της γης, και από μένα, τον βασιλιά τους, δικαίως ονομάστηκε η φυλή των Πελασγών, που καλλιεργούν τη γη. Από όλη την περιοχή από όπου ο καθαρός Στρυμόνας ρέει, στην πλευρά όπου δύει ο ήλιος, είμαι ο κύριος. Εκεί βρίσκεται μέσα στα όρια της εξουσίας μου η γη των Περραιβών, τα μέρη πέρα από την Πίνδο κοντά στους Παίονες, και η ορεινή κορυφογραμμή της Δοδόνης. Η ακρογιαλιά οριοθετεί το βασίλειο μου. Εξουσιάζω μέχρι αυτά τα όρια.» (The King of Argos, The Suppliants, 490 BC, translated by E.D.A. Morshead)
Ποιοι ήταν όμως οι Πελασγοί; Αναφέρονται στην Ιλιάδα (Β 840) ως σύμμαχοι των Τρώων, με αρχηγό τον Ιππόθοο. Ο Ηρόδοτος (Α΄ 57) πάντως ξεκαθαρίζει ότι οι Πελασγοί μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα «…ήσαν οι Πελασγοί βάρβαρον γλώσσαν ιέντες…» και επομένως δεν ήταν Έλληνες.
Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας, ιστορικός του 1ου αιώνα π.Χ. - ο οποίος ωστόσο έχει δεχτεί πολλές κριτικές ότι μεροληπτούσε ώστε να δείξει την καταγωγή άλλων φυλών από τους Έλληνες - είπε ότι οι Πελασγοί κατάγονταν από την Πελοπόννησο, όπου ζούσαν στην περιοχή του Άργους, ήταν αυτόχθονες και είχαν πάρει το όνομά τους από τον βασιλιά τους Πελασγό, γιο του Δία και της Νιόβης, κόρης του Φορωνέα (Ρωμαϊκή αρχαιολογία, Α΄ XVII-ΧΧ). Κάτι παρόμοιο διατύπωνε παλαιότερα και ο Έφορος (4ος αι. π.Χ.). Αυτό όμως είναι ψέμα επειδή οι Αρκάδες, μετακινούμενοι νοτιότερα (γύρω στο 1900 π.Χ.) από την περιοχή της αρχικής τους εγκατάστασης (στην δυτική Μακεδονία), μετανάστευσαν στην κεντρική Πελοπόννησο, όπου και εγκαταστάθηκε τελικώς ο κύριος όγκος τους. Εκεί, οι Αρκάδες θα αφομοιώσουν τους παλαιότερους κατοίκους της κεντρικής Πελοποννήσου, που οι περισσότεροι ήσαν Πελασγοί. Με αυτόν τον τρόπο εμφανίσθηκαν αργότερα ως αρκαδικοί μύθοι οι διάφορες πελασγικές παραδόσεις για τον Πελασγό και πιστεύτηκε ότι οι Αρκάδες ήσαν εξελληνισμένοι Πελασγοί (και ότι οι Πελασγοί ήταν Έλληνες). Το μεγαλύτερο μέρος πάντως των Πελασγών κατέφυγε στην περιοχή της Δωδώνης.
Οι Αρκάδες ήταν Πελασγοί, που άλλαξαν τη γλώσσα τους και αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες. (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, (Α’ 146))
Ο Ηρόδοτος όπως είπαμε ανέφερε ότι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος ήσαν οι Πελασγοί, οι οποίοι δεν μιλούσαν ελληνικά και οι οποίοι εκτοπίσθηκαν στην συνέχεια από τα διάφορα ελληνικά φύλα. (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, (Α’ 57))
Επίσης στο 6ο βιβλίο του ο Ηρόδοτος λέει χαρακτηριστικά ότι οι Πελασγοί ήταν βάρβαροι και η γλώσσα τους βαρβαρική, ότι οι Αθηναίοι αρχικά ήταν Πελασγοί και μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα και τα ελληνικά τα έμαθαν όταν εξελληνίστηκαν: «τὸ Ἀττικὸν ἔθνος ἐὸν Πελασγικὸν ἅμα τῇ μεταβολῇ τῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε» δηλαδή το αθηναϊκό ‘έθνος’ ήταν πελασγικό και αφότου εξελληνίσθησαν έμαθαν την ελληνική γλώσσα.
Και στη συνέχεια λέει ότι οι Πελασγοί που ήρθαν στα ελληνικά εδάφη, αυξήθηκαν αριθμητικά και σε αυτούς προστέθηκαν και άλλοι βάρβαροι που εξελληνίσθηκαν, αφότου υιοθέτησαν την ελληνική γλώσσα και ότι όλοι οι τότε πελασγικοί οικισμοί άλλαξαν τις πελασγικές τους ονομασίες υιοθετόντας ελληνικές (μετά που ελληνοφώνησαν). «Άρα» καταλήγει ο Ηρόδοτος «ήταν βάρβαροι.» (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, 57)
Στη συνέχεια με λίγα λόγια λέει: «Για τη γλώσσα των Πελασγών δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, αλλά το ότι δεν ήταν Ελληνική μπορεί να το συμπεράνει κανείς πρώτα από τη γλώσσα ενός μέρους της φυλής των Πελασγών, που ζει τώρα στην πόλη Κρότωνα πάνω από τους Τυρρηνούς, και που κάποτε ήταν γείτονες αυτών που τώρα ονομάζονται Δωριείς -τότε που οι Πελασγοί ζούσαν στην περιοχή που ονομάζουμε σήμερα Θεσσαλιώτιδα- δεύτερον από τη γλώσσα των Πελασγών που έχτισαν την Πλακία και τη Σκυλάκη του Ελλήσποντου... Αν όμως πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτά, οι Πελασγοί θα μιλούν βάρβαρη γλώσσα» (Ηροδότου Ιστορίαι, Ιστοριών πρώτη επιγραφομένη Κλειώ, 58)
Και στη συνέχεια γράφει ο Ηρόδοτος ότι οι λαοί του καιρού του που ήταν γνωστοί ως απόγονοι πελασγικών φύλων, μιλούσαν μια γλώσσα που δεν έμοιαζε με καμία από τις γλώσσες των γειτόνων τους κι ότι διατηρούν ακόμα την αρχέγονή τους γλώσσα.
Ο Θουκυδίδης, υποστήριξε (Ιστορία, Α’ 2) ότι η χώρα «η νυν Ελλάς καλουμένη» δεν ήταν μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλά υπήρχαν συχνές μεταναστεύσεις λαών και ότι (Α’ 3) διάφοροι λαοί, όπως ο Πελασγικός, είχαν δώσει το όνομά τους σε μεγάλες περιοχές της χώρας, που αργότερα ονομάσθηκε Ελλάς, από τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνος.
O Ισοκράτης από την άλλη υπερηφανεύεται στον Πανηγυρικό πως από τους Έλληνες μόνο οι Αθηναίοι ήταν αυτόχθονες (πράγμα ωστόσο που δεν ήταν ακριβές όπως δείξαμε) και δεν ήταν ΕΚ ΠΟΛΛΩΝ ΕΘΝΩΝ ΜΙΓΑΔΕΣ ΣΥΛΛΕΓΕΝΤΕΣ (24, 3)
Επί πλέον σε έργα του Σοφοκλή και του Ελλάνικου οι «βάρβαροι» Πελασγοί ταυτίζονται με τους Τυρρηνούς/Τυρσηνούς (δηλαδή με τους Ετρούσκους). Άραγε είναι τυχαίο ότι ορισμένα στοιχεία από τους Ετρούσκους μπορούν να μεταφραστούν και να εξηγηθούν μέσω της αλβανικής γλώσσας;
Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι οι Πελασγοί ήταν πρόγονοι ή συγγενείς των Ιλλυριών (και άρα των Αλβανών), ορισμένοι άλλοι διαφωνούν. Πάντως δείξαμε ότι οι Πελασγοί δεν ήταν Έλληνες από την Αρκαδία αλλά αργότερα οι Έλληνες Αρκάδες μετοίκησαν στην Πελοπόννησο και αφομοίωσαν τους εκεί Πελασγούς.
Είχε γραφτεί το 1874 στην εφημερίδα «Δεκέβαλος» (ελληνική εφημερίδα της Ρουμανίας) στα τεύχη 2 και 7: «επί των οροπεδίων της Αλβανίας απαντώνται πλείστοι νομάδες και ποιμένες λαοί, παρ’ οις ανευρίσκονται Ομηρικά έθη και ήθη και έθιμα. Εν τη Αλβανία, όπως έγραφε και εις Γαλάτης, πολλαί σκηναί της Ιλιάδος και της Οδύσσειας αλλά και της Αινειάδος διαδραματίζονται πολλά ολίγον αυταίς παραλάσσουσαι». Απόγονοι λοιπόν των Πελασγών οι Αλβανοί;
Υπάρχουν πολλά έθιμα και συνήθειες στην Αλβανία, που μοιάζουν οι είναι παρόμοια με αρχαία ελληνικά έθιμα. Αξιοσημείωτα είναι τα όσα γράφει ο Ιάκωβος Θωμόπουλος στο βιβλίο του Πελασγικά (εκδ. 1912), όπου αναφέρει: «Πιστεύουσιν δηλ. εν Αλβανία, ότι την τρίτην ημέραν μετά τον τοκετόν τρεις αόρατοι γυναίκες (οι Ελληνικαί μοίραι) προσερχόμεναι παρά την κλίνην του νεογνού φατίζουσιν, ήτοι προλέγουσιν, ορίζουσιν την τύχην αυτού, και ό, τι αν φατίση η τρίτη (η κυρίως Φατί-α λεγομένη) τούτο δέχονται και αι λοιπαί δύο. Αι γυναίκες αύται καλούνται Φατί-τε και Φατίες. Παν δε το συμβαίνον κατόπιν εν τω βίω του παιδός αποδίδεται εις την φάτιν, ήτοι πρόρρησιν των Μοιρών τούτων και λέγουσι: κεστού ε σκρουάνε Φατίτε “ούτως αυτό έγραψαν οι Φατίες”. Πρβλ. ελλην. Φάτις “χρησμός”, θέσφατον, φατίζω»
Ο Blau και ο Kiepert, μελετητές του λυκικού πολιτισμού της Μικράς Ασίας (των Πελασγών Λυκίων), ταυτίζουν λυκικά έθιμα με τα σύγχρονα αλβανικά. Γράφει ο Kiepert στο βιβλίο του Uber die Leleger, 1861: «Πολλοί γλωσσολογικοί λόγοι καθιστούν πολύ πιθανό ότι οι υπό των Πελασγών Λέλεγες κληθέντες, τουλάχιστον οι της νότιο-ανατολικής ευρωπαϊκής χερσονήσου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτοί που στους ιστορικούς χρόνους έγιναν γνωστοί με το όνομα Ιλλυριοί, ως απόγονοι των οποίων οι σημερινοί Σκιπετάροι ή Αλβανοί διέσωσαν έστω και αλλοιωμένη την αρχαία γλώσσα. Υπάρχουν έθιμα των Αλβανών που μοιάζουν με έθιμα των Λυκίων που μας αναφέρονται από τους αρχαίους (συγγραφείς)»
Επισης ο Hahn στο Albanian Studies, I 147, σημ. 27 γραφει ότι οι γυναικες στην Αλβανια ουτε ομοσιτουν με τους ανδρες ουτε δια του ονοματος καλουν τους ανδρες τους, αυτο δε τουτο το εθιμο αναφερει ο Ηροδοτος περι των γυναικων της Καριας (Ηροδ. I 146). Είναι γνωστή βέβαια η ιστορία που αναφέρει ο Ηρόδοτος για τους Αθηναίους αποίκους της Μιλήτου, που δεν είχαν πάρει μαζί τους γυναίκες και παντρεύτηκαν Κάρισσες που τις απήγαγαν και σκότωσαν τους γονείς τους, τ' αδέρφια τους και τα παιδιά τους (όσων ήταν ήδη παντρεμένες) και γι' αυτό οι γυναίκες τους για τιμωρία αποφάσισαν να μην τρώνε ποτέ μαζί τους και να μην τους αποκαλούν με τ' όνομά τους, και μάλιστα κληροδότησαν αυτή τη συνήθεια και στις κόρες τους.
Ο Χαν λέει «Στον πρώτο χρόνο του γάμου και μέχρι τη γέννηση του πρώτου παιδιού, το να μιλά (η νύφη) με τον άντρα της παρουσία άλλων ή ακόμα και των πεθερικών της θεωρείται μεγάλη απρέπεια. Δεν της επιτρέπεται να αποκαλέσει τον άντρα της ούτε μια φορά με τ' όνομά του και συχνά ντρέπεται να αποκαλέσει με τ' όνομά τους άλλα άτομα που έχουν το ίδιο όνομά με τον άντρα της ή να αναφερθεί σ' αυτούς. Η νεαρή γυναίκα οφείλει να επιδεικνύει μεγάλη ταπεινότητα όχι μόνο προς τους συγγενείς του άντρα της αλλά προς κάθε γείτονα και γενικά προς όλους και παρομοίως, όποιον συναντά να του φιλά το χέρι, είτε είναι γέρος είτε νέος, είτε υψηλής είτε χαμηλής κοινωνικής θέσης είτε γνωστός είτε ξένος. Ακόμα και τα πιο μικρά αγόρια του σογιού ή της γειτονιάς τα αποκαλεί αφέντες/κυρίους, αλλά τα νεαρά κορίτσια αδερφές και τις ηλικιωμένες γυναίκες αφέντρες/κυρίες. Έτσι αποκαλεί επίσης και τη νύφη τυχόν μεγαλύτερου αδερφού του άντρα της που βρίσκει να κατοικεί στο σπίτι πριν από αυτήν καθώς και την παντρεμένη αδερφή του ίδιου (δηλ. την κουνιάδα της). Αν όμως βρει τη γυναίκα ενός νεαρότερου αδερφού του άντρα της που είχε παντρευτεί πιο μπροστά, αυτή την αποκαλεί με το βαφτιστικό της όνομα. Έτσι, η νεαρότερη από τις συννυφάδες και κουνιάδες οφείλει υπακοή στις άλλες και είναι κυρίως επιφορτισμένη με τη φροντίδα και την εξυπηρέτηση των πεθερικών.»
Ο Hahn λεει οτι στην Αλβανια προκειμενου περι ενορκου καταθεσεως μαρτυρων σε διαδικασια δινεται προς τουτους προθεσμια ενος μεχρι δυο μηνων, για να μελετησουν καλα την υποθεση προ του ορκου. Αυτο υπενθυμιζει το υπο του Νικολαου Δαμασκηνου λεγομενον, οτι ''τας μαρτυριας εν ταις δικαις ουκ ευθυ παρεχονται, αλλα μετα μηνα'' (Karl Otfried Müller, History of Greek Literature, III 461)
Κατα τον Δαμασκηνο ''Λυκιοι τας γυναικας μαλλον ή τους ανδρας τιμωσι''. Επισης οι ορεινοι Αλβανοι ''τιμουν περισσοτερο τη μητερα παρα τον πατερα'', οπως γραφει ο Hahn.
Την ιδιαζουσα κομωση των Αλβανων παραβαλλει ο Hahn προς αυτη των Αβαντων, τους οποιους ο Ομηρος αποκαλει ''οπισθεν κομοωντας'', και οι οποιοι ηταν Λελεγες απο τη Μικρασιατικη παραλια μεταναστευσαντες στην Ευβοια.
Οι ανωτερω συγγραφεις αναφερουν οτι στον αλβανικο λαο υπαρχει η παραδοση περι των Dif, γιγαντων υπερφυσικης ρωμης, οι οποιοι σε υπογειες δεξαμενες θερμαινουν το νερο κατα τους τοπους (οπως στην Αλβανοπολι-Ελμπασαν) και αναβλυζουν θερμες πηγες (Hahn A St. I, 162)
Ο Ιακωβος Θωμοπουλος γραφει: ''Ο γιγας των Αλβανων Dίφ (dίφ-βι) αντιστοιχει ακριβως προς το Ελληνικον Τυφώ. Ο Τυφώς, Τυφωεύς Τυφάων ή Τυφών, ο αντιπροσωπευων τον δαιμονα των ηφαιστειωδων ενεργειων εν γενει, ητο καθ' Ομηρον (Ιλ. Β. 782) γιγας, ον κατακεραυνωσας εθαψεν ο Ζευς υπο την γην εν Αριμοις. χωρα της Κιλικιας κατα μεταγενεστερον μυθον...Ο περι του Τυφωεα μυθος ελεγχεται Πελασγικος ου μονον δια την εκ Κιλικιας καταγωγην του γιγαντος και την διαμονην αυτου εν Πελασγικαις χωραις, αλλα και δια την μορφην. Διοτι διφαν ή διβαν (ακριβως κατα τα αλβανικα dιφ, dιβι) ελεγον οι Πελασγοι Κρητες τον οφιν (δίβαν, δίφατον. Οφιν Κρητες. Ησυχιος), γjάρπενε δε (ήτοι *άρπην, εκ του έρπω) λεγουσι σημερον οι Αλβανοι τον οφιν. Εκ τουτου εξηγειται πώς ο Τυφων εχει κεφαλας οφεως (δίφα) και πώς ο δίφας (όφις) Τυφων ειχε θυγατερας τας Αρπυιας (γjάρπνε = οφεις αλβανιστι), αιτινες κατοπιν συνδυασθεισαι προς το ελληνικον αρπαζω εγενοντο δαιμονες αρπακτικαι''
Ο Blau και ο Hahn αναφερουν τον μυθο των Ορειαδων νυμφων στην Αλβανια Περρί (και εναρθρως Περρίτε) καλουμενων, εξοχως ωραιων, οι οποιες αρεσκονται να αρπαζουν παιδια και παρθενους. Κατα την παρα των Αλβανικω λαω κρατουσα δοξασια οι ευνοουμενοι των Νυμφων τουτων, συνηθως φθινουν, γινονται νυμφοληπτοι, δηλαδη φρενοωλαβεις και πεθαινουν.
Οι περι Νυμφων, Ναιαδων Νηρηιδων, Ορειαδων μυθοι ειναι αρχαιοελληνικοι. Οσον αφορα στο αλβανικο ονομα Περί, πληθ. Περίττε, αυτο αποδεικνυεταιν αρχαιοελληνικο, διοτι ομοιαζει προς το ονομα, με το οπιοι ονομαζονταν οι Νυμφες στην Κυπρο: ''Πείρηθοι. Νυμφαι εν Κυπρω'' (Ησυχιος)
Άλλη μία απόδειξη ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα Βαλκάνια από την αρχαιότητα, σε βαθμό ώστε να έχουν σημειωθεί αλληλεπιδράσεις αλλά και επιμειξίες με τους Έλληνες και άλλες γειτονικές φυλές (π.χ. ήδη από την Αρχαιότητα είχε καταγραφεί και μία πρόσμειξη Ιλλυριών με Έλληνες, από την οποία δημιουργήθηκε η φυλή των Περραιβών, με αρχέγονη μητρόπολη την Κύφο, στις όχθες του π. Τιταρήσιου οι οποίοι Περραιβοί υπήρχαν ήδη από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, όπου συμμετείχαν με το μέρος του Αγαμέμνονος των Μυκηνών και του Άργους). Πώς διασώθηκε λοιπόν αυτό το παραπάνω ‘αρχαιοελληνικό’ έθιμο στους Αλβανούς, αν οι Ιλλυριοί εξαφανίσθηκαν και οι Αλβανοί ήρθαν τον μεσαίωνα στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο; Επίσης ο Θωμόπουλος θεωρεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι απ’ ευθείας απόγονος της αρχαίας Πελασγικής και είπε ότι: «…είχε διασώσει πλείστας πελασγικάς λέξεις, ακόμη και γραμματικά χαρακτηριστικά της πελασγικής…» (Εισαγωγή στα «Πελασγικά», σελ. α34)
Ωστόσο, οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι ο Θωμόπουλος έχει δεχτεί κριτική από άλλους ερευνητές λόγω του ενθουσιώδους του χαρακτήρα του και του ορισμένες φορές ερασιτεχνισμού του (όπως έχουν πει άλλοι ερευνητές). Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να απορίψουμε καθ’ ολοκληρία το έργο του με το επιχείρημα ότι δεν ήταν γλωσσολόγος. Θέλω να υπενθυμίσω ότι την Τροία δεν την ανακάλυψε αρχαιολόγος αλλά έμπορος (που είχε σπουδάσει για 2 χρόνια ελληνική φιλολογία στη Ρωσία). Τη γραμμική β, δεν τη διάβασε γλωσσολόγος αλλά αρχιτέκτων - ο Βέντρις - (ήταν μεν από μικρή ηλικία γλωσσομαθής αλλά όχι γλωσσολόγος) κ.α.
Ο A.J.Van Windekens, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Louvain του Βελγίου, είπε ότι πολλές λέξεις της ελληνικής γλώσσας και πολλά τοπωνύμια, μπορούσαν να εξηγηθούν μόνο μέσω μίας άλλης προελληνικής γλώσσας. Όπως είπε, πελασγικά τοπονύμια βρίσκονται από τη δυτική Μικρά Ασία μέχρι τη βόρεια Ιταλία αλλά ιδιαίτερα στην Ιλλυρία και στην Ελλάδα, όπου πολλά επίσης ονόματα θεοτήτων ήταν πελασγικά (τα οποία ερμήνευσε μέσω της αλβανικής), πράγμα που σήμαινε ότι μεγάλος αριθμός Πελασγών ζούσαν στα μέρη αυτά και οι οποίοι αργότερα αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες και τους Ιλλυριούς όπως χαρακτηρηστικά είπε. (Van Windekens, Le Pelasgique, Essai sur une langue indo-europeenne prehellenique, Bibliotheque du Museon, Volume 29, Publications Universitaires, Louvain 1952)
Ο Robert D'Angely στο 'Enigma' του υποστηρίζει την ίδια ιδέα ότι η αλβανική γλώσσα ετυμολογεί/ερμηνεύει τα ονόματα των πελασγικών θεοτήτων, γνωστών μέσω της ελληνικής μυθολογίας. (Robert d’Angely, Enigma nga pellazgët te shqiptarët, Përmblodhi e përktheu: Xhevat LLOSHI, Botimet TOENA, Tiranë 1998)
Η Elizabeth J. Pyatt από το Pennsylvania State University USA, με διδακτορικό σγλωσσολογία, είπε: «Το 3200 π.χ., υπήρχαν πολλές γλώσσες που ομιλούνταν, εκτός από τα σουμεριακά και τα αυγυπτιακά, αλλά δεν ήταν αρκετά τυχερές ώστε να έχουν ένα γραπτό σύστημα. Εκείνες οι γλώσσες είναι πολύ παλιές. Ας δούμε κάτι ενδοαφέρον, η αλβανική γλώσσα (που ομιλείται στα βόρεια της Ελλάδας) δεν ήταν γραπτή, μέχρι περίπου τον 15ο αιώνα μ.Χ., παρόλο που ο Πτολεμαίος αναφέρει τους Αλβανούς στον 1ο αιώνα π.Χ. Τα γλωσσολογικά και αρχαιολογικά δεδομένα δείχνουν ότι οι Αλβανοί ήταν ένας διακριτός λαός ήδη από πολύ πιο παλιά. Έτσι, πιθανόν τα αλβανικά έχουν υπάρξει για πολλές χιλιετίες, αλλά έχουν γραπτή μορφή μόνο τα τελευταία 500 χρόνια. Με μια ανατροπή της μοίρας λοιπόν, τα αλβανικά ίσως θεωρηθούν πολύ "παλιά" και τα ελληνικά αρκετά "νέα".» (Stephen Anderson and David Lightfoot, The language organ: Linguistics as cognitive physiology, Historical Linguistics/Syntax, Cambridge: Cambridge University Press, 2002)
Οι Ιλλυριοί λοιπόν μπορεί ναι μεν άλλοι να εκσλαβίσθηκαν, άλλοι να εξελληνίσθηκαν και άλλοι να εκλατινήστηκαν γλωσσικά, αλλά δεν χάθηκαν σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε όπως λένε ορισμένοι Σλάβοι ή Έλληνες ιστορικοί. Εκτός από τα παραπάνω, ένα άλλο στοιχείο που αποδεικνύει την επιβίωση ενός μη σλαβικού πληθυσμού μεταξύ του 6ου και 9ου αιώνα μ.Χ. όταν οι Σλάβοι είχαν κατακτήσει πολλά από τα εδάφη που αποτελούν τη σημερινή Αλβανία, είναι τα νεκροταφεία Κόμαν (κοντά στην Κρούγια).
Ο John Wilkes αν και δεν θεωρεί τους Αλβανούς ως απογόνους των Ιλλυριών ή τουλάχιστον εκφράζει αρκετές επιφυλάξεις για την ιλλυρική τους καταγωγή, εντούτις περιγράφοντας τους τάφους που έχουν βρεθεί στην περιοχή Κόμαν-Κρούγια, αναγνωρίζει τα νεκροταφεία αυτά ως ιλλυρικά και επίσης αναφέρεται στην επιβίωση ενός ιλλυρικού και μη σλαβικού πληθυσμού στην περιοχή. Λέει: «Αναμφίβολα, τα νεκροταφεία Κόμαν-Κρούγια αποτελούν ένδειξη της επιβίωσης ενός μη σλαβικού πληθυσμού μεταξύ του 6ου και 9ου αιώνα, όμως ο πληθυσμός αυτός κατά πάσα πιθανότητα ταυτίζεται με τους ιλλυρικής καταγωγής εκρωμαϊσμένους (λατινόφωνους) ρωμάνους, όπως τους ονομάζει ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, που εκδιώχτηκαν από την περιοχή λόγω της εγκατάστασης των Σλάβων.» (John Wilkes, ‘The Illyrians’, p. 357, 1992)
Τι λέει εδώ ο Wilkes και τι ξεχνάει να πει; Λέει λοιπόν ότι ο ιλλυρικός πληθυσμός που κατοικούσε στην περιοχή Κόμαν, εκδιώχθηκε από την περιοχή από τους Σλάβους και άρα οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι τους. Τι ξεχνάει όμως να πει ο Wilkes για την περιοχή; Ο γεωγραφικός πυρήνας του πολιτισμού Κόμαν έχει την χαμηλότερη επιφανειακή πυκνότητα σλαβικών τοπωνυμίων στην Αλβανία, κάτι που δείχνει ότι οι φορείς του ήταν «αυτόχθων» προσλαβικός πληθυσμός. Ορισμένα στοιχεία του τρόπου ταφής δείχνουν συνέχεια με τα Ιλλυρικά ταφικά έθιμα. Αυτό ξέχασε να το πει ο Wilkes.
Και τώρα ας εξετάσουμε τη γλώσσα των Ιλλυριών. Αυτή ήταν αναμφίβολα αλβανική. Αν είχαμε κάποιες σωζόμενες ιλλυρικές λέξεις και αυτές μπορούσαν να ετυμολογηθούν με την αλβανική, αυτό θα ήταν πανηγυρική επιβεβαίωση ότι η γλώσσα των Ιλλυριών ήταν αρχαία αλβανικά. Και όμως τέτοιες λέξεις υπάρχουν. Μια διασωζόμενη ιλλυρική λέξη είναι η σαβαΐα.
Ο Αμμιανός Μαρκελίνος γράφει: «Υπάρχει ποτό που ονομάζεται sabaja στους φτωχούς Ιλλυριούς από κριθάρι ή καρπούς μεταβεβλημένους.»
Ο Παναγιώτης Κουπιτώρης (θεωρεί τους Αλβανούς ως απογόνους των Ιλλυριών, αν και ταυτίζει κακώς φυλετικά Έλληνες και Ιλλυριούς) στο βιβλίο του «Αλβανικαί Μελέται» σχετίζει τη λέξη αυτή με τα αλβανικά ως εξής: «Παραβάλλω δ’ αυτήν εγώ προς την αλβανικήν τον δε τον τρόπον. Εάν υποτεθή ότι διά πτίσεως και εκθλίψεως μετεβάλλετο εις υγρόν το πενιχρόν τούτο ποτόν, επειδή κατεσκευάζετο αδιαφόρως εκ κρίθης ή καρπών και ύδατος, η λέξις εσήμαινε κυρίως πτισάνην, έκθλιμμα. Και επειδή το θλίβω είτε θλω και εκθλίβω, πτίσσω και εκπιέζω αλβανιστί λέγεται έντε τη υδραϊκή και τοσκική σseμπ, τοσκιστί δε σseμbόj, οίον θλίβω ελαίας=σseμπ (και σseμbόj) ουλήν, το δε έκθλιμμα και εκπίεσμα λέγεται σseμbίμ υ, η ιλλυρική λέξη sabaja και sabajum φαίνεται ούσα αυτή η αλβανική σseμbίμ, προς ην ταυτίζεται και η ρίζα και η σημασία, αλλ’ υπό τον τύπον σseμbέjeja ή σseμbέ ja, ην κατάληξιν πλείσται αλβανικαί λέξεις έχουσιν, αντί της εις την ελληνικήν κατάληξιν μα αντιστοιχούσης και το αποτέλεσμα δηλούσης σseμbί-μ-υ = πτισάνη έκθλιμμα, και εντεύθεν ζύθος.» (σελ. 44)
Άρα το ιλλυρικό sabaja ταυτίζεται πλήρως με το αλβανικό σseμbόj και σseμbέja τόσο λεξιλογικά όσο και νοηματικά, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ότι η ιλλυρική γλώσσα ήταν η αρχαία μορφή της αλβανικής γλώσσας. Ο Κουπιτώρης δείχνει παρόμοια ταύτιση με την αλβανική (και έμμεσα και με την ελληνική) των ιλλυρικών λέξεων Δευάδαι και ρίνον, για να καταλήξει στο ορθό συμπέρασμα ότι «η ιλλυρική γλώσσα ην ουχί αλλοτρία της ελληνικής αλλά διάλεκτος αυτής απωτέρα των άλλων και οι Ιλλυριοί ελληνικόν φύλον. Διότι ιλλυρική και ηπειρωτική διάλεκτος, αι λαλούμεναι πότε ένθα η νυν αλβανική, αποχωρισθείσαι πρωιαίτατα εκ της ελληνικής και του λοιπού ανεπίμικτοι προς αυτήν πέραν του Πίνδου μένουσαι, προς δε και μετ’ οθνείων στοιχείων συμφυραθείσαι, απελείφθησαν της προόδου και της επί το κομψότερον αναπτύξεως της ελληνικής.» (σελ. 49)
Τώρα το γεγονός ότι πολλά προελληνικά ονόματα και τοπωνύμια, καθώς και ονόματα θεών και ηρώων της ελληνικής μυθολογίας δεν μπορούν να ετυμολογηθούν από την ελληνική, αλλά ετυμολογούνται άνετα από την αλβανική, πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Γιατί λοιπόν πολλά από τα προελληνικά ονόματα δεν μπορούν να ερμηνευθούν μέσω της ελληνικής, της λεγόμενης σλαβομακεδονικής, της τουρκικής, των σημιτικών γλωσσών ή οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, παρά μόνο μέσα από την αλβανική;
Στον πρόλογο της νεώτερης έκδοσης του βιβλίου του Θωμόπουλου από τις εκδόσεις Β. Ρηγόπουλου ο αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Δελαδήμος και άριστος γνώστης αρχαιολογικών και προϊστορικών ζητημάτων γράφει: «Ωρισμέναι περιπτώσεις ερμηνείας Πελασγικών λέξεων δια της Αλβανικής είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακαί. Π.χ. η Λάρισα (= ακρόπολις) συσχετίζεται με το αλβανικό λjάρτε = υψηλός. Το αρχαίον όνομα Κραναοί των Αθηναίων θεωρείται απλή Ελληνική μετάφρασις του Πελασγικού Αθηναίοι, εάν το όνομα Αθήναι συσχετισθεί προς το Αλβανικόν θάνεα = η κρανέα (η κρανιά)».
Αυτή η τελευταία παρατήρηση του Δελαδήμου δείχνει ξεκάθαρα ότι η Αθήνα ήταν μια αλβανική πόλη, και οι ελληνόφωνοι από τη Θράκη, όταν ήρθαν στην Ελλάδα μετονόμασαν τους Αθηναίους σε Κραναούς. Από την αλβανική αυτή λέξη θάνεα πήρε το όνομά της και η θεά Αθηνά, άρα δεν ονόμασε η Αθηνά την πόλη ως Αθήνα, αλλά η θεά της σοφίας πήρε το όνομά της από την πόλη. Το ότι η Αθηνά ήταν μια Αλβανίδα θεά αποδεικνύεται και από δύο βασικά της επίθετα που έχουν ξεκάθαρα αλβανική ετυμολογία. Το επίθετο της Αθηνάς Παλλάς δεν σχετίζεται με το ελληνικό πάλλω, όπως λένε μερικοί γραφικοί ελληναράδες παρετυμολόγοι, αλλά με το αλβανικό πάλσε-α που σημαίνει μυελός, εγκέφαλος. Στην ελληνική μυθολογία ο Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία και ήταν η θεά της σοφίας. Άρα το επίθετο Παλλάς δείχνει ότι η Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας. Ομοίως και το επίθετο της θεάς Αθηνάς Τριτογένεια σημαίνει την γεννηθείσα από τον εγκέφαλο, αφού στα αλβανικά τρουτ σημαίνει εγκέφαλος. Και όμως μερικοί Έλληνες παρετυμολόγοι λένε ότι τάχα το Τριτογένεια σημαίνει την γεννηθείσα τρίτη στη σειρά, παρά το γεγονός ότι ο Ησύχιος γράφει ότι οι Αθαμάνες ονόμαζαν την κεφαλήν ως τριτώ. Ομοίως και ο Σουίδας: «Τριτογενής η Αθηνά η επεί τρίτωνα την κεφαλήν Αθαμάνες λέγουσιν». Προφανώς η λέξη τριτώ στους Αθαμάνες είναι αλβανικό κατάλοιπο.
Κατά παράδοξο τρόπο, η λέξη θάνε-α στα αλβανικά σημαίνει «λόγος», και φυσικά η Αθηνά ήταν η θεά του λόγου και της σοφίας.
Το προελληνικό όνομα Υμηττός ετυμολογείται από το αλβανικό hύμετε που σημαίνει σκιά, δάσος, το προελληνικό όνομα Λυκαβητός προέρχεται από το αλβανικό λjουκ βέτε που σημαίνει λόφος βαιός, μονήρης. Το όνομα Τήνος είναι αλβανικό από την αλβανική λέξη τίνε που σημαίνει υγρασία, γι’ αυτό και στην αρχαιότητα η Τήνος λεγόταν Υδρόεσσα. Πολλά ονόματα από την ελληνική μυθολογία ετυμολογούνται μέσα από την αλβανική. Για παράδειγμα ο Χάρων ετυμολογείται από το αλβανικό χαρόj που σημαίνει λησμονώ. Γι’ αυτό λοιπόν και ο Χάροντας όταν περνάει στον Άδη τις ψυχές, τις ποτίζει με το νερό της λησμονιάς.
Οι Αλβανοί είναι φιλόξενοι, γενναίοι, απόγονοι των Πελασγών.
«Γενναίοι στη θρασύτητα, έξυπνοι, ακούραστοι, εύκολα ικανοποιημένοι, έχοντας ούτε υπέρμετρη φιλοδοξία ούτε άδικη πλεονεξία, είναι [οι Αλβανοί] στερεωμένοι στους βράχους τους με μία στοργή που τίποτα δεν μπορεί να την ελαττώσει. Προικισμένοι με ευγενικά αισθήματα, αφοσιωμένοι, πεισματάρηδες, σεβόμενοι τα δικαιώματα και τους ιερούς νόμους της φιλοξενίας και των υποσχέσεων, έχουν περάσει τόσους αιώνες χωρίς να υποστούν οποιαδήποτε αλλαγή. Έχουν παραμείνει Πελασγοί, πολεμοχαρείς, ειλικρινείς και φτωχοί.» (Pashko Vasa, The Truth on Albania and the Albanians: Historical and Critical., Centre for Albanian Studies, London 1999, p. 31)
Ο Arthur Evans, Άγγλος αρχαιολόγος που ανέσκαψε την Κνωσσό στην Κρήτη και αποκάλυψε τον πολιτισμό που έγινε γνωστός με το όνομα ‘Μινωικός Πολιτισμός’, είπε: «…Αλλά ό,τι προτίστως διαχωρίζει την Αλβανία από τις άλλες περιοχές, βρίσκεται στα ιδιαίτερα χαρακτηρηστικά αυτής της φυλής. Από τη φύση εύστροφοι, ενεργητικοί, ανεπίδεκτοι ελέγχου, επιφυλακτικοί και άστατοι, οι Σκιπετάροι, σε αντίθεση με τους Σλάβους, έχουν τοποθετήσει την ελευθερία πάνω απ’ όλα και τη θρησκεία ένα ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. 'Η θρησκεία πηγαίνει με το ξίφος' είναι μια αλβανική παροιμία και οποτεδήποτε η δήλωση της πίστης του στέκεται εμπόδιο στα ενδιαφέροντα του, ο αληθινός σου Αρναούτης δεν διαστάζει, τουλάχιστον εξωτερικά, να προσχωρήσει σε ένα πιο βολικό δόγμα.» (Arthur J.Evans, Illyrian Letters, London: Longmans, Green and Co., 1878, p. 141.)
Αρναούτης=Σκιπετάρος=Αλβανός
Post a Comment