ARBEN MANAJ
Amerikanët
folën shumë hapur dhe pa doreza për tonet nacionaliste të pre dhe post
pavarësisë në Shqipëri. Ata dhanë edhe arsyet përse përdoret kjo gjuhë,
që sido që të spërdridhet, paevitueshmërisht bëhet për efekte
elektorale.
Po aq paevitueshmërisht, kjo gjuhë dëmton sa interesat
e kombit shqiptar aq edhe ato afatshkurtra dhe afatgjata të atyre
politikanëve shqiptarë që e kanë kërkuar atë si strofkën e fundit të
karrierës së tyre politike, ose atyre që sapo e kanë filluar atë.
Kjo
gjuhë për Uashingtonin është kundërproduktive dhe destabilizuese, sipas
ambasadorit amerikan në Tiranë në daljen e tij të fundit publike.
Kaq
do të mjaftonte që çdo politikan me mend në kokë dhe që do të bëjë
karrierë apo do të mos e zhbëjë më keq karrierën e tij në muzgun
politik, ta marrë mesazhin se kjo është “vija e kuqe”, e cila nuk duhet
shkelur kurrsesi.
Përpos thirrjes për krerët politikë që ta
mprehin mirë thepin e retorikës nacionaliste, kryediplomati amerikan në
Tiranë ua bëri më të qartë se kurrë shqiptarëve të thjeshtë, që të mos
bien pre e iluzioneve për një “Shqipëri të Madhe” të rreme, por të
fokusohen në hallet e tyre të përditshme.
Dhe për shqiptarët e
thjeshtë e shoh mesazhin amerikan më shumë sesa për udhëheqësit
politikë, me të cilët problemi është shumë i thjeshtë.
Te këta të
fundit, ka precedentë për mënyrën se si mund të ndëshkohen kur bëjnë
“kakërdhi”, dhe aq më tepër kur e ke emrin dhe jo aq rastësisht Sali.
Historia e dy dekadave të fundit shqiptare është e vetëmjaftueshme, se
si…!
Shqipëria dhe shqiptarët e këtij fillimshekulli nuk janë ata
të fillim, mes apo fundshekullit të kaluar, që nuk ishin as anëtarë të
NATO-s dhe as me një Kosovë të pavarur, pa pasur në krah amerikanët.
Ata
e kanë kapërcyer etapën e rrëmbimit të armës për të drejtat e tyre
kombëtare, për të kapur armën e integrimit, si të vetmin mjet të
tolerueshëm dhe pragmatik të certifikuar ndërkombëtarisht, dhe
veçanërisht nga amerikanët sërish, për përmbushjen e aspiratave të tyre
kombëtare dhe demokratike.
Çdo rrugë tjetër që nuk kalon nga
Brukseli, të çon në greminë. Dhe kjo qasje është e vlefshme
ekskluzivisht për të gjithë kombet e Ballkanit Perëndimor, dhe jo vetëm
për shqiptarët.
Në konsetalacionin gjeostragjik dhe gjeopolitik të
krijuar në gadishull është e paimagjinueshme që dikush në 2012-2013-n
të mund të bëjë më Millosheviçin, as në Shqipëri e as në Kosovë, as në
Shkup e as në Beograd, as në Sarajevë e as në Podgoricë.
Paralajmërimi
amerikan ishte i njëvlefshëm për Berishën dhe Aleancën Kuqezi, edhe pse
i pari hyri në lojë jo si nacionalist, se sa si politikan i rrezikuar
nga retorika e paeksperiencë e të dytëve rishtar.
Amerikanët kanë
kohë që flasin me shqiptarët si kurrë më parë, se duhet të
ndërgjegjësohen dhe të veprojnë e lëvizin për të mirën e tyre dhe të mos
shpërqendrohen nga gjërat që njeriu nuk mund t’i realizojë kur i
mungojnë ato që janë më jetike, ose e thënë ndryshe, që nuk mund të
ndërtojnë shtëpinë duke filluar nga çatia pa hedhur themelet më parë.
Dhe
themeli që në këtë rast ekuivalentohet edhe me çatinë quhet dhe e thënë
në mënyrë të përsëritshme është; integrimi euroatlantik, sipas
Arvizusë.
Prej tij do të rrjedhin të gjitha frytet dhe përparësitë
ekonomike, politike dhe kombëtare për gjithë shqiptarët, pavarësisht se
në cilën gjerësi gjeografike të Ballkanit marrin frymë.
E
kundërta e saj përkthehet jo vetëm zhbërje e arritjeve të evidentuara në
100-vjetorin e Pavarësisë, por edhe minim i çdo aspirate tjetër.
Amerikanët
kurrë nuk ua kanë pasur me pabesi shqiptarëve që në krye të herës.
Përkundrazi. Ndaj dhe duhen dëgjuar dhe falënderuar sa herë Shqipërisë i
çoroditet, çuditërisht atëherë kur nuk duhet dhe nuk pritet, busulla
për qëllime meskine pushtetesh të përkohshme kuqenxirësh shqiptarë.
No comments:
Post a Comment