Pithagora

Πυθαγόρας, σύμφωνα με τους αρχαίους Αχαιούς Έλληνες, θα πει εργαλείο που γεννά ροή χρήσιμου υλικού πού εξέρχεται μετά από πίεση κομματιάσματος επί άλλου υλικού και προσδιόριζε τον μύλο παραγωγής ελαιόλαδου από ελιές, με πέτρα κυλιόμενη που περιστρέφει ημίονος, εντός κυκλικού δοχείου, είτε πέτρινο, είτε ξύλινο. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος, πού πολλούς αρχαίους Έλληνες έκανε, να ισχυρίζονται, ότι είδαν συγχρόνως την ίδια ημέρα τον «Πυθαγόρα» σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, της μεγάλης Ελλάδος (νότιας Ιταλίας), αλλά και στην Αίγυπτο. Αργότερα «Πυθαγόρας» λεγόταν κάθε «παραγωγός χρήσιμης σκέψεως και υλικού».

Σύμφωνα με αυτά, είναι δυνατόν να υπήρξαν πολλοί «Πυθαγόρες» στην αρχαία Ελλάδα, αλλά να ήταν τόσο άσημοι, ώστε δεν άξιζε να αναφερθούν στην ιστορία των Ελλήνων. Αντίθετα, σαν ο πιο περίφημος Πυθαγόρας παγκοσμίως και αυτός που προώθησε την επιστήμη και την φιλοσοφία στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, αναφέρεται ο Πυθαγόρας ο Σάμιος.

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, φιλόσοφος και μαθηματικός, σύμφωνα με πληροφορίες από άλλους συγγραφείς, επειδή τα ΔΙΚΑ του γραπτά τα έκαψαν θρησκόληπτοι, ήταν υιός του Μνησάρχου και της Πυθαϊδος γεννηθείς το 570 π. χρον. και δολοφονηθείς το 496 π. χρον. σε ηλικία 74 χρονών, από τον θρησκόληπτο Κοίλωνα και την ομάδα του.

Για τον θάνατό του μάλιστα έκαναν και έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίον οι διώκτες του, τον εντόπισαν σε αγρό με κουκιά, τα οποία θεωρούσε ο Πυθαγόρας ότι παράγουν δηλητήριο και δεν ήθελε να τα διασχίσει. (Πράγματι η μεγάλη βρώση πράσινων κουκιών (παραγωγή αζώτου), επιφέρει θάνατο σε μικρά παιδιά).

Την ίδια χρονολογία ο θρησκόληπτος Μίλωνας και η ομάδα του, πού πίστευαν στα «Ηλύσια παρά Άδη (παρά-άδειο) πεδία και τάρταρα κόλασης», ενώ ο Πυθαγόρας στην «Μετεμψύχωση και ενσάρκωση πνεύματος προγόνου σε απογόνους (όπως και εμείς πιστεύουμε)», συνέλαβε και τα υπόλοιπα μέλη της σχολής του Πυθαγόρα και τους θανάτωσε χωρίς δίκη.

Όμως από την δολοφονία, γλίτωσαν μερικοί μαθητές του και σαν πιο ξακουστοί από αυτούς ήταν ο Άρχιππος, ο Φιλόλαος, ο Λύσης και άλλοι. Όσα αυτοί οι επιζώντες έγραψαν αργότερα και δίδαξαν, από την φιλοσοφία του Πυθαγόρα, τα κατέστρεψαν αρχαίοι θρησκόληπτοι (δωδεκάθεου) και όσα απέμειναν σε βιβλιοθήκες τύπου Αλεξάνδρειας, τα κατέστρεψαν οι εβραιοχριστιανοί θρησκόληπτοι με τις φωτιές που έβαζαν στις Ελληνικές βιβλιοθήκες. Ότι μαθαίνουμε αργότερα για την «σχολή του Πυθαγόρα» είναι από άλλους συγγραφείς της αρχαίας Ελλάδος, όπως ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Πορφύριος και άλλοι.

Όπως γράψαμε παραπάνω η επικρατούσα θρησκεία στην εποχή του Πυθαγόρα ήταν της «Θεογονίας», με ΔΟΓΜΑ, τους θεούς του Άδη να φυλακίζουν αιωνίως τους αποθανόντες ανθρώπους και ανάλογα να τους τοποθετούν, αν ήταν ενάρετοι, στα «παρά Άδη (παρά-γείσο)» Ηλύσια πεδία ή αν ήταν αντίθετοι σε αυτά πού έλεγαν οι τότε θρησκόληπτοι, στα τάρταρα της κόλασης, όπως και η σημερινή εβραιοχριστιανική θρησκεία διδάσκει.

Έτσι όταν ο Πυθαγόρας άρχισε να διδάσκει περί «Μετεμψύχωσης και Μετενσάρκωσης πνεύματος» προγόνου σε συγγενείς απογόνους και καταργούσε αυθωρεί κατά αυτόν τον τρόπο το Δόγμα των «παρά Άδη (παράδεισο) Ηλύσιων πεδίων» και τα «τάρταρα της κόλασης» με τους εκεί θεούς, οι ιερείς της «Θεογονίας» θορυβήθηκαν.

Ξεσήκωσαν απανταχού της Ελλάδος και μεγάλης Ελλάδος (κάτω Ιταλίας) τους θρησκόληπτους της θρησκείας της «Θεογονίας» και καταδίκασαν τον Πυθαγόρα και τους μαθητές του σε θάνατο, άνευ δίκης. Συνέπεια της καταδίκης σε θάνατο από τους ιερείς και θρησκόληπτους της «Θεογονίας», ήταν να δολοφονηθεί ο Πυθαγόρας το 496 π. χρον. από τον θρησκόληπτο Κοίλωνα και την ομάδα του, όπως και πιο πάνω αναφέρθηκε.

Με την διδασκαλία του Πυθαγόρα περί «Μετεμψύχωσης και Μετενσάρκωσης πνεύματος» σε συγγενείς, ο Πυθαγόρας διέλυε τους θεούς της θρησκείας της «θεογονίας» και ο θεός Πλουτώνιας με όλες τις δοξασίες και τα δόγματα του κατέρρεε. Δεν υπήρχε πλέον αίτιο υπάρξεως των θεών, μια και οι άνθρωποι γίνονταν με την «Μετεμψύχωση και Μετενσάρκωση πνεύματος», δηλαδή την αναγέννηση τους, αθάνατοι. Επιπλέον οι Ιεράρχες της εποχής εκείνης, όπως τώρα και τότε, έκαναν σπονδές και τρισάγια και θα έχαναν με αυτήν την θεωρία περί «Μετεμψύχωσης και Μετενσάρκωσης» σε συγγενείς, τους «πελάτες τους» και τα έσοδα από αυτούς. Επόμενο ήταν να τον κυνηγήσουν με πάθος.

Όμως ο Πυθαγόρας δεν ήταν μόνον ο φιλόσοφος επιστήμονας που ανακάλυψε με την έρευνά του την «Μετεμψύχωση και Μετενσάρκωση» σε συγγενείς και πού σήμερα με την επιστημονική ανακάλυψη του DNA (δική του «τετρακτύς»), δικαιώθηκε, αλλά και πολιτικός και μαθηματικός και φυσικός.

Ο Πυθαγόρας σαν πολιτικός και ερευνητής, εφάρμοσε το δημοκρατικό σύστημα αξιοκρατίας «των ΒΑΘΜΙΔΩΝ κλειστού κύκλου μυημένων», το οποίο μετά από 2600 περίπου χρόνια και στην εποχή μας, αργά αλλά σταθερά, προωθείται, με τα κόμματα.

Στο πολιτικό σύστημα του Πυθαγόρα, για να ανέβει αξιοκρατικά κάποιος σε βαθμίδες, έπρεπε να αποδείξει ότι αξίζει σε διάρκεια χρόνου και να πιστεύει στην αναγέννηση φυτών, ζώων και ανθρώπων στην φύση, μέσα από την δική του γενεαλογία έκαστου, όπως και σήμερα από την επιστήμη γίνεται αποδεκτό.
Ο Πυθαγόρας σαν μαθηματικός και ερευνητής, επειδή θεωρούσε ότι ήταν ο ίδιος ξαναγεννηθείς προγονός του, αναζήτησε μέσα από την γνώση των αρχαίων του προγόνων και τα έργα των προγόνων του, την ΣΟΦΙΑ της ΦΥΣΕΩΣ.

Πίστευε όπως και οι αρχαίοι αυτού ΑΧΑΙΟΙ πρόγονοι (σαν αναγεννηθείς), στην σοφία της φύσεως και θεώρησε ότι αυτή εκφράζεται με ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΥΣ (σήμερα, ίσως κβάντα, κβάρτς), ΑΠΟΛΥΤΟΥΣ αριθμούς, πολλαπλάσια ενός ιδίου αριθμού, που προστιθέμενοι κάνουν την ΦΥΣΗ και τα όντα επί της γης και το διάστημα. Την θεωρία του την ονόμασε «Αριθμός και αριθμοί».

Επίσης ερεύνησε τα ισόπλευρα πολύεδρα και έβγαλε από πολλαπλασιασμούς σε αυτά, αθροίσεις, αφαιρέσεις και διαιρέσεις αυτών, πολύτιμα συμπεράσματα. Ερεύνησε την «ΠΕΝΤΑΛΦΑ» πού είχε για έμβλημα στην σχολή του και βρήκε την «χρυσή τομή».

Ερεύνησε το ορθογώνιο τρίγωνο και βρήκε τον περίφημο νόμο «το τετράγωνο της υποτεινούσης ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών αυτού» με τον οποίον λύνονται πλήθος γεωμετρικών προβλημάτων και πολλά άλλα.

Ο Πυθαγόρας σαν φυσικός και ερευνητής, ανακάλυψε τους νόμους της μουσικής σε συνάρτηση με τα μήκη των χορδών των οργάνων, κυρίως της κιθάρας και καθόρισε τους τόνους ανάλογα με το μήκος της χορδής.

Ο Πυθαγόρας αντίθετα με ότι γράφουν πολλοί, έγραψε πολλά συγγράμματα, όμως επειδή και στους αρχαίους ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΥΣ, δεν άρεσαν αυτά πού έγραφε, αλλά ούτε και στους νεότερους εβραιοχριστιανούς συνέφερε, τα έκαψαν αυτοί, όπου και αν τα βρήκανε, με συνέπεια σήμερα να ισχυρίζονται παρόμοιοι άνθρωποι θρησκόληπτοι, ότι ο Πυθαγόρας δεν έγραψε τίποτα.

Όμως και από την Ελληνική διάλεκτο τον αρχαιότατων Αχαιών, όπου «αριθμός» σημαίνει «Κομμάτι από συγκολλημένο υλικό δεν είναι αυτό το στοιχείο», (αλλά απόλυτο και σωστό υλικό πού μαζί με άλλα κάνει σύνολα «Αριθμών»), συμπεραίνουμε ότι, ο Πυθαγόρας δίδαξε σαν την αρχή του παντός την ΜΟΝΑΔΑ (κβαρτς;) και τα «Τέλεια σύνολα».

Επίσης από την θεωρία του Πυθαγόρα της «Μετεμψύχωσης και Μετενσάρκωσης πνεύματος» σε απογόνους συγγενείς, βγαίνει σαν τεκμηρίωση, ότι εκτιμούσε αφάνταστα την οικογένεια, σέβονταν τα τέκνα οικογενείας του σαν προγόνους του αλλά και σαν απογόνους του εαυτού του και αγαπούσε αφάνταστα την φυλή του στην οποία αναγεννιόνταν σαν σύνολο, οι άνθρωποί του. Επίσης θεωρούσε ότι τα τέκνα καθενός είτε από επίσημο γάμο προέρχονταν, είτε από παλλακίδα έπρεπε να έχουν τα αυτά δικαιώματα σαν αναγεννημένοι απόγονοι και πρέσβευε να καταργηθεί η κατώτερη θέση της παλλακίδας, πράγμα που δεν άρεσε στους φασιστοειδείς πολιτικούς της εποχής του.

www.en-garde.gr/