Sunday, March 08, 2009

Π. Μπάρκα: μεγάλο κίνδυνο για αφανισμό ελλενισμού

sent by

Η απογύμνωση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών από τα περιουσιακά στοιχεία, αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο αφανισμού του.

Του Π. Μπάρκα. Αρ/στρο 17.02.2009

Η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, από κοινού με τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, απειλείται στα βασικά στοιχεία της ταυτότητας και της ύπαρξης της. Περισσότερο από τη δημογραφική αποψίλωση, για την οποία μπορεί να ελπίζει κανείς ότι υπάρχει αντίστροφη μέτρηση, περισσότερο από τις προσπάθειες της αλβανικής πλευράς (και την αδράνεια του ίδιου του ελληνισμού) για να χάσει την ιδιότητα του αυτόχθονου κληρονόμου της ελληνικής ιστορίας και διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού της περιοχής της Βορείου Ηπείρου, ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου, απειλείται να απογυμνωθεί από τα οικονομικά στοιχεία. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το φαινόμενο έχει λάβει φρικτές απειλητικές διαστάσεις. Ασφαλώς, δεν πρόκειται για το αν στήριξε την οικονομική ανάπτυξη του ελληνικού στοιχείου στη Βόρειο Ήπειρο η Ελλάδα. Αυτή η πλευρά, παρά τη σημασία της, είναι μόνο μία όψη.

Η κατάσταση υπογραμμίζει και επιβεβαιώνει το μέγιστο εθνικό σκάνδαλο της πολιτικής ηγεσίας της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, για το οποίο δε χρειάζεται να περιμένουμε την ιστορία να την κρίνει. Απλώς πρέπει να ξεκουμπιστούν εδώ και τώρα και να αρχίσει, ειδικά προς τον τομέα αυτό, μια πραγματική εθνική πολιτική, μήπως περισώσουμε κάτι.

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος θα πρέπει να διευκρινίσουμε πρώτα τη φύση του Ελληνισμού της Αλβανίας ή της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία παρουσιάζει δύο βασικές ή υπαρκτές σε σχέση με το θέμα, ταχύτητες.

Πρώτη. Είναι αναπτυγμένη σε περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό. (Ανεξάρτητα αν το αλβανικό κράτος αναγνωρίζει όλες τις περιοχές, όπως τη Χιμάρα).

Δεύτερη ταχύτητα, πρόκειται για ένα μεγάλο μέρος, περί το 45 τοις εκατό του πληθυσμού που αναγνωρίζει αυθαιρέτως ως μειονοτικές ζώνες το αλβανικό κράτος, διάχυτο στην αλβανική επικράτεια.

Υπάρχει και μια τρίτη ταχύτητα. Η ιστορική διάσταση του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου που σήμερα αποτελεί το τμήμα που άνετα μπορεί να θεωρηθεί ως γκρίζες ζώνες. Από οικονομικής υφής υπάρχουν περιουσίες των μεγάλων ευεργετών του έθνους όπως είναι ο Ζάππας, ο Αρσάκης, ο Σίνας και τόσοι άλλοι, ή ακόμα ο Ζωγράφος κλπ.

Η οικονομική απογύμνωση με στοιχεία

Η οικονομική απογύμνωση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, στις τρεις αυτές ταχύτητες ύπαρξής του, παρά τις ιδιαιτερότητες έχει εισέλθει σε ανεπίστρεπτη τροχιά. Στο τρίτο επίπεδο, λόγου χάρη, το θέμα έχει κλείσει από καιρό και η επαναφορά του απαιτεί διαδικασίες ασύλληπτες και ως ιδέα για την σημερινή πραγματικότητα του Ελληνισμού της Αλβανίας, (διότι εμπλέκονται και φορείς στην Ελλάδα, αλλά και διότι στην Αλβανία η ιστορική απόσταση έχει απομακρύνει κατά πολύ την σημερινή ελληνική μειονοτική πραγματικότητα από την ιστορική ελληνικότητα της αντίστοιχης περιοχής).

Στα δύο άλλα επίπεδα η απογύμνωση είναι σε εξέλιξη. Μάλλον στο τελευταίο στάδιο γι΄ αυτό και παρατηρείται βιασύνη, γι΄ αυτό και λέμε ότι εισήλθε σε ανεπιστρεπτί κατάσταση.

Στο δεύτερο επίπεδο λόγου χάρη, εκείνο των ελλήνων εκτός μειονοτικών ζωνών ή ως διασπορά στη αλβανική επικράτεια, το πρόβλημα τίθεται κατά κάποιον τρόπο σε προσωπική βάση. Ο κάθε Έλληνας εδώ και κυρίως σε μεταβατικές περιοχές, (σύνορα ανάμεσα σε περιοχές με αμιγή ελληνικό στοιχείο και γκρίζες ζώνες) βρίσκετε υπό τη συνεχή πίεση του αλλοεθνούς στοιχείου, το οποίο, έχοντας τη στήριξη της πλειοψηφίας, αλλά και του κρατικού μηχανισμού, ξεκινάει από καθαρά εθνικιστικά κριτήρια να απογυμνώσει τον Έλληνα από τα περιουσιακά του στοιχεία, όντας αυτά ιστορικά αποδεδειγμένα ότι ανήκουν σε Έλληνα, ή τα έχει αποκτήσει νόμιμα την περίοδο μεταπολίτευσης στη χώρα. Συνεπώς, ο Έλληνας, καλείται να προστατέψει μόνος του την περιουσία του. (Μιλούμε για ακίνητη περιουσία).

Λόγω αυτών των πιέσεων, οι επιλογές που έχει είναι: ή να την πουλήσει, ή να την κρατήσει και να πληρώνει συνεχώς το χαράτσι της εθνικής διάκρισης, ή να την κρατήσει και να απαλλαγεί από κάθε είδος ελληνικής εθνικής υπόστασης, ή να τη χάσει. Στην τελευταία περίπτωση, επαναλαμβάνεται μάλιστα η ίδια η ιστορία, όπως επί Τουρκοκρατίας και Μεσοπολέμου. Που σημαίνει ότι, νομοταγής όπως είναι και μη μπορώντας να πάρει το νόμο στα χέρια του, όπως μπορεί και κάνει ο αλλοεθνής, καταφεύγει στη «δικαιοσύνη». Για να πετύχει τι;! Αφού χάσει αρκετά λεφτά για να «βρει» δικαιοσύνη, θα χάσει στο τέλος και την περιουσία του. Είναι δεκάδες και εκατοντάδες οι περιπτώσεις των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών που σέρνονται στα δικαστήρια για τέτοιες περιπτώσεις.

Κλασική, ωστόσο, περίπτωση ομαδικής απογύμνωσης των βορειοηπειρωτών από τα περιουσιακά τους στοιχεία σε τέτοιες περιοχές, είναι τα 350 οικόπεδα στην πόλη των Αγίων Σαράντα, τα οποία, την περίοδο 1994-95, αφαιρέθηκαν από τους Έλληνες ιδιοκτήτες, για να δοθούν σε αλβανικής καταγωγής ιδιοκτήτες, ασφαλώς με κρατική εντολή.

Ωστόσο, ούτε καν γίνεται λόγος, να διεκδικήσουν οι Έλληνες περιουσίες που είχαν καταγραφτεί ακόμα και επί αλβανικής βασιλείας. Δεκάδες χιλιάδες στρέμματα γης στην παραθαλάσσια περιοχή από τους Αγίους Σαράντα και μέχρι τη Χιμάρα, ανήκουν σε ελληνικής καταγωγής ιδιοκτήτες. Κανείς όμως, δε διεκδικεί τίποτε. Επικρατεί η βεβαιότητα της ματαιότητας.

Δημογραφική αλλοίωση και οικονομική απογύμνωση στις μεταβατικές ζώνες στα πρότυπα του κομμουνιστικού καθεστώτος

Μια ειδική περίπτωση, πριν πάμε στο θέμα των περιοχών με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, αποτελούν οι μεταβατικές περιοχές, το πέρασμα από τις αμιγείς ελληνικές μειονοτικές περιοχές, προς περιοχές με μικτό ή αλλογενή πληθυσμό.

Παρατηρούνται συγκεκριμένα. Αλλαγή δημογραφικών συσχετισμών, όπως στην περίπτωση του Μετόχη-Γκιαστα, στα νοτιο-ανατολικά προάστια των Αγίων Σαράντα. Η πρώτη αλλαγή σημειώθηκε με την εγκατάσταση εδώ τσάμικου στοιχείου την πρώτη δεκαετία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, σχεδόν μέχρι τη δεκαετία του 80’ στο Μετόχη επικρατούσε το ελληνικό στοιχείο. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν μπορεί καν να μιλήσει κανείς για ελληνικό στοιχείο εφόσον η περιοχή πυκνοκατοικείται πλέον από αλβανικής καταγωγής πληθυσμό. Ο πληθυσμός αυτός στο Μετόχι και Γκιαστα σημείωσε αύξηση κατά 45 φορές

Το μικτό κάποτε χωριό «Τσλιριμι» που ίδρυσε το κομμουνιστικό καθεστώς δίπλα στην αρχαία πόλη της Φοινίκης, κατοικείται πλέον μόνο από αλβανούς. Οι Έλληνες τα πούλησαν όλα στους νεοφερθέντες. (Το ίδιο συμβαίνει και με το άλλο παρόμοιο χωριό της Μπίστρισσας, στο νομό Δελβίνου, ή της Μπούλιο στο νομό Αργυροκάστρου). Η δημογραφική αλλοίωση του πριν από 20-30 χρόνια ελληνικού μειονοτικού χωριού Τσούκα, είναι καθολική. Ενώ στα ερείπια του παραδιπλανού ελληνικού μειονοτικού χωριού Πάλι, ανθεί ένας νέος οικισμός με κάτοικους από το βάθος αλβανικών περιοχών.

Η περιοχή από το Μετόχι-Γκιάστα και μέχρι πάνω από το Φοινίκι, κοντά στο Δέλβινο, η οποία παραδοσιακά άνηκε στις «μειονοτικές» περιοχές, με κρατική απόφαση της περιόδου 1994-95, κηρύχτηκε «βιομηχανική ζώνη». Δόθηκε κυρίως σε αλβανούς νέους ιδιοκτήτες. Πήραν οικόπεδα και κάποιοι Έλληνες οι οποίοι λίγο μετά τα πούλησαν στους Αλβανούς. Έτσι όριζαν οι «νόμοι»

Το άλλο μεγάλο μπέρδεμα στην περιοχή αυτή είναι η γεωργική γη που στα πρώτα χρόνια κρατικοποίησης της καλλιεργήσιμης γης και ίδρυσης γεωργικών συνεταιρισμών, άνηκε στα ελληνικά μειονοτικά χωριά. Με την ίδρυση των κρατικών γεωργικών συνεταιρισμών μεταβιβάστηκαν στις κρατικές επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι εκτάσεις αυτές δεν έγιναν αντικείμενο του νόμου 7501, που μοίραζε τη γη των γεωργικών συνεταιρισμών στα μέλη αυτών. Συνεπώς δόθηκαν σε αλλοεθνείς ή έγιναν παζάρια. Τέτοιες περιπτώσεις έχουμε στην Κρανιά, το Μεσοποτάμιο το Φοινίκι, το Βρυώνη, την Τσούκα, τη Μπούλιο κλπ

Πληροφορίες αναφέρουν ότι κάποιες απ΄ αυτές τις εκτάσεις θα χρησιμοποιηθούν για εγκατάσταση πληθυσμών που θα κατεβούν από ορεινές περιοχές της αλβανικής επικράτειας.

Η πρώτη περίπτωση σημειώθηκε ήδη τον πρόσφατο Γενάρη. Πρόκειται για 181 οικόπεδα στην τοποθεσία Μπερντενέσι, η μόνη γεωγραφική έξοδος των καθαρών μειονοτικών περιοχών στη θάλασσα, (επαρχία Αλίκου), τα οποία δόθηκαν σε αλβανούς υπηκόους του χωριού Γιάννιαρι (κάποτε Άη Γιάννης), το οποίο χωριό με κυβερνητική απόφαση, (την οποία δεν γνωρίζει κανείς), μετοικεί από την περιοχή της Κονίσπολης, στο Μπερντενέσι δίπλα στη θάλασσα και την πόλη των Αγίων Σαράντα.

Υπάρχουν και οι ακραίες περιπτώσεις όπως στο ελληνικό μειονοτικό χωριό Βρυώνη. Εδώ, πάνω από 50 αλβανικές οικογένειες, όχι μόνο που μετοίκησαν βίαια σ΄ αυτό το χωριό, αλλά άρπαξαν επίσης δια της βίας τις περιουσίες των ντόπιων Ελλήνων κατοίκων. Οι τελευταίοι σέρνονται τώρα στα δικαστήρια για να αποκαταστήσουν τις περιουσίες τους. Στο ίδιο ελληνικό μειονοτικό χωριό, όλοι γνωρίζουν ότι στις επόμενες δημοτικές εκλογές, πρόεδρος του χωριού δεν θα είναι Έλληνας, αλλά αλβανός.

Η άλλη ακραία περίπτωση σχετίζεται επίσης με το Μπερντενέσι, που αποτελεί, όπως αναφέραμε, τη μόνη έξοδο των αμιγώς ελληνικών περιοχών στη θάλασσα. Τα οικόπεδα, που απαρτίζουν την έξοδο αυτή, δικαιοδοσίας της επαρχίας του Αλίκου, δόθηκαν όλα σε αλβανικής καταγωγής ιδιοκτήτες. Η ίδια επαρχία τώρα βρίσκεται υπό πίεση να παραιτηθεί από την δικαιοδοσία της (κίτρινη γραμμή) στην περιοχή του Λυκουρσιού, το ιστορικό αυτό κέντρο ελληνισμού.

Το μεγάλο πρόβλημα εστιάζεται πλέον στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό.

Να δούμε πρώτα την ποικιλομορφία απογύμνωσης των ελλήνων από τα περιουσιακά τους στοιχεία, κυρίως σε ο,τι αφορά τη γη.

Στα 20 περίπου χρόνια μεταπολίτευσης στην Αλβανία υπάρχει μόνο μια έξυπνη κίνηση σε όφελος του αμιγούς βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Πρόκειται για την ρύθμιση που πέτυχαν με πρόταση τους οι βουλευτές της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στο νόμος 7501 του Ιουλίου 1991. Η ρύθμιση, άρθρο 8-10, επέτρεψε στους Έλληνες των αμιγώς ελληνικών περιοχών να μετατραπούν σε ιδιοκτήτες της γης των πρώην γεωργικών συνεταιρισμών. (Οι προτάσεις του Σ. Κόμματος και του Δημοκρατικού, άνοιγαν διάπλατα το δρόμο για την επιστροφή της γης στους πρώην ιδιοκτήτες,- τους αλβανούς μπέηδες και αγάδες.) Επίσης θα πρέπει να μνημονευτεί το έργο του Έλληνα δημοσιογράφου Γιάννη Ρουμπάτη, ο οποίος βοήθησε στη χρηματοδότηση δύο επιτροπών στη Δρόπολη Αργυροκάστρου για την εξασφάλιση των τίτλων ιδιοκτησίας σε κάθε δροπολήτικη οικογένεια.

(Κακώς δεν αξιοποίησε το νόμο αυτό η Χιμάρα. Θα μπορούσε, λοιπόν, βάση των μεταβατικών διατάξεων του νόμου 7501, να μοίραζε την καλλιεργήσιμη γη στα σύνορα ιδιοκτησίας πριν από την αγροτική μεταρρύθμιση του 1945. Ενώ τη νέα επιφάνεια γης, που καθιερώθηκε επί κομμουνιστικού καθεστώτος, να τη μοίραζε εκ΄ νέου βάση της ρύθμισης που προβλέπουν τα άρθρα 8-10 του ίδιου νόμου. Δεν έγινε τίποτε και έχουμε το σημερινό αλαλούμ.

Όμως, πέρα από τη Χιμάρα, ούτε στην περίπτωση των άλλων μειονοτικών περιοχών υπάρχει ηρεμία όσον αφορά την απογύμνωση των Ελλήνων ιδιοκτητών. Ας δούμε όμως πρώτα άλλες περιπτώσεις.

1. Τη μεγάλη γάγγραινα,- Αποτελούν τα βοσκοτόπια και λιβαδότοποι.

Πρόκειται για περισσότερες από 100 χιλιάδες στρέμματα, τα οποία διεκδικούν υπό το πρόσχημα των πρώην ιδιοκτητών, αλβανοί υπήκοοι στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό.

Πρόκειται επίσης για ιστορικό χαράτσι. Οι δήθεν πρώην ιδιοκτήτες ανήκουν στην κατηγορία των πρώην μπέηδων και αγάδων. Ιστορικά αυτοί απόχτησαν τίτλους ιδιοκτησίας από την οθωμανική αυτοκρατορία, ως ανταμοιβή για την αλλαγή της θρησκείας, την προσχώρησης στον ισλαμισμό και για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στα νέα αφεντικά τους σε βάρος των πρώην ομόθρησκων. Ιδού και η αγριότητά τους εναντίον των ορθοδόξων.

Με χαρτιά της ίδιας περιόδου, πολλές φορές πλαστά και υπερδιογκωμένα όσον αφορά τις εκτάσεις, καθώς και με ψευδομαρτυρίες, οι δήθεν κληρονόμοι των δήθεν πρώην ιδιοκτητών, εμφανίζονται στα αλβανικά δικαστήρια και επιτροπές επιστροφής περιουσιών και στο «πι και φι» μετατρέπονται σε ιδιοκτήτες τεράστιων δασικών εκτάσεων, βοσκότοπων, λιβαδιών κλπ.

Ο νόμος αρ. 9235, ημερ. 29.07.2004 της αλβανικής βουλής και οι αλλαγές του το 2007, για την επιστροφή των περιουσιών και ανταμοιβή των πρώην ιδιοκτητών, από κοινού με την υπόλοιπη αλβανική νομοθεσία, περί ιδιοκτησίας, αφήνει αρκετά περιθώρια για κατάχρηση. Βασικό είναι ότι το νομικό αυτό πλαίσιο δεν μιλάει για έγγραφα του αλβανικού κράτους αλλά «για επίσημα έγγραφα» νομιμοποιώντας έτσι, τα έγγραφα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το ο, τι πρόκειται για σχέδιο το επιβεβαιώνει το γεγονός ότι λίγους μήνες μετά την ψήφιση του νόμου αυτού, η Τουρκία μετέφερε τα αρχεία ιδιοκτησία της Αυτοκρατορίας στα Τίρανα για να βοηθήσει έτσι «τους ενδιαφερόμενους». (!!!) Άρα στον τομέα αυτό έχουμε επαναφορά του οικονομικο-θρησκευτικού καθεστώτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Λίγες από τις ακραίες περιπτώσεις.

Αλβανοί ιδιοκτήτες του είδους από το Λιμπόχοβο διεκδικούν ακόμα και την επιφάνεια που είναι κτισμένο το μοναστήρι του Ντριάνου, η κτίση του οποίου, υπολογίζεται τον ΧΙ αιώνα.

Λίγες βδομάδες πριν τη γραφή του παρόντος άρθρου, δήθεν κληρονόμοι των δήθεν πρώην ιδιοκτητών, εμφανίστηκαν στα λιβάδια του Βουλιαρατιού, νομού Αργυροκάστρου, και με την κάλυψη του Αλβανού αστυνόμου της περιοχής, επιδίωξαν να χαράξουν «τα δικά τους» σύνορα στο περίφημο αυτό λιβάδι. Το ίδιο λιβάδι είχαν διεκδικήσει επίσης με πλαστά χαρτιά και άλλοι δήθεν πρώην ιδιοκτήτες.

Στη Δρόβιανη, χωριό το οποίο δεν γνώρισε ποτέ το καθεστώς των Αλβανών μπέηδων και αγάδων.Οι μουσιάδες του χωριού δεν επιστρέφονται στην κοινότητα αυτή, διότι το δικαστήριο ζητάει να αναστηθούν οι κάτοικοι της εποχής που βγήκαν οι τίτλοι ιδιοκτησίας για να ξαναυπογράψουν τους νέους τίτλους (!!)

2. Η παραδοσιακή και η σημερινή εκκλησία

Οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς δείχνουν ότι είναι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουν ιδιοκτησίες σε γης της ορθόδοξης εκκλησίας. Σε πρώτη όψη η διαδικασία αυτή θεωρήθηκε ικανοποιητική. Αργότερα διαπιστώθηκε η παγίδα. Εξηγούμε την παγίδα. Είναι γνωστό ότι επί τουρκοκρατίας, οι Έλληνες ορθόδοξοι, παραχωρούσαν τις περιουσίες και ιδιοκτησίες τους στην εκκλησία, ως φορέα αναγνωρισμένο από την οθωμανική αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα να απαλλάσσονταν από τις τουρκικές δημεύσεις. Τις παραχωρούσαν μάλιστα στην εκκλησία της ενορίας τους. Σωστό για την εποχή εκείνη όταν η εκκλησία γενικώς ήταν δική μας. Είχε άμεση σχέση με την ελληνική εθνικότητα και την Ελλάδα ως κράτος.

Σήμερα, όμως οι τίτλοι των περιουσιών που επιστρέφονται στην εκκλησία δεν ανήκουν πλέον στις ενορίες των ελληνικών μειονοτικών κοινοτήτων, αλλά στην Ι. Μητρόπολη Αργυροκάστρου, ή στην Αλβανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας, ή απλώς σε έναν θρησκευτικό αλβανικό θεσμό. Αν σήμερα λοιπόν, επικεφαλής αυτού του θεσμού είναι Έλληνες, στο άμεσο μέλλον, είναι βέβαιο ότι δεν θα επαναληφθεί το ίδιο ποθούμενο. Συνεπώς, επιτρέπεται, λόγω της παράδοσης, ένα επιπλέον λάθος. Τόσο το περισσότερο που από σήμερα, σχεδόν όλες οι εκτάσεις λιβαδιών και βοσκότοπων που επιστράφηκαν στην εκκλησία, στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό δόθηκαν προς χρήση σε αλβανούς (κυρίως μουσουλμάνους) και όχι σε Έλληνες. (!!!)

Έτσι, τα ελληνικά μειονοτικά χωριά είναι τώρα νομικά και πραχτικά, περικυκλωμένα από αλβανούς ιδιοκτήτες. Και όχι μόνο σε σχέση με τους βοσκότοπους.

3. Ο έλεγχος των οδικών αξόνων και των αστικών κέντρων των περιοχών με αμιγή ελληνικό πληθυσμό

Όλοι οι βασικοί οδικοί άξονες που διασχίζουν τις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό και σηματοδοτούν την οικονομική ανάπτυξη αυτών, «καταχτούνται» από αλβανούς υπηκόους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μεγάλα αστικά κέντρα μας.

Τα καταφέρουν με δύο τρόπους. Ή «διεκδικούν» μονάδες παραγωγής,(χτίρια αυτών) (!) οι οποίες άνηκαν επί Χότζα στο κράτος, (άρα η ιδιωτικοποίησή τους ανήκει στο αλβανικό κράτος), ή αγοράζουν ακριβά γεωργικές εκτάσεις από Έλληνες Βορειοηπειρώτες.

Ενδιαφερθήκαμε να γνωρίσουμε τις διαστάσεις του φαινομένου αυτού στην Κάτω Δρόπολη. Πρόκειται πλέον για μια λυπηρή αλήθεια. Πέρα των όσων φαίνονται, κανείς δεν ξέρει πόση επιφάνεια αγροτικής γης δίπλα στον κεντρικό οδικό άξονα έχει αλλάξει χέρια.

Εμείς συγκεντρώσαμε στοιχεία για περίπου δέκα περιπτώσεις. Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το φαινόμενο πλέον δεν ενοχλεί. Κανένας δεν ενοχλείται, λχ, για τις «καλύβες» που φυτρώνουν στα σημεία αυτά, οι οποίες σε λίγο χρονικό διάστημα μετατρέπονται σε χτίρια με μπετό και σίδηρο.

Περισσότερο, όμως ανησυχητική είναι η δήλωση Έλληνα μικροβιοτέχνη στον υφυπουργό εξωτερικών της Ελλάδας ότι, βρισκόμαστε υπό την πίεση του μαύρου χρήματος και κάποια στιγμή θα γονατίσουμε, θα αναγκαστούμε να τα πουλήσουμε όλα και να φύγουμε στην Ελλάδα

Υπάρχει και ένας ακόμα τρόπος οικονομικής μας απογύμνωσης που λειτουργεί στην ίδια λογική. Υπάρχουν «Έλληνες» οι οποίοι κάνοντας κατάχρηση του δικαιώματος να επωφεληθούν οικόπεδα και άλλη ακίνητη περιουσία στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, αφού αγοράζουν τέτοιου είδους περιουσίες σε χαμηλές τιμές, τις πουλούν σε αλλοεθνείς με πενταπλάσια και δεκαπλάσια τιμή. Εκείνοι έχουν τα λεφτά. Πιθανόν γι΄αυτό το σκοπό το κράτος τους επιτρέπει να αποχτούν τόσα λεφτά.

Υπάρχει τέλος και το γεγονός του ακαλλιέργητου κάμπου, τόσο στο Βούρκο όσο και στη Δρόπολη. Αυτό σημαίνει ότι η δημογραφική διόγκωση μεταβατικών περιοχών με αλλοεθνή πληθυσμό, αποτελεί τη φάση προπαρασκευής επίθεσης προς της απροστάτευτες περιοχές. Ήδη μια ολόκληρη στρατιά, ως πρωτοπορία, μπαινοβγαίνει στις περιοχές μας, πουλώντας τα φτηνά εργατικά χέρια στις επιχειρήσεις των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Μόνο στη Δρόπολη πηγαινοέρχονται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα περίπου 500 άτομα. Είναι ένας τρόπος βολιδοσκόπησης της δικής μας αντίστασης…..

Υπήρχε και υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης.

Το πρόβλημα της απογύμνωσης των Ελλήνων από την οικονομική απογύμνωση κυρίως σε θέματα γης, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν εφαρμόζονταν ή ίδια Αλβανική νομοθεσία. Το άρθρο 16 της Σύμβασης Πλαίσιο για την Προστασία των Μειονοτήτων, η οποία από το 2000 αποτελεί ισχύοντα νόμο του αλβανικού κράτους, σημειώνει ρητά ότι «Οι πλευρές δε θα αναλάβουν ενέργειες που θα αλλάξουν την σύνθεση του πληθυσμού σε περιοχές που κατοικούνται από άτομα, που ανήκουν σε μειονότητες και οι οποίες ενέργειες αποβλέπουν στον περιορισμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών, που απορρέουν από τις αρχές προβλεπόμενες στη συγκεκριμένη Σύμβαση Πλαίσιο».

Συνεπώς με σημαία το άρθρο αυτό της Σύμβασης Πλαίσιο και τα άρθρα 3, 18 και 20 του Συντάγματος μπορεί να αποτρέπονταν η δημιουργηθείσα κατάσταση. Που σημαίνει ότι στις κατοχυρωμένες εθνικά μειονοτικές περιοχές δεν επιτρέπεις καμιά ενέργεια που συμβάλλει στην δημογραφική αλλοίωση του μειονοτικού στοιχείου. Άρα πρώτιστη μέριμνα παραμένει η διεύρυνση στα πραγματικά εθνικά όρια και η κατοχύρωση των ελληνικών μειονοτικών περιοχών. (δυστυχώς συνέβηκε το αντίθετο, επιτρέποντας το αλβανικό κράτος να αλλοιώσει δημογραφικά όχι μόνο τις περιοχές που περιγράψαμε ως μεταβατικές, αλλά και τις ίδιες τις περιοχές αναγνωρισμένες ή μη από το αλβνικό κράτος ως καθαρά εθνικές.

Επίσης το άρθρο 7 παράγραφος1-α, του νόμου αρ. 9235, ημερ. 29.07.2004, για την επιστροφή των περιουσιών και ανταμοιβή των πρώην ιδιοκτητών, δηλώνει ξεκάθαρα ότι «Δεν επιστρέφονται ακίνητες περιουσίες, οι οποίες χρησιμεύουν για την υλοποίηση των υποχρεώσεων του αλβανικού κράτους, που απορρέουν από συμφωνίες και συμβάσεις, στις οποίες το αλβανικό κράτος αποτελεί πλευρά. Συνεπώς το αλβανικό κράτος είναι πλευρά με τη Σύμβαση πλαίσιο και κατά το άρθρο αυτό υποχρεούται να μη επιστρέψει εκτάσεις και περιουσίες σε αλβανικό στοιχείο, διότι παραβιάζει το άρθρο 16 της Σύμβασης Πλαίσιο. Λύση για το αλβανικό κράτος είναι να ανταμείψει τους πρώην ιδιοκτήτες με άλλους τρόπους που προβλέπει ο νόμος και όπως έγινε σε άλλες περιπτώσεις.

Άρα το αλβανικό κράτος με τις μέχρι τώρα πράξεις του σε βάρος της εθνικής ελληνικής μειονότητας και την οικονομική απογύμνωση αυτής, παραβίασε το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, την Σύμβαση πλαίσιο για την προστασία των μειονοτήτων και τους ίδιους τους νόμους της.

Οι δικοί μας πολιτικοί συμφώνησαν διότι διαπίστωσαν ότι αυτή η αρπαγή και οικονομική απογύμνωση του τόπου μας έχει οικονομικό αντίκρισμα στην τσεπούλα τους. Γι΄ αυτό και λέμε ότι, πόσο φτηνά και αδιάντροπα πουλούν τον τόπο μας, την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας το έθνος μας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Μπάρκας για εφ. Ελληνισμός 17.02.2009

No comments: