SEVA: Για το ζήτημα των Τσάμηδων και τον Αλβανικό εθνικισμό

SEVA: "...συγκρότησαν την το "Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως" με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Ηπείρου. Τραγικό αποτέλεσμα, ο θάνατος πολλών Ελλήνων, η πυρπόληση 25.000 σπιτιών, η ερήμωση 243 χωριών, η δημιουργία 100.000 Ελλήνων προσφύγων."

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
INTERNATIONAL COORDINATING COMMITTEE OF NORTHERN EPIRUS ISSUE


P.O. BOX 6434, CLEARWATER, FL 333758 USA [dodonaios@aol.com]

ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
κ. Γεώργιο Παπανδρέου Αριθ. Πρωτ. 7016/2010

Εξοτότατε κ. Πρόεδρε

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΘΕΜΑ: Για το ζήτημα των Τσάμηδων και τον Αλβανικό εθνικισμό

1. Η Ιστορία και η πραγματικότητα
Οι πρόσφατες εθνικιστικές κινήσεις στην Αλβανία για το ζήτημα των Τσάμηδων- "εορτασμός της ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Τσάμηδων από την Ελλάδα", "4ο Φεστιβάλ Τραγουδιού και χορού για την "Τσαμουριά" με επίσημο υποστηρικτή τη σύζυγο του Αλβανού πρωθυπουργού και το υπουργείο Πολιτισμού- έφεραν ξανά στην επικαιρότητα ένα θέμα το οποίο απασχολεί τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.
Να θυμίσουμε ότι οι εθνικιστές Αλβανοί που βάζουν το ζήτημα ως θέμα αποζημίωσης, επιστροφής των περιουσιών και απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας, είναι οι απόγονοι των Τσάμηδων που συνεργάστηκαν με τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις κατοχής και συγκρότησαν την το "Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως" με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Ηπείρου. Τραγικό αποτέλεσμα, ο θάνατος πολλών Ελλήνων, η πυρπόληση 25.000 σπιτιών, η ερήμωση 243 χωριών, η δημιουργία 100.000 Ελλήνων προσφύγων. Ενέργειες για τις οποίες καταδικάστηκαν και μάλιστα πολλούς εξ' αυτών με την ποινή του θανάτου.
Είναι οι απόγονοι αυτών που ακόμη και ο Ενβέρ Χότζα τους αντιμετώπισε με πολύ μεγάλη δυσπιστία, αφού θεωρήθηκαν συνεργάτες του φασισμού και γι΄ αυτό ένα μεγάλο μέρος τους μετακινήθηκε προς το Δυρράχιο, στο Φίερι και την Αυλώνα και όχι στα σύνορα με την Ελλάδα.
Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία το θέμα των Τσάμηδων επανήλθε στην επικαιρότητα, με αποκορύφωμα την ανακήρυξη (1994), μετά από ομόφωνη απόφαση της αλβανικής βουλής, της 27ης Ιουνίου ως "ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων". Επίσης, οι Τσάμηδες έχουν ιδρύσει τον "Σύνδεσμο της Τσαμουριάς" μια 100μελή "βουλή", ο οποίος έγινε μέλος της "οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών" του ΟΗΕ το 1995, ενώ διατείνονται ότι διαθέτουν τον απελευθερωτικό στρατό της Τσαμουριάς (UCC- Ushtria Nacionalclirimtare e Chameria) "με σκοπό την απελευθέρωση των εδαφών που τους ανήκουν".

2. Η σημερινή κατάσταση και η ανάγκη για πολιτική έναντι της αλβανικής προπαγάνδας
Είναι γεγονός ότι το ζήτημα των Τσάμηδων αποτελεί για την αλβανική πλευρά θέμα που ξεπερνά τις εσωτερικές του διαστάσεις και συνδέεται άμεσα με την εξωτερική πολιτική. Η στάση των κατά καιρούς Αλβανικών κυβερνήσεων οι οποίες θέτουν το ζήτημα στην ελληνική πλευρά θεωρώντας ότι υφίστανται και στις διαστάσεις του, απόδοση περιουσιών και ιθαγένειας, αποζημιώσεις και επιστροφή των Τσάμηδων στην Ελλάδα, δεν αποτελεί απλώς διαχείριση ενός θέματος για λόγους εσωτερικής συνοχής, την περίοδο μάλιστα που είναι στο προσκήνιο το μέλλον των αλβανικών πληθυσμών στα Βαλκάνια.
Οι (άκομψες) κινήσεις επαναφοράς του ζητήματος ως κυρίαρχο στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, ακόμη και από την πλευρά του Αλβανού προέδρου της Δημοκρατίας (Δεκέμβριος 2004 και Νοέμβριος 2005) υποδηλώνει ότι η αλβανική πλευρά συντηρεί το θέμα ως κεντρική συνιστώσα της εξωτερικής της πολιτικής, αλλά και ως σύμβολο ενότητας της πολιτικής και της κοινωνίας. Η πρώτη μάλιστα τις περισσότερες φορές συνηγορεί σε κινήσεις της δεύτερης ακόμη και εάν αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται σημαντικά προβλήματα στις διμερείς σχέσεις στις οποίες πρακτικά στηρίζεται η Αλβανία (ελληνικές επενδύσεις). Το εθνικιστικό κλίμα που διαπνέει σε αρκετές περιπτώσεις την αλβανική πολιτική και κοινωνία το οποίο από την μεν πρώτη εκφράζεται με τα γνωστά επιχειρήματα περί "σεβασμού των δικαιωμάτων των Τσάμηδων", από τη δε δεύτερη με πιο δυναμικές κινήσεις (διεκδίκηση εδαφών μέχρι την Πρέβεζα, εκτύπωση χαρτών, κ.λ.π) αποτελεί μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Η Επιτροπή διαμαρτύρεται για τη συνεχιζόμενη από την αλβανική πλευρά εθνικιστική πολιτική για το ζήτημα των Τσάμηδων και καλεί τις δυνάμεις εντός και εκτός Βουλής και Κομμάτων στην Αλβανία και να δουν το μέλλον στην περιοχή έξω από αντιπαραθέσεις και εθνικιστικές επιδιώξεις. Ταυτόχρονα καλεί την Ελληνική κυβέρνηση και τα Κόμματα να απαντήσουν συνολικά για το θέμα, χωρίς να επιτρέπουν σε επίσημους και ανεπίσημους φορείς της Αλβανίας να κάνουν προπαγάνδα, διασύροντας την Ελλάδα στο εξωτερικό. Παράλληλα καλεί την Ελλάδα να στηρίξει την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, η οποία ενώ θα έπρεπε να έχει την βοήθειά της, διώκεται ξανά και μπαίνει στο ίδιο επίπεδο με την εθνικιστική επιδίωξη της Αλβανίας που σχετίζεται με τους Τσάμηδες.

Με Τιμή

Ιερέας Κοσμάς Καραβέλλας Υπεύθυνος
Πρόεδρος Γραφείου Τύπου
Κοινοποίηση:
Βουλή των Ελλήνων Μιχάλης Σέρβος
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης dodonaios@aol.com

Si perceptohet ceshtja came nga shtypi i sotem ne Shqiperi:

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=26952

....Lufta solli tension në Çamëri

Shpërthimi i luftës italo-greke, më 1940, thelloi tensionin politik në Çamëri. Megjithë përpjekjet e pushtuesit për ta tërhequr minoritetin shqiptar në anën e tij dhe pavarësisht se popullsia çame gjatë regjimit fashist të Metaksait kishte vuajtur shumë, ajo përgjithësisht mbajti një qëndrim neutral ndaj palëve në konflikt. “Edhe kur italianët pushtuan Gumenicën, shkruan Jani Sharra, rrallë ndonjë çam u bashkua me ta”. Edhe në situatat e vështira dhe të komplikuara, kur Greqisë po i trokiste lufta në derë, autoritetet greke me gjakftohtësi u përpoqën të përfitonin ç’të mundnin. Ata gjykuan se ishte krijuar një moment i përshtatshëm në marrëdhëniet ndërkombëtare për spastrimin etnik përfundimtar të Çamërisë. Këtë e provon edhe fakti se, pas shpërthimit të luftës, pasi u bë e qartë se kapitullimi i Greqisë përballë ushtrive italiane ishte i afërt, autoritetet lokale greke të Çamërisë përgatitën listat dhe po përpiqeshin të siguronin mjetet e nevojshme të mbartjes për të gjitha gratë dhe fëmijët, që kishin mbetur në Çamëri me qëllim që kur të hynin ushtritë e huaja këtu, të mos gjenin këmbë shqiptari. Pas thyerjes së ushtrive italiane dhe tërheqjes së tyre nga Greqia u intensifikua dhuna e qeverisë së re greke mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë. Të burgosurit dhe të internuarit çamë u liruan vetëm pas pushtimit të Greqisë nga ushtritë gjermane në një gjendje të rëndë shëndetësore dhe shpirtërore. Pas pushtimit të Greqisë nga gjermanët, pritej që çamët e kthyer nga internimi të hakmerreshin ndaj forcave shoviniste greke, që kishin qenë shkaktarë të vuajtjeve. Por, ndodhi krejt ndryshe. Ata u ngritën mbi pasionet shoviniste dhe zgjodhën rrugën e bashkëpunimit dhe të bashkëjetesës për të përballuar bashkërisht gjendjen e rëndë, që u krijua nga pushtuesit e rinj gjermanë. Për këtë qëllim u organizuan dy mbledhje të gjera në Koskë dhe në Spatar. Njerëz me ndikim në krahinë si Musa Demi, Shuaip Llajo, Isuf Izeti, Xhaferr Çafuli, Jasin Sadiku dhe shumë të tjerë punuan me përkushtim për të krijuar atmosferën e mirëkuptimit midis dy komuniteteve, grek dhe shqiptar. Madje, fshatarët e Varfanjit, Salicës, etj., dërguan përfaqësuesit e tyre në fshtatrat e krishtera, ku burrat ishin larguar nga frika e hakmarrjes, duke i siguruar që të ktheheshin, se asgjë e keqe nuk do t´i gjente. Në zonën e Gumenicës dhe të Filatit ishte bërë rregull që asnjë grup i rezistencës greke nuk dilte në zonat e lira pa qenë i shoqëruar nga një shqiptar çam. Për këtë situatë, studiuesi Niko Zhangu shkruante: “Sikur shqiptarët çamë të ishin kriminelë, do të zhdukeshin të gjithë fshatrat e krishterë të Thesprotisë rreth fshatrave shqiptaro-çame”. Për qarqet shoviniste greke, nuk ishte i pranueshëm mirëkuptimi dhe bashkëveprimi midis komuniteteve shqiptare dhe greke. Për të nxitur përçarjen e tyre, ata nxitën vrasjen e çamëve me influencë si Tefik Qemali, Jahja Kasemi, Jasin Sadiku etj. Me vrasjen e shqiptarëve të tjerë nga çeta e Koçnikollës, punët morën një drejtim të rrezikshëm. Të revoltuar nga këto akte, një grup çamësh u drejtuan për të djegur Rahulin, por u doli përpara popullsia e Karbunarit, një fshat i madh i përbërë prej shqiptarësh dhe i ndaloi. Edhe pse Rahuli shpëtoi nga një katastrofë e sigurtë, “më pas njerëzit e Zervës therën edhe gratë dhe fëmijët e atyre që shpëtuan Rahulin”, domethënë banorët e Karbunarit.

Çamët një batalion për vetëmbrojtje

Disa krerë të Çamërisë u përpoqën të formonin një batalion për mbrojtjen e saj. U formua një batalion, i cili kishte vetëm gjysmën e efektivit të një batalioni të zakonshëm, afro 300 vetë. Për arsye se gjermanët nuk donin të prishnin marrëdhëniet me qeverinë kuislinge të Ralisit, ky batalion veproi brenda kufijve politikë të shtetit shqiptar. Populli u armatos, por nuk pranoi të bashkëpunonte me gjermanët, nuk u fut në këtë batalion dhe nuk i përdori armët kundër popullsisë greke, por, përkundrazi, u rezistoi në mënyrë demonstrative përpjekjeve të gjermanëve për ta hedhur kundër elementit grek. Qëllimi i armatosjes së popullsisë çame ishte thjesht një masë vetëmbrojtëse, pasi ata kishin vuajtur shumë nga shovinizmi grek. Por ajo që i shqetësoi më shumë atëherë forcat shoviniste greke, ishte ngritja e këshillave shqiptare në të gjithë Çamërinë.