N.B.: Washington Times title: "Trading Europe for the Shanghai Five Turkey dissembles over joining the EU"

Recent steps taken by the Government of Turkey suggest it may be ready to ditch the NATO club of democracies for a Russian and Chinese gang of authoritarian states.
Here is the evidence:

The Shanghai Cooperation Organisation's logo (in Chinese and Russian).

Starting in 2007, Ankara applied three times unsuccessfully to join as a Guest Member of the Shanghai Cooperation Organisation (or SCO, informally known as the Shanghai Five). Founded in 1996 by the Russian and Chinese governments, along with three (and in 2001 a fourth) former Soviet Central Asian states, the SCO has received minimal attention in the West, although it has grand security and other aspirations, including the possible creation of a gas cartel. More, it offers an alternative to the Western model, from NATO, to democracy, to displacing the U.S. dollar as reserve currency. After those three rejections, Ankara applied for "Dialogue Partner" status in 2011. In June 2012, it won approval. One month later, Turkish prime minister Recep Tayyip Erdoğan reported about his saying to Russia's President Vladimir Putin, "Come, accept us into the Shanghai Five [as a full member] and we will reconsider the European Union." Erdoğan reiterated this idea on Jan. 25, noting stalled Turkish efforts to join the European Union (EU): "as the prime minister of 75 million people," he explained, "you start looking around for alternatives. That is why I told Mr. Putin the other day, 'Take us into the Shanghai Five; do it, and we will say goodbye to the EU.' What's the point of stalling?" He added that the SCO "is much better, it is much more powerful [than the EU], and we share values with its members."

Heads of the six SCO states meeting in Beijing in June 2012.

On Jan. 31, the Foreign Ministry announced plans for an upgrade to "Observer State" at the SCO. On Feb. 3 Erdoğan reiterated his earlier point, saying "We will search for alternatives," and praised the Shanghai group's "democratization process" while disparaging European "Islamophobia." On Feb. 4, President Abdullah Gül pushed back, declaring that "The SCO is not an alternative to the EU. ... Turkey wants to adopt and implement EU criteria."
What does this all amount to?
The SCO feint faces significant obstacles: If Ankara leads the effort to overthrow Bashar al-Assad, the SCO firmly supports the beleaguered Syrian leader. NATO troops have just arrived in Turkey to man Patriot batteries protecting that country from Syria's Russian-made missiles. More profoundly, all six SCO members strongly oppose the Islamism that Erdoğan espouses. Perhaps, therefore, Erdoğan mentioned SCO membership only to pressure the EU; or to offer symbolic rhetoric for his supporters.

Russia's Putin and Turkey's Erdoğan: two birds of a feather?

Both are possible. But I take the half-year long flirtation seriously for three reasons. First, Erdoğan has established a record of straight talk, leading one key columnist, Sedat Ergin, to call the Jan. 25 statement perhaps his "most important" foreign policy proclamation ever.
Second, as Turkish columnist Kadri Gürsel points out, "The EU criteria demand democracy, human rights, union rights, minority rights, gender equality, equitable distribution of income, participation and pluralism for Turkey. SCO as a union of countries ruled by dictators and autocrats will not demand any of those criteria for joining." Unlike the European Union, Shanghai members will not press Erdoğan to liberalize but will encourage the dictatorial tendencies in him that so many Turks already fear.
Third, the SCO fits his Islamist impulse to defy the West and to dream of an alternative to it. The SCO, with Russian and Chinese as official languages, has a deeply anti-Western DNA and its meetings bristle with anti-Western sentiments. For example, when Iran's President Mahmoud Ahmedinejad addressed the group in 2011, no one refused his conspiracy theory about 9/11 being a U.S. government inside job used "as an excuse for invading Afghanistan and Iraq and for killing and wounding over a million people." Many backers echo Egyptian analyst Galal Nassar in his hope that ultimately the SCO "will have a chance of settling the international contest in its favor." Conversely, as a Japanese official has noted, "The SCO is becoming a rival block to the U.S. alliance. It does not share our values."
Turkish steps toward joining the Shanghai group highlights Ankara's now-ambivalent membership in the North Atlantic Treaty Organization, starkly symbolized by the unprecedented joint Turkish-Chinese air exercise of 2010. Given this reality, Erdoğan's Turkey is no longer a trustworthy partner for the West but more like a mole in its inner sanctum. If not expelled, it should at least be suspended from NATO.

Mr. Pipes (DanielPipes.org) is president of the Middle East Forum. © 2013 by Daniel Pipes. All rights reserved.

Feb. 6, 2013 updates: (1) Whoever first came up with the various Shanghai sobriquets for the Russian-Chinese organization probably did not realize that in English the verb to shanghai means "to force or trick (someone) into doing something, going somewhere, etc." How appropriate a nuance for this semi-rogue sextet! Were it not an obsolete term, I would have titled this column Shanghaiing Turkey.
(2) Asked about Erdoğan's remarks, a spokesperson for the European Commission, Peter Stano, declined directly to respond, confining himself to noting that comments suggesting that Ankara would give up its EU bid to seek other options are "speculative." The secretary general of the Council of Europe, Thorbjorn Jagland, took the remarks in stride: "I may be mistaken, but Prime Minister Erdoğan's remarks actually represent a call to Europeans to assume a more constructive and positive attitude toward Turkey."
(3) The main opposition leader, Kemal Kılıçdaroğlu of the Republican People's Party (CHP) rejected the SCO gambit on Feb. 4: "The proposal to become a member of the SCO is inconsistent and incorrect. We turned our direction to the West, not to the East. This is not something new, since 1071 our goal is [to head] toward the West. We don't mean geography in saying the West but modernity and civilization." The Battle of Manzikert took place in eastern Anatolia year in the 1071 and marked the first Turkic military victory in Anatolia. "We see the EU as a modernization project."
(4) Erdoğan yesterday offered an explanation for why the EU has not allowed Turkey to join its ranks: perhaps the union was "hesitant because the members will not be able to do everything they want when Turkey gets in." His clear and mildly astonishing implications are that (1) Europeans without Turks are irresponsible and (2) Ankara intends fundamentally to change the EU upon entry.
(5) Noting "Are we not in NATO with these countries?" Erdoğan went on in the same comments to note that Turkey, as the only NATO country with a majority Muslim population (which it is not: Albania also is), "would stop wrong steps [in NATO]. Thus, we saw such steps toward Israel's inclusion in NATO. We prevented that. We have our own red lines. For us, to be involved in NATO with Israel is never acceptable. To be with such a cruel understanding would conflict with our structure, history and culture." Not only is Erdoğan asserting he kept Israel out of NATO but he is claiming to have a decisive role in NATO – something I find quite credible.
When added to Erdoğan's Shanghai gambit and Davutoğlu's paraphrased threat a few days ago that "Turkey would not stay unresponsive to an Israeli attack against any Muslim country," these comments point to a headstrong Turkish leadership that feels it can say and do pretty much anything it pleases. And it can.
(6) Judging by comments made yesterday in Hungary, Erdoğan seems not to give a fig anymore what Europeans think. Speaking about the internationally-recognized Republic of Cyprus, he announced that "south Cyprus is not a state, it's an administration. There is no such thing as Cyprus as a country. There is the Greek Administration of South Cyprus and there is the Turkishttp://www.danielpipes.org/12526/turkey-shanghai-five-scoh Republic of Northern Cyprus on the north of the green line."

A po e lë Turqia Perëndimin?

Hapat e ndërmarrë kohët e fundit nga qeveria turke lënë të kuptosh se ajo mund të jetë e gatshme t’i lërë hijen grupit të shteteve demokratike të NATO-s për bandën e shteteve autoritariane ruso-kineze. Ja edhe provat: Duke filluar që prej vitit 2007, Ankaraja ka aplikuar tri herë pa sukses për statusin e Anëtarit të Ftuar në Organizatën për Bashkëpunim të Shangait (ose SCO, e njohur në formë jo zyrtare si Pesëshja e Shangait). E themeluar në 1996-n nga qeveria ruse dhe ajo kineze, së bashku me tre (dhe në 2001-shin edhe një e katërt) ish-shtete sovjetike të Azisë Qendrore, OBSH-ja ka tërhequr minimumin e vëmendjes në Perëndim, pavarësisht nga fakti se ka aspirate të mëdha jo vetëm në fushën e sigurisë, përfshirë këtu edhe krijimin e mundshëm të një karteli gazi. Gjithashtu, ajo ofron një alternativë të ndryshëm nga modeli perëndimor, nga NATO-ja, nga demokracia, si dhe për nxjerrjen jashtë loje të dollarit amerikan si valutë e rezervës. Pas tri refuzimeve, në 2011- n Ankaraja aplikoi për statusin e “Partnerit në dialog”. Në qershor të vitit 2012 kërkesa u pranua. Një muaj më vonë, kryeministri turk Rexhep Taip Erdogan raportoi se çfarë i kishte thënë Presidentit të Rusisë Vladimir Putin “Ecni, na pranoni në Pesëshen e Shangait (si anëtar me të drejta të plota) dhe ne do e rishqyrtojmë edhe njëherë nëse ia vlen Bashkimin Europian.” Erdogani e përsëriti këtë ide tani më 25 janar, duke vënë në dukje ngeljen në vendnumëro të përpjekjeve turke për t’u anëtarësuar në Bashkimin Europian (BE): “si kryeministër i 75 milionë njerëzve,” shpjegoi ai, “fillon të shohësh për alternativa të tjera. Ja pse i thashë zotit Putin atë ditë, ‘Na merr në Pesëshen e Shangait; bëje dhe ne do t’i themi mirupafshim BE-së.’ Ç’kuptim ka të rrish në vendnumëro?” Ai shtoi se SCO-ja “është shumë më e mirë, shumë më e fuqishme [se BE-ja] dhe ne ndajmë të njëjtat vlera me anëtarët e saj.” 

Më 31 janar, ministri i Jashtëm shpalli planet për t’u ngritur në statusin e “Shtetit Vëzhgues” në SCO. Më 3 shkurt, Erdogani ripërsëriti arsyen e thënë më parë, “ne do të kërkojmë alternativa,” si dhe përgëzoi “procesin e demokratizimit” të grupit të Shangait ndërsa nuk la pa qortuar “islamofobinë” europiane. Më 4 shkurt, Presidenti Abdullah Gyl u përpoq të ndikonte në drejtim të kundërt, duke deklaruar se “SCO-ja nuk mund të zëvendësojë Bashkimin Europian. … Turqia dëshiron të bëjë të sajat dhe të zbatojë kriteret e BE-së”. Çfarë do të thotë e gjithë kjo? Manovra për anëtarësim në SCO përballet me disa pengesa të rëndësishme: Nëse nga një anë Ankaraja është në krye të përpjekjeve për të përmbysur Bashar-Al-Assad-in, SCO-ja mbështet me forcë udhëheqësin sirian të zënë në hall. Trupat e NATO-s sapo kanë mbërritur në Turqi për të vënë në përdorim bateritë me raketa “Patriot” që mbrojnë vendin nga predhat siriane të prodhuara në Rusi. Për më tepër, të gjashtë vendet anëtare të SCO-së e kundërshtojnë me forcë Islamizmin që mbështet Erdogani. 

Pra ka të ngjarë që Erdogani e përmendi anëtarësimin në SCO vetëm për t’i bërë presion BE-së; ose për t’i ofruar mbështetësve të tij një retorikë simbolike. Të dyja janë të mundshme. Por unë e marr seriozisht flirtimin gjashtëmujor për tre arsye. Së pari, Erdogani njihet si dikush që flet haptas, gjë që ka bërë që një opinionist kryesor si Sedat Ergin ta quajë deklaratën e 25 janarit si ndoshta deklaratën “më të rëndësishme” mbi politikën e jashtme të bërë ndonjëherë nga Erdogani.

 Së dyti, siç vë në dukje opinionisti Kadri Gyrsel, “Kriteret për anëtarësim në Europë kërkojnë demokraci, të drejta të njeriut, të drejtat për sindikatë, të drejtat e pakicave, barazi të gjinive (burrit dhe gruas), shpërndarje të drejtë të të ardhurave, pjesëmarrje dhe pluralizëm për Turqinë. SCO-ja si një bashkim vendesh që udhëhiqen nga diktatorë dhe autokratë nuk kërkon asnjë prej kritereve në fjalë për anëtarësim”. Ndryshe nga BE-ja, anëtarët e Shangait nuk do të ushtrojnë trysni mbi Erdoganin për liberalizim, por do t’i japin zemër prirjeve të tij diktatoriale të cilat frikësojnë shumë turq sot. Së treti, SCO-ja i vjen përshtat prirjes së tij islamiste për të sfiduar Perëndimin dhe për të ëndërruar një alternativë tjetër. SCO-ja me rusishten dhe kinezçen si gjuhë zyrtare, ka të rrënjosur thellë në ADNnë e saj anti-Perëndimin dhe takimet e saj janë të mbushura me ndjenja anti-Perëndim.

 Për shembull, kur presidenti i Iranit Mahmud Ahmedinexhad iu drejtua Grupit në 2011, askush nuk e hodhi poshtë teorinë e tij konspirative mbi 11 Shtatorin si një pjellë të qeverisë amerikane për ta përdorur “si justifikim për të pushtuar Afganistanin dhe Irakun dhe për vrasjen dhe plagosjen e mi l iona njerëzve”. Shumë mbështetës i bëjnë jehonë shpresës së analistit egjiptian Galal Nassar që në fund SCO-ja “do të ketë rast ta kthejë në favor të saj garën ndërkombëtare.” Përkundër kësaj, siç ka vënë në dukje një zyrtar japonez, “SCO-ja po bëhet një bllok rival i aleancës së SHBA-së. Ajo nuk ka vlera të përbashkëta me ne”. Hapat e Turqisë drejt anëtarësimit në grupin e Shangait nxjerrin në pah anëtarësinë tashmë ambivalente në NATO, e cila u simbolizua qartë në manovrat e përbashkëta ajrore turko-kineze më 2010-n për herë të parë në histori. Ky realitet tregon se Turqia e Erdoganit nuk është më një partner i besueshëm, por një hafije në tempullin e Perëndimit. Nëse nuk përjashtohet, duhet të paktën të pezullohet nga NATO.

marrë nga MAPO prej The Washington Times