Jam ndjerë gjithnjë mirë në Greqi

      Më pëlqen shumë Greqia. Kështu dëshiroj ta nis këtë rrëfim personal mbi 

      popullin grek dhe vendin e tij, të quajtur Greqi. Dashuria ime me këtë 

      vend lindi shtatë vjet më parë, kur edhe u prezantova mirëfilli me 

      kryeqendrën helene. Udhëtimi drejt këtij vendi ka qenë i gjatë, si 

      fizikisht, sepse rrugën deri në Athinë e kam bërë gjithmonë me makinë (unë 

      kam fobi fluturimin dhe fatkeqësisht udhëtimet e mia kanë disa vjet që 

      janë rrugore përkundrejt ajrore), ashtu edhe jo-fizikisht. 

      Të shpjegohem. Kisha dëgjuar, sikundërse të gjithë ju që do ta lexoni këtë 

      rrëfim për “grekët”. Rradhët e gjata në kufi dhe vapa e gushtit më lodhën 

      pamasë herën e parë që u përballa me kufirin tokësor greko-shqiptar. Edhe 

      tani i kam parasysh lajmet me titujt: Doganat greke punojnë me dy 

      sportele, ndërsa pala shqiptare me shtatë. Por pala shqiptare edhe me 77 

      po të punonte nuk do të kish mbaruar dot punë sepse punonjësi i policisë 

      me të mësuar mbiemrin të pyeste: Mor po ca e ke Gimin ti, se me këtë 

      mbiemër është edhe ai. Dhe pasi ti e sqaroje që Gimin nuk e kishe gjë, ai 

      të pyeste cfarë pune bëje, sa do rrije dhe Ah, epo mirë bëni qejf o 

      vlla... 

      Rruga drejt kufirit grek edhe sot e kësaj dite është e vrazhdë, me gropa, 

      me plehra (nga pala shqiptare) dhe me një rrëmujë ndërtimore të ca 

      shtëpive si furriqe, apo kështjella shëmtuar-ndërtuar. 

      Në kufirin grek të kërkojnë pasaportën dhe kalon... 

      Rruga drejt Athinës është një peisazh që ta ka ënda të kundrosh, qoftë 

      përmes maleve, apo ndanë detit (të larë). 

      Një nga gjërat që ma ka bërë shumë përshtypje në Greqi, ndryshe nga 

      c’kisha dëgjuar dhe dëgjoj është mirësjellja dhe trajtimi i tyre i 

      barabartë për identitetin tim si shqiptare. Kurrë, deri më sot, nuk kam 

      parë ndonjë rrudhje buzësh, apo keqtrajtim për shkak të kombësisë. 

      Përkundrazi, kur më është dashur të shkoj në polici me djalin të vogël 

      fare në duar dhe në një rradhë të gjatë bashkëkombasish nga ata që ia 

      nxjerrin vetë namin “e keq” Greqisë sepse kur ti i pyet në shqip se cilat 

      janë procedurat, ata të përgjigjen: Dhen katalaveno, që do të thotë nuk 

      kuptoj, kanë qenë policët grekë që më kanë kërkuar të kaloj pa rradhë 

      sepse isha nënë me fëmijë. Mbaj mend që kur do të aplikoja për kartë që në 

      italisht quhet permesso di sogiorno (se mbase ne italisht ju pëlqen më 

      shumë), shqiptarët e Greqisë më thanë, kartën gjashtëmujore do të ta 

      japin. Ashtu janë ata, të poshtër. Të poshtrit ma dhanë kartën 

      dhjetëvjecare. Sa u zhgënjyen shqiptarët e Greqisë! 

      Grekët i duan shumë fëmijët. Nëpër vite, gjatë pushimeve kam parë sa shumë 

      kujdesen për fëmijët, dhe jo vetëm të tyret. Ja t’ju tregoj cfarë ndodh në 

      plazh përshembull. Del ti më fëmijën përdore dhe zë një cadër (për të 

      cilën sigurisht paguan) dhe ulesh për qejfin tënd, në sfond dëgjon muzikë 

      që vjen nga cafeteria që shërben Frape, Fredo, Fredokapucino, etj etj. Ble 

      dhe unë një të tillë dhe banakierja më thotë: Sa të është rritur djali. Na 

      vjen mirë që vini këtu cdo vit. 

      Kënaqem sigurisht nga këto fjalë dhe pasi lë Fredon në hijen e cadrës 

      bashkë me djalin sulemi drejt detit. Vrulli ynë nuk zgjat shumë sepse 

      “greket” na aviten dhe në greqisht e pastaj në anglisht më pyesin: E ke 

      lyer djalin me krem plazhi? Po kapele i ke marrë? Kur i dëgjova për herë 

      të parë këto pyetje, me vete thashë po këto nuk janë në vete. Cu duhet 

      këtyre? Por gjatë viteve e kuptova që dashuria e tyre për fëmijët, 

      përfshirë edhe ata shqiptarë është shumë e madhe. 

      Në pazare, në shëtitjet në park, tek këndi i lojrave dhe kudo që 

      ndonjëherë duhet apo ta kërkojnë identitetin, reagimi i grekeve dhe 

      grekëve në lidhje me identitetin tim ka qenë gjithmonë evropiano 

      perendimor. 

      

      Sigurisht unë nuk marr përsipër, largqoftë, të mbroj Greqinë, grekët dhe 

      akejt, se ata e gjejnë vetë rrugën, por kam kaq kohë që kam pasur dëshirën 

      të ndaj me ju këto rrjeshta fare shkurt për këta njerëz që kanë agrume e 

      ullinj, e ku sigurisht janë të punësuar edhe shqiptarët, që kanë det ku 

      lahen edhe shqiptarët, që kanë vila e shtëpi ku janë punësuar shqiptaret, 

      që kanë hotele, dyqane e parukeri ku janë të punësuara shqiptaret, që kanë 

      rrugë, pallate (shumë të bukura) e ndërtesa që i kanë ndërtuar edhe 

      shqiptarët. Këta njerëz që janë martuar me shqiptarët, që janë në kufi me 

      shqiptarët, që i duan shqiptarët që janë për tu dashur, sepse ne 

      shqiptarët e kemi treguar edhe vetë që hera-herës nuk i duam shqiptarët 

      (mos e merr në punë atë, mos e fut në shtëpi këtë, mos i fol atij, largoju 

      asaj) janë në tokën e tyre të begatë me dyer hapur për shqiptarët e këdo 

      tjetër që e pëlqen jetën dhe tokën e Grekëve... 

Evis Cerga(Shqiptarja.com)

Evis Cerga ka mbaruar studimet e larta në Universitetin e Kairos, në Fakultetin e Arteve të Bukura, Dega Letërsi Angleze. Ka punuar për trembëdhjetë vjet si Përkthyese/Interprete në Përfaqësinë e Përherëshme të Zyrës së Bankës Botërore në Tiranë. Që nga viti 2007 është Përkthyese/interprete në profesion të lirë. Ka përkthyer romanet e mëposhtëm: 1. Vetëm një herë në jetë (Danielle Steel) 2. Zhozefinë Bonaparti (Sandra Gulland) 3. Martohu me Mua (Pat Booth) 4. Aromë Orienti (Ahdaf Souief) 5. Bisedë Intime (Evan Hunter) 6. Nënë Dana (Danielle Steel) 7. Pushime në San Trope (Danielle Steel)