Shkëlqesia Juaj, zoti President i Republikës së Shqipërisë,
Fortlumturi,
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe Elbasanit, dhe i Gjithë Shqipërisë,
vëlla i shtrenjtë në Krishtin dhe bashkëmeshtar, zoti Anastas,
Fortlumturi
dhe vëllezër fort të nderuar në Krishtin, Primatë të Kishave Fort të
Shenjta Orthodhokse të Jerusalemit, Serbisë, Rumanisë, Qipros, Greqisë,
Polonisë bashkë me personat e nderuar që ju shoqërojnë,
Fort të shenjtë, Hirësitë Tuaja, përfaqësues të Kishave të shenjta Orthodhokse në vende të ndryshme,
Fort të shenjtë dhe Hirësi, vëllezër të shenjtë,
Popull i zgjedhur dhe i bekuar i Perëndisë,
Na
ka mbledhur sot kjo ngjarje e madhe dhe historike: Ceremonia e
shenjtërimit të Kishës së Shenjtë të Ngjalljes, e cila vërteton edhe
ngjalljen e Kishës Orthodhokse Autoqefale në Shqipëri. Ne të krishterët
shpresëtarë e orthodhoksë dallohemi për faktin se besojmë në ngjalljen e
të vdekurve, duke pasur të parë Zotin tonë të Ngjallur, Jisu Krishtin.
Jisu Krishti u ngjall me fuqinë Tij dhe bashkëngjall me Veten e Tij të
gjithë besimtarët, i fton të gjithë njerëzit që të marrin pjesë në
ngjallje. Për ata që nuk besojnë te Jisu Krishti ngjallja duket si mit.
Por, nga përvoja e shenjtorëve, ne kemi përvojën e Ngjalljes, e cila
është edhe realiteti, dhe përvoja jonë biomatike. Në këtë kuptim, edhe
shenjtërimi i kësaj Kishe të shkëlqyer Katedrale të Ngjalljes, përbën
sot një provë, se Ngjallja është realiteti, se Kisha Orthodhokse e
Shqipërisë, e cila dikur ishte e vdekur për shkak të persekutimeve
ateiste, tashmë është e gjallë, plot jetë dhe kreativitet.
Patriarkana
Ekumenike, Kisha Mëmë e Konstandinopojës, ndien një gëzim të
gjithanshëm, duke parë mrekullinë e rilindjes së Kishës Orthodhokse në
Shqipëri dhe përgëzon nga thellësia e zemrës të gjithë ata që
kontribuuan në ngjalljen e saj. Punëtori i parë, sigurisht, ka qenë i
Fortlumturia e Tij, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit, Elbasanit dhe i
Gjithë Shqipërisë, zoti Anastas, njeri me shumë përvojë dhe plot me zell
e dashuri hyjnore. Bashkëpunëtorët e tij, ky numër i madh klerikësh dhe
laikësh të zellshëm, anonimë dhe me emër, të njohur dhe më së shumti të
panjohur.
Shtysa
e gjithë këtyre ka qenë dëshira për t’i bërë të ditur botës dashurinë e
Perëndisë për njeriun, në përputhje me porosinë e Zotit: “Do të më jeni
dëshmitarë në të gjithë ekumenin, botën, deri në skajet e dheut”. Sepse
çfarë gjëje tjetër kryen Kisha përveçse të dëshmojë vazhdimisht e në
çdo drejtim dashurinë e Perëndisë për njeriun dhe të shfaqë Ungjillin?
Të transmetojë lajmin e gëzuar, se Perëndia u shfaq në mish dhe të
ofrojë paqen dhe dashurinë, si dhurata të pakapërcyeshme për njerëzit?
Bëhet
fjalë për dëshmi, që pranohet lirisht ose hidhet poshtë lirisht, sipas
zgjedhjes së çdo personi. Kisha dhe të krishterët nuk i imponojnë askujt
të pranojë dëshminë për të vërtetën. E megjithatë, u persekutuan në të
shkuarën me ashpërsi dhe pa mëshirë, njësoj sikur të propozonin dhe të
predikonin në shoqëri teori të dëmshme. U përndoqën paqebërësit, u bënë
shpifje kundër atyre që ishin njeridashës dhe të drejtë. Madje në shumë
raste, njerëz që nuk kanë njohje për ato që ndodhin “në brendësi”, prej
atyre që kanë dhe që mbartin pushtetin, i kundërshtuan dhe i hodhën
poshtë predikimet e dashurisë. Megjithatë, ne të krishterët vazhdojmë të
dëshmojmë të vërtetat e përjetshme se gëzim të pashtershëm ka në
Krishtin, i Cili u fal zemrave të besimtarëve paqen shpirtërore, që nuk
zhvlerësohet dhe që nuk u hiqet kurrë.
Qëllimi
i dëshmisë sonë, është pjesëmarrja e bashkënjerëzve tanë në gëzimin
tonë. Duke besuar në fjalën e Zotit “se më i lumtur është ai që jep sesa
merr” (Veprat 20:35-36), japim pa kurrfarë interesi dëshminë tonë rreth
faktit se gëzimi dhe paqja ekziston te Krishti. Oferta e të krishterëve
nuk shteron te fjalët, por realizohet edhe me anë të ndihmave materiale
të domosdoshme dhe të shërbimit ndaj njerëzve në nevojë. Provë e
jashtëzakonshme e kësaj, janë veprat e mëdha filantropike e arsimore dhe
në përgjithësi për të gjithë njerëzit, të cilat Kisha Orthodhokse
Autoqefale në Shqipëri nëpërmjet Fortlumturisë Suaj të nderuar, vëlla
Anastas, i ofroi popullit, me gjithë mjetet e pakta që kishte në
dispozicion.
Historia,
nga ana tjetër, na vërteton se Kisha Orthodhokse gjatë gjithë kohës
frymëzohet nga dëshira për të ofruar dhe gjithmonë ofron, madje edhe
duke kapërcyer mundësitë e saj, sepse gëzohet me gëzimin e tjetrit dhe
synon të gëzojë nëpërmjet ofrimit të gëzimit te bashkënjerëzit tanë. Nuk
numëron pasuesit, nuk regjistron arritjet materiale, gëzohet duke
shpërndarë gëzim dhe lehtësim dhe i fton ata që janë të munduar e të
ngarkuar të vijnë te Krishti, që të marrin prehje për shkak të mijëra
mundimeve dhe të këqijave të jetës.
***
Kisha
motër Orthodhokse që ndodhet në Shqipëri, u persekutua në të shkuarën
deri në zhdukjen e saj të plotë. Pas vuajtjes së skajshme, i erdhi
ringritja dhe çlirimi, pas sprovës, vlerësimi.
Lavdërojmë
dhe falënderojmë nga thellësia e zemrës Zotin e Hirit, të Mëshirës, të
Dhembshurive dhe të çdo ngushëllimi, sepse Ai mirëpëlqeu që nëpërmjet
zellit apostolik të Fortlumturisë Suaj fort të dashur për ne, vëlla i
shenjtë i Tiranës, zoti Anastas dhe me anë të bashkëpunimit të zellshëm
të shumë punëtorëve të Ungjillit, të njohur e të panjohur, dhe në pjesën
më madhe që nuk duken, të ngjallë nga hiri Kishën Orthodhokse të
Shqipërisë dhe ta rivendosë atë në “lavdinë e hershme”, me shkëlqim dhe
plot jetë në rreshtat e Kishave orthodhokse autoqefale.
Rezultatet
e dashurisë së painteres dhe të pakufishme ndaj të gjithëve, që tregoi
dhe që vazhdon të tregojë Fortlumturia Juaj, nga çasti i parë i caktimit
të misionit nga Patriarkana Ekumenike dhe i mbërritjes suaj në
Shqipëri, në cilësinë e Ekzarkut të patriarkut të paharruar, Dhimitrit
dhe në vazhdim, pikërisht pas një viti, si protodhjakon i përgjegjësisë
dhe hierapostull, duke ndjekur besnikërisht shembullin dhe rrugën në
këto vende të shenjta të Kozmait të Etolisë dhe duke mbajtur mbi vete
çdo ditë për një çerek shekulli, kryqin e martirizimit dhe të dëshmisë,
përbëjnë nga ky çast një parashijim të ngjalljes. Janë një eksperiencë
ngjallësore: Ne në Patriarkanën Ekumenike, pamë se Kisha Orthodhokse në
Shqipëri, kaloi nga vdekja në jetë, sepse Ju, Fortlumturi, i deshët me
të vërtetë vëllezërit. Nga ana tjetër e dimë se “ai që nuk do vëllain
mbetet në vdekje” (1 Joan.3:15).
***
Këtë
Ngjallje të Kishës Orthodhokse të Shqipërisë shijojmë sot dhe ne të
gjithë. Në emër të vëllezërve primatë të Kishave Orthodhokse, por edhe
të gjithë klerit dhe popullit e përgëzojmë, siç i ka hije, Fortlumturinë
Tuaj dhe jemi të detyruar t’ju faleënderojmë, jo vetëm për veprën e
mrekullueshme që keni kryer me hirin e Perëndisë gjatë kësaj periudhe të
shërbimit tuaj si hierark i parë në Shqipëri, por edhe për plotësimin
para pak ditësh, më 24 maj, të një pesëdhjetëvjeçari shërbese të
frytshme në fushën kishtare, me dorëzimin Tuaj në prift dhe të
dyzetvjetorit të vënies në lëvizje të veprës suaj të shkëlqyer
hierapostolike në kontinentin e Afrikës.
Dëshmia
nuk është vetëm shenjtërimi i kësaj Kishe kaq të bukur Katedrale. Është
edhe ndërtimi nga themelet dhe rindërtimi i mbi 150 kishave e
manastireve të shenjta në mbarë territorin e Shqipërisë. Themelimi i
shtëpive të fëmijës, i kopshteve dhe i shkollave të Kishës, veçanërisht i
Akademisë Theologjike të hieromartirit, Shën Vlashit në Durrës, për
formimin e klerikëve kandidatë dhe kultivimin e shkencës së shenjtë të
theologjisë, ngritja e një Qendre Mjekësore shumëkatëshe dhe
shumëfunksionale, të pajisur më së miri, që ngjall admirim te të gjithë,
si edhe e njësive mjekësore në zona të ndryshme të vendit, veprat
botuese dhe përkthyese të një niveli të lartë, organizimi sistematik i
katekizmit të popullit nëpërmjet Shkollës së Katekizmit në funksionim,
Kompleksi i punishteve kishtare “Nazaret” dhe shumë e shumë vepra të
tjera të mira, dëshmojnë përkujdesjen e Kishës për popullin në të gjitha
fushat e jetës.
***
Por,
si Patriark Ekumenik dhe përfaqësues i Kishës së dialogut, të paqes dhe
të mirëpëlqimit, në mënyrë të veçantë duhet të kujtojmë si një prej
arritjeve tuaja më të mëdha, Fortlumturi, kultivimin e klimës së
pajtimit, bashkëpunimit dhe bashkëjetesës paqësore midis të gjitha
palëve të popullit të Shqipërisë. Prandaj dhe Kisha Orthodhokse e
Shqipërisë, ashtu siç i ka hije, është lidhja përbashkuese dhe elementi
dinamik i përparimit të vendit. Këtë klimë pajtimi, bashkëpunimi dhe
dialogu e kultivuat qysh prej fillimit, jo pa mundime për shkak të
paragjykimeve dhe antitezave të rrënjosura, dhe arritët ribashkimin e
ndasive dhe bashkëpunimin harmonik midis të gjithëve, për të mirën e
përbashkët të përgjithshme.
Pra
sot, të kremten e Treqind e tetëmbëdhejtë Etërve, që predikuan të
vërtetën e Orthodhoksisë në Sinodin e Parë Ekumenik në Nike të Vithinisë
dhe njëkohësisht, në kujtim të martirit të shenjtë, Justin Filozofit,
Kisha Orthodhokse e Shqipërisë, ka ditën e saj të Zotit: ditën e
Ngjalljes së saj, që vuloset me Shenjtërimin e Kishës së Ngjalljes.
Sikundër Zoti doli fitimtar nga varri dhe shpërndau në botë rrezet e
dritës së Ngjalljes së Tij, kështu edhe kjo Kishë doli fitimtare nga
periudha e gjatë e sprovës dhe e tundimit, gjatë së cilës ndodhej e
mbyllur “si në varr”.
Dhe
tani nga kjo Kishë e bukur e Ngjalljes dhe nga të gjitha kishat e
shenjta të ndërtuara rishtas apo të rindërtuara nga themelet, por
veçanërisht nëpërmjet kishave të gjalla shpirtërore të besimtarëve të
saj, shpërndan dritën e fitores kundër errësirës dhe vdekjes. Kjo Kishë
Katedrale do të dëshmojë gjithnjë se “dyert e hadhit nuk do ta mposhtin
atë” (Matth. 16:18-19).
***
“Duke
kujtuar të gjithë shenjtorët” në kryerjen e Adhurimit Hyjnor të
pagjaktë dhe në “thyerjen e Bukës” madje shenjtorët dhe martirët
mbrojtës që prej fillimit dhe deri në kohët e fundit, të Kishës
Orthodhokse të Shqipërisë, nga hieromartiri Elefther dhe Vlashi të
viteve të para të krishtera, shën Asti në Durrës, Mbreti i Shenjtë Joan
Vladimirin, neomartiri shën Nikodhim nga Elbasani, deri tek isapostulli
i madh Kozma Etolosi, veten tonë dhe njëri-tjetrin dhe të gjithë jetën e
Kishës Orthodhokse të Shqipërisë, Krishtit Perëndisë le t’ia
parashtrojmë. Me ndërmjetimet dhe ndihmën e tyre lusim për forcimin e
kësaj Kishe të shenjtë dhe të Kishës Orthodhokse në Shqipëri në jetë të
jetëve.
Kjo
Kishë e shenjtë, që shenjtëruam sot, është streha për çdo njeri; është
dhënëse jete dhe frymëzimi për vepra të mira, shërbyese e njeriut, nënë e
dhembshur, mjeke dhe mbrojtëse, çliruese nga robëri shpirtërore,
dëshmitare e së vërtetës, tregues i rrugës drejt gëzimit dhe
përjetësisë.
Përgëzojmë
Shkëlqesinë Tuaj fort të nderuar, zoti President i Republikës, Qeverinë
e nderuar të Shqipërisë dhe të gjithë banorët e saj për këtë arritje,
për këtë Kishë të shenjtë të përuruar, sepse rrezet e dritës, të
dashurisë, bashkimit dhe vëllazërimit që burojnë prej saj, u drejtohen
të gjithëve dhe u bëjnë mirë të gjithëve, pa kurrfarë dallimi.
Dërgojmë
tek të gjithë bashkëpunëtorët e kësaj vepre të mirë, pëlqimin e
Patriarkanës Ekumenike dhe bekimin tonë atëror e patriarkal dhe urojmë
me të gjithë shpirtin që hiri i Perëndisë t’u bëjë të mira të gjithë
banorëve të këtij vendi dhe mbarë botës. Amin.
No comments:
Post a Comment