Recent steps taken by the Government of Turkey suggest it may be
ready to ditch the NATO club of democracies for a Russian and Chinese
gang of authoritarian states.
Here is the evidence:
The Shanghai Cooperation Organisation's logo (in Chinese and Russian).
|
Starting in 2007, Ankara applied three times unsuccessfully to join as a Guest Member of the
Shanghai Cooperation Organisation
(or SCO, informally known as the Shanghai Five). Founded in 1996 by the
Russian and Chinese governments, along with three (and in 2001 a
fourth) former Soviet Central Asian states, the SCO has received minimal
attention in the West, although it has grand security and other
aspirations, including the possible creation of a
gas cartel. More, it offers an alternative to the Western model, from NATO, to democracy, to displacing the
U.S. dollar
as reserve currency. After those three rejections, Ankara applied for
"Dialogue Partner" status in 2011. In June 2012, it won approval.
One month later, Turkish prime minister Recep Tayyip Erdoğan reported about his
saying to Russia's President Vladimir Putin,
"Come, accept us into the Shanghai Five [as a full member] and we will
reconsider the European Union." Erdoğan reiterated this idea on
Jan. 25,
noting stalled Turkish efforts to join the European Union (EU): "as the
prime minister of 75 million people," he explained, "you start looking
around for alternatives. That is why I told Mr. Putin the other day,
'Take us into the Shanghai Five; do it, and we will say goodbye to the
EU.' What's the point of stalling?" He added that the SCO "is much
better, it is much more powerful [than the EU], and we share values with
its members."
Heads of the six SCO states meeting in Beijing in June 2012.
|
On
Jan. 31, the Foreign Ministry announced plans for an upgrade to "Observer State" at the SCO. On
Feb. 3
Erdoğan reiterated his earlier point, saying "We will search for
alternatives," and praised the Shanghai group's "democratization
process" while disparaging European "Islamophobia." On
Feb. 4,
President Abdullah Gül pushed back, declaring that "The SCO is not an
alternative to the EU. ... Turkey wants to adopt and implement EU
criteria."
What does this all amount to?
The SCO feint faces significant obstacles: If Ankara leads the effort to overthrow Bashar al-Assad, the SCO
firmly supports
the beleaguered Syrian leader. NATO troops have just arrived in Turkey
to man Patriot batteries protecting that country from Syria's
Russian-made missiles. More profoundly, all six SCO members strongly
oppose the Islamism that Erdoğan espouses. Perhaps, therefore, Erdoğan
mentioned SCO membership only to pressure the EU; or to offer symbolic
rhetoric for his supporters.
Russia's Putin and Turkey's Erdoğan: two birds of a feather?
|
Both are possible. But I take the half-year long flirtation seriously
for three reasons. First, Erdoğan has established a record of
straight talk, leading one key columnist,
Sedat Ergin, to call the Jan. 25 statement perhaps his "most important" foreign policy proclamation ever.
Second, as Turkish columnist
Kadri Gürsel points out, "The
EU criteria demand
democracy,
human rights,
union rights, minority rights, gender equality, equitable distribution
of income, participation and pluralism for Turkey. SCO as a union of
countries ruled by dictators and autocrats will not demand any of those
criteria for joining." Unlike the European Union, Shanghai members will
not press Erdoğan to liberalize but will encourage the dictatorial
tendencies in him that
so many Turks already fear.
Third, the SCO fits his Islamist impulse to defy the West and to
dream of an alternative to it. The SCO, with Russian and Chinese as
official languages, has a deeply anti-Western DNA and its meetings
bristle with
anti-Western sentiments. For example, when Iran's President
Mahmoud Ahmedinejad
addressed the group in 2011, no one refused his conspiracy theory about
9/11 being a U.S. government inside job used "as an excuse for invading
Afghanistan and Iraq and for killing and wounding over a million
people." Many backers echo Egyptian analyst
Galal Nassar in his hope that ultimately the SCO "will have a chance of settling the international contest in its favor." Conversely, as a
Japanese official has noted, "The SCO is becoming a rival block to the U.S. alliance. It does not share our values."
Turkish steps toward joining the Shanghai group highlights Ankara's
now-ambivalent membership in the North Atlantic Treaty Organization, starkly symbolized by the unprecedented
joint Turkish-Chinese air exercise
of 2010. Given this reality, Erdoğan's Turkey is no longer a
trustworthy partner for the West but more like a mole in its inner
sanctum. If not expelled, it should at least be suspended from NATO.
Mr. Pipes (DanielPipes.org) is president of the Middle East Forum. © 2013 by Daniel Pipes. All rights reserved.
Feb. 6, 2013 updates: (1) Whoever first came up with the
various Shanghai sobriquets for the Russian-Chinese organization
probably did not realize that in English the verb
to shanghai
means "to force or trick (someone) into doing something, going
somewhere, etc." How appropriate a nuance for this semi-rogue sextet!
Were it not an obsolete term, I would have titled this column
Shanghaiing Turkey.
(2) Asked about Erdoğan's remarks, a spokesperson for the
European Commission,
Peter Stano, declined directly to respond, confining himself to noting
that comments suggesting that Ankara would give up its EU bid to seek
other options are "speculative." The secretary general of the Council of
Europe,
Thorbjorn Jagland,
took the remarks in stride: "I may be mistaken, but Prime Minister
Erdoğan's remarks actually represent a call to Europeans to assume a
more constructive and positive attitude toward Turkey."
(3) The main opposition leader,
Kemal Kılıçdaroğlu
of the Republican People's Party (CHP) rejected the SCO gambit on Feb.
4: "The proposal to become a member of the SCO is inconsistent and
incorrect. We turned our direction to the West, not to the East. This is
not something new, since 1071 our goal is [to head] toward the West. We
don't mean geography in saying the West but modernity and
civilization." The Battle of Manzikert took place in eastern Anatolia
year in the 1071 and marked the first Turkic military victory in
Anatolia. "We see the EU as a modernization project."
(4)
Erdoğan
yesterday offered an explanation for why the EU has not allowed Turkey
to join its ranks: perhaps the union was "hesitant because the members
will not be able to do everything they want when Turkey gets in." His
clear and mildly astonishing implications are that (1) Europeans without
Turks are irresponsible and (2) Ankara intends fundamentally to change
the EU upon entry.
(5) Noting "Are we not in NATO with these countries?" Erdoğan went on
in the same comments to note that Turkey, as the only NATO country with
a majority Muslim population (which it is not: Albania also is), "would
stop wrong steps [in NATO]. Thus, we saw such steps toward Israel's
inclusion in NATO. We prevented that. We have our own red lines. For us,
to be involved in NATO with Israel is never acceptable. To be with such
a cruel understanding would conflict with our structure, history and
culture." Not only is Erdoğan asserting he kept Israel out of NATO but
he is claiming to have a decisive role in NATO – something I find quite
credible.
When added to Erdoğan's Shanghai gambit and
Davutoğlu's
paraphrased threat a few days ago that "Turkey would not stay
unresponsive to an Israeli attack against any Muslim country," these
comments point to a headstrong Turkish leadership that feels it can say
and do pretty much anything it pleases. And it can.
(6) Judging by comments made yesterday in Hungary, Erdoğan seems not
to give a fig anymore what Europeans think. Speaking about the
internationally-recognized Republic of
Cyprus,
he announced that "south Cyprus is not a state, it's an administration.
There is no such thing as Cyprus as a country. There is the Greek
Administration of South Cyprus and there is the Turkis
http://www.danielpipes.org/12526/turkey-shanghai-five-scoh Republic of
Northern Cyprus on the north of the green line."
A po e lë Turqia Perëndimin?
Hapat e ndërmarrë kohët e fundit nga qeveria turke lënë të kuptosh se
ajo mund të jetë e gatshme t’i lërë hijen grupit të
shteteve demokratike të NATO-s për bandën e shteteve autoritariane
ruso-kineze. Ja edhe provat: Duke filluar që prej vitit 2007, Ankaraja
ka aplikuar tri herë pa sukses për statusin e Anëtarit të Ftuar në
Organizatën për Bashkëpunim të Shangait (ose SCO, e njohur në formë jo
zyrtare si Pesëshja e Shangait). E themeluar në 1996-n nga qeveria ruse
dhe ajo kineze, së bashku me tre (dhe në 2001-shin edhe një e katërt)
ish-shtete sovjetike të Azisë Qendrore, OBSH-ja ka tërhequr minimumin e
vëmendjes në Perëndim, pavarësisht nga fakti se ka aspirate të mëdha jo
vetëm në fushën e sigurisë, përfshirë këtu edhe krijimin e mundshëm të
një karteli gazi. Gjithashtu, ajo ofron një alternativë të ndryshëm nga
modeli perëndimor, nga NATO-ja, nga demokracia, si dhe për nxjerrjen
jashtë loje të dollarit amerikan si valutë e rezervës. Pas tri
refuzimeve, në 2011- n Ankaraja aplikoi për statusin e “Partnerit në
dialog”. Në qershor të vitit 2012 kërkesa u pranua. Një muaj më vonë,
kryeministri turk Rexhep Taip Erdogan raportoi se çfarë i kishte thënë
Presidentit të Rusisë Vladimir Putin “Ecni, na pranoni në Pesëshen e
Shangait (si anëtar me të drejta të plota) dhe ne do e rishqyrtojmë edhe
njëherë nëse ia vlen Bashkimin Europian.” Erdogani e përsëriti këtë ide
tani më 25 janar, duke vënë në dukje ngeljen në vendnumëro të
përpjekjeve turke për t’u anëtarësuar në Bashkimin Europian (BE): “si
kryeministër i 75 milionë njerëzve,” shpjegoi ai, “fillon të shohësh për
alternativa të tjera. Ja pse i thashë zotit Putin atë ditë, ‘Na merr në
Pesëshen e Shangait; bëje dhe ne do t’i themi mirupafshim BE-së.’
Ç’kuptim ka të rrish në vendnumëro?” Ai shtoi se SCO-ja “është shumë më e
mirë, shumë më e fuqishme [se BE-ja] dhe ne ndajmë të njëjtat vlera me
anëtarët e saj.”
Më 31 janar, ministri i Jashtëm shpalli planet për t’u
ngritur në statusin e “Shtetit Vëzhgues” në SCO. Më 3 shkurt, Erdogani
ripërsëriti arsyen e thënë më parë, “ne do të kërkojmë alternativa,” si
dhe përgëzoi “procesin e demokratizimit” të grupit të Shangait ndërsa
nuk la pa qortuar “islamofobinë” europiane. Më 4 shkurt, Presidenti
Abdullah Gyl u përpoq të ndikonte në drejtim të kundërt, duke deklaruar
se “SCO-ja nuk mund të zëvendësojë Bashkimin Europian. … Turqia dëshiron
të bëjë të sajat dhe të zbatojë kriteret e BE-së”. Çfarë do të thotë e
gjithë kjo? Manovra për anëtarësim në SCO përballet me disa pengesa të
rëndësishme: Nëse nga një anë Ankaraja është në krye të përpjekjeve për
të përmbysur Bashar-Al-Assad-in, SCO-ja mbështet me forcë udhëheqësin
sirian të zënë në hall. Trupat e NATO-s sapo kanë mbërritur në Turqi për
të vënë në përdorim bateritë me raketa “Patriot” që mbrojnë vendin nga
predhat siriane të prodhuara në Rusi. Për më tepër, të gjashtë vendet
anëtare të SCO-së e kundërshtojnë me forcë Islamizmin që mbështet
Erdogani.
Pra ka të ngjarë që Erdogani e përmendi anëtarësimin në SCO
vetëm për t’i bërë presion BE-së; ose për t’i ofruar mbështetësve të tij
një retorikë simbolike. Të dyja janë të mundshme. Por unë e marr
seriozisht flirtimin gjashtëmujor për tre arsye. Së pari, Erdogani
njihet si dikush që flet haptas, gjë që ka bërë që një opinionist
kryesor si Sedat Ergin ta quajë deklaratën e 25 janarit si ndoshta
deklaratën “më të rëndësishme” mbi politikën e jashtme të bërë
ndonjëherë nga Erdogani.
Së dyti, siç vë në dukje opinionisti Kadri
Gyrsel, “Kriteret për anëtarësim në Europë kërkojnë demokraci, të drejta
të njeriut, të drejtat për sindikatë, të drejtat e pakicave, barazi të
gjinive (burrit dhe gruas), shpërndarje të drejtë të të ardhurave,
pjesëmarrje dhe pluralizëm për Turqinë. SCO-ja si një bashkim vendesh që
udhëhiqen nga diktatorë dhe autokratë nuk kërkon asnjë prej kritereve
në fjalë për anëtarësim”. Ndryshe nga BE-ja, anëtarët e Shangait nuk do
të ushtrojnë trysni mbi Erdoganin për liberalizim, por do t’i japin
zemër prirjeve të tij diktatoriale të cilat frikësojnë shumë turq sot.
Së treti, SCO-ja i vjen përshtat prirjes së tij islamiste për të sfiduar
Perëndimin dhe për të ëndërruar një alternativë tjetër. SCO-ja me
rusishten dhe kinezçen si gjuhë zyrtare, ka të rrënjosur thellë në ADNnë
e saj anti-Perëndimin dhe takimet e saj janë të mbushura me ndjenja
anti-Perëndim.
Për shembull, kur presidenti i Iranit Mahmud Ahmedinexhad
iu drejtua Grupit në 2011, askush nuk e hodhi poshtë teorinë e tij
konspirative mbi 11 Shtatorin si një pjellë të qeverisë amerikane për ta
përdorur “si justifikim për të pushtuar Afganistanin dhe Irakun dhe për
vrasjen dhe plagosjen e mi l iona njerëzve”. Shumë mbështetës i bëjnë
jehonë shpresës së analistit egjiptian Galal Nassar që në fund SCO-ja
“do të ketë rast ta kthejë në favor të saj garën ndërkombëtare.”
Përkundër kësaj, siç ka vënë në dukje një zyrtar japonez, “SCO-ja po
bëhet një bllok rival i aleancës së SHBA-së. Ajo nuk ka vlera të
përbashkëta me ne”. Hapat e Turqisë drejt anëtarësimit në grupin e
Shangait nxjerrin në pah anëtarësinë tashmë ambivalente në NATO, e cila u
simbolizua qartë në manovrat e përbashkëta ajrore turko-kineze më
2010-n për herë të parë në histori. Ky realitet tregon se Turqia e
Erdoganit nuk është më një partner i besueshëm, por një hafije në
tempullin e Perëndimit. Nëse nuk përjashtohet, duhet të paktën të
pezullohet nga NATO.
marrë nga MAPO prej The Washington Times
Në
brendësi të njoftimit, thuhet, përndryshe, se Kreshnik Spahiu dhe
Shinasi Rama kanë marrë “çertifikata nderi”, nga presidenti i Manhattan
Borough Scott Stringer dhe presidenti i Bronx Borough Ruben Diaz Junior.
